Lange, warme zomerdagen zagen al sinds Midsommar geen regen meer. De aarde is kurkdroog en veel planten tonen enkel nog de verleden tijd van groen. Tijdens de heetste momenten van de dag ontkomen we in de schaduw aan de warmte en zowel vroege ochtenden als de zonsondergang brengen we door in het verfrissende water van de meren hier in de buurt.

Elke dag voelt zo wel een beetje als vakantie. Die oneindige zomervakantie van vroeger. Toch is er geen ontkomen aan de lokroep van de natuur en de nood aan een paar dagen offline, weg van alles.

Terwijl Joeri met vrienden naar Dalhalla trok voor het concert van Bjork, pakte ik de kampeerspullen in, op zoek naar een plek in de bossen die ik een paar jaar eerder toevallig had ontdekt, ver weg van enig dorp maar vreemd genoeg wel met bootjes en een gezellige kampvuurplek.

Dit keer echter geen kampvuur voor ons want met het ultrahoge risico op nog meer bosbranden geldt een vuurverbod. Plus, wie wil nu ook een bosbrand op zijn geweten hebben? Op dit moment zijn er nog minstens 50 actieve branden, ook in onze buurt en minstens 4 zouden zo sterk zijn dat het nog maanden zal duren om ze te blussen. Zweden krijgt ondertussen hulp uit Noorwegen, Duitsland, Italië, Polen en Frankrijk in de strijd tegen het verwoestende vuur.

Alles was dus voorzien, van een frisse pastasalade voor ’s avonds en boterhammen voor overdag tot flessen water en een zakje nootjes. Ahja, en hondenvoer natuurlijk!

Natuurlijk moest Oona de modder opzoeken voor haar schoonheidsritueel… 🙂

Zo afgelegen in de bossen, zo ver van alle bewoning zou je een ultrestille nacht verwachten. Niets in minder waar! Enkel gescheiden door een dun laagje tenzeil hoor je natuurlijk alles en ben je veel allerter dan wanneer je hoog en droog in je bed ligt in een huis met ramen en deuren.
Net na middernacht vlogen er eenden langs die luid snaterend op het water landden. Verschillende keren hoorde ik *krak* *krak* droog hout onder dierenpoten. Wanneer het naar mijn gevoel nét iets te dicht bij kwam begon ik wat te zingen of praten tegen de doggies. En dan kraakten de verschrikte stapjes snel weer buiten mijn bereik.
Zo ongeveer rond 3u ‘snachts werd ik gewekt door geblaf en vloog ik bijna door het dak van mijn tent van het schrikken. Niet meteen het geluid op zich maar de overtuiging dat Oona was ontsnapt en Lizzie dan misschien ook en wie weet wat ze waren tegengekomen. Ja al die gedachten in een milliseconde tot ik Oona daar, de onschuld zelve, aan mijn voeten zag liggen. Ze was wakker geworden en luisterde mee, maar bleef rustig.
“Als het voor Oona ok is, dan zal het wel in orde zijn,” dacht ik bij mezelf en viel al snel weer in slaap tot de zon ons wekte.

Ik dacht te gaan kamperen met honden maar had een stel hooligans mee!

Ontbijt met een ongestoord zicht over een traag ontwakend meer.

“Mmm, dit water is veel lekkerder!”

Ochtendzoentjes:

Het is straf dat amper 2 dagen in de natuur zoveel langer kan lijken alsof tijd hier in de bossen trager gaat. Ver weg van alledaagse afleiding en bekommernissen krijgen ook de zintuigen die welverdiende rust. Het is een moeilijk beschrijfbaar gevoel (zou er een woord voor bestaan?) dat ik steeds weer opzoek sinds mijn 62 dagen in alleenheid in een klein huisje aan een groot meer. En deze kleine trip wist zonder meer aan die behoefte te voldoen.

En die woeste wiebeltent wist ik ook de overwinnen! 🙂
(ik geef toe, ik oefende thuis in onze living voor mijn vertrek haha)