Avonturen komen in alle vormen en maten. Groot of klein, netjes volgens een planning of  ‘op den wilden boef’.

“Zullen we eens richting de kust rijden?”, zo luidde het voorstel. Niet meer, niet minder. We maakten een kleurrijke picknick met verse groenten en aardappeltjes, vulden een paar flessen met water, grabbelden de camera’s mee en sprongen vervolgens met z’n allen in de auto.

Een strand vonden we niet, wel een paar charmante inhammen en mini-havens met houten roeiboten die rustig mee deinden op het zomerse ritme van de zee. Nieuwsgierig en een beetje onhandig klommen we over grote rotsen, op de geur van de zee af om uiteindelijk toch een inham te vinden waar de doggies ongestoord konden spetteren.

Wij weten natuurlijk al van de avontuurlijke zomerplannen met de doggies, maar helaas kunnen ze niet mee kijken in de agenda en rest hen niets dan dag na dag afwachten wat komen zal. Zeker Mogwai kan op dit moment wat extra gebruiken: veel zwemmen, knuffels, extra aandacht,… want hoewel het al wel beter gaat dan een paar weken geleden, heeft ze nog steeds haar teruggetrokken momenten waarbij ze ergens onder een bureau of in een hoek in een bolletje gaat liggen. Heel stil en bijna onzichtbaar. Op die momenten heeft het zelfs voor Oona geen zin om haar uit te dagen om te spelen, ze krijgt enkel een norse blik als respons en misschien zelfs een snauw. Op die momenten helpt het enkel om naar buiten te gaan of om haar een hele dikke knuffel te geven.

Toen Ziggy vorig jaar stierf had ze ook zo’n periode, vandaar dat we toen Oona vrij snel adopteerden. We hadden immers geen idee hoe lang Ravasz nog bij ons zou zijn. En terwijl haar relatie met Ziggy zeker ok was, was Ravasz Mo’s held, haar rots in de branding. We dachten dat het volledig verdwijnen van een maatje desastreus zou zijn voor een gevoelig hondje als Mogwai. Oona heeft ondertussen natuurlijk haar eigen plek in onze roedel maar ondanks dat ze Mogwai ook helpt, neemt dat niet weg dat Mo haar grote held nu moet missen. En dat heeft tijd nodig.

Hier een snelle telefoon-foto van Oona die me gade sloeg tijdens de uitwerking van een idee voor een fotosessie. Wekenlang was ik al aan het schetsen, opzoeken, herwerken en nu dus ook afwerken. De shoot zelf planden we op zondagavond net voor zonsondergang. We zochten de ideale locatie, hadden alles klaar staan,… en dan barstte plots een heftig onweer los. Urenlang rommelde het boven de bossen en meren en de regen stortte zwaar neer op de ultra droge aarde. Dat gaf een dubbel gevoel natuurlijk. Enerzijds wilden we zo graag gaan fotograferen, anderzijds was al dat water meer dan nodig. Sinds een paar weken is er een verbod op open vuren, boswerken en grillen met wegwerp BBQ’s omwille van brandgevaar. In de aangrenzende provincie Västmanland staat er al een bos in lichterlaaie en evacueerde men ongeveer 25 personen, dus het risico is reëel.

Het licht in België vs Zweden:

Zonsopkomst B: 5u25
Zonsondergang B: 21.56

Zonsopkomst Z: 3u32
Zonsondergang Z: 22u20

En er staat wel zonsondergang, dus de zon zelf verdwijnt elke nacht wel even, maar donker wordt het niet meer. Wanneer we dit weekend bij vrienden aan het meer zaten was het plots bijna half 3 zonder dat we het door hadden, we geraken immers een beetje in de war zonder de hint van de duisternis dat het tijd is om je bed in te kruipen 🙂

En nu is het tijd voor een speelpauze met de woeffies 🙂

Tot de volgende!
x

PS: Eind juni komen we naar België. Onze agenda gaat goed gevuld zijn maar de doggies moeten ook lekker kunnen lopen natuurlijk. Dus wie nog eens zin heeft in een groepswandeling, laat maar horen. De vorige aan de Lommelse Sahara was in elk geval heel plezant. Of misschien een kanotoer?