Over tijd, vriendschap en loslaten

Op het moment dat de telefoon gaat en de wereld in stukjes valt, een baasje voor de beroerdste keuze mogelijke staat. Op zo’n moment zou je de hele wereld op pauze willen zetten maar dat gaat niet en moet ik gewoon foto’s maken ook al het een pijnlijk idee om een laatste foto te maken. Want die kan er niet zijn, er kan nooit een foto zo perfect zijn dat ze de laatste mag zijn. Er is geen foto die kan vertellen hoeveel fun we samen hebben gehad, hoe hij een perfect maatje was voor zijn baasje, een toffe kameraad voor mijn doggies, al die grappige/onozele/hemeltergende momenten op de hondenschool, de modderwandelingen die nooit modderig genoeg waren (behalve als er een gigantische vuile plas te vinden was), het plezier van een eenvoudige tennisbal, lange zomeravonden lummelen, borderliefde, kleddernatte honden wassen die dan meteen weer in het slijk gaan rollen, momenten van luidop lachen of paniek wanneer de jonge snaken wat uitspoken, de eerste grijze haren of wandelkartochten in het bos, staan zwaaien naar onze oude knarren die soms nog denken dat ze piepjong zijn. Kleine zorgen, grote zorgen, maar vooral ook vriendschap die je in hun ogen kan lezen. Zware zachte zwarte oren, een staart die altijd vrolijk staat. Heerlijk rollen in het gras. Nee, net zoals geen opsomming de lading kan dekken, kan geen foto al die momenten vangen. Maar het is het proberen waard.   [caption id="attachment_6552" align="alignnone" width="600"] Yirco- 2009[/caption]]]>