Of het altijd zomaar vanzelf gaat met die foto’s? Nee, zeker niet. Dus als het af en toe helemaal niet lijkt te lukken, het overkomt ons allemaal. Wat zeker helpt? Voorbereiding en training. En dat was precies wat deze foto nodig had.

Ik had precies in gedachte hoe ik de foto wilde en wat voor locatie. De accessoires waren al snel gekozen, dus ik wist wat ik zeker mee moest nemen en ik hoopte op wat zon voor intense kleuren. Met de superlage zon en korte dagen (de foto was gemaakt in december dus dagen met ongeveer 4u licht) is het niet makkelijk om een locatie te vinden die licht krijgt en waar ook de rest van de omgeving een beetje wil meewerken. Een aantal van mijn favoriete locaties, die niet te ver van huis zijn, bezoek ik dus regelmatig om ene idee te hebben van de omstandighede in verschillende seizoenen. Het beekje dat ik een tijdje terug beschreef bv was aan het begin van de winter een vrij wilde rivier (toch te wild om een hond in te laten baden). De stroom die ik vorige winter fotografeerde stond in de zomer dan weer zo goed als droog. Sommige plekken zijn goed bereikbaar en mooi open in de winter maar volledig dicht gegroeid in de zomer.

Met Oona ben ik zover nog niet dat ze iets kan vasthouden en ik een paar meter achteruit kan, maar ook Mogwai is niet de gemakkelijkste. Een speeltje rondsleuren allemaal goed, maar iets onbekend vasthouden? Eeeek! Die telefoon waar ik zo graag een beeld mee wilde is dan ook nog eens zwaar. Omdat het buiten bij -12 niet het moment is om uitgebreid te gaan onderhandelen, oefende ik het oprapen en/of vasthouden eerst comfortabel thuis met een clicker en een hoop koekjes om Mo’s geheugen op te frissen. Vervolgens zochten we een locatie uit en maakten we een reeks foto’s met de telefoon. Sommigen helemaal zoals ik ze in mijn hoofd had en sommige heerlijke bloopers (Mo schrok van de weerstand van de kabel 🙂 )

Hoewel ik bijna altijd een idee heb van de sfeer die ik wil bereiken of hoe ik met de locatie wil werken, ik maak altijd tijd om een paar variaties ter plekke uit te werken. Misschiene en ander perspectief, een kleine aanpassing aan de accessoires (heb er hier bv met en zonder das, in het bos en op een pad,…) Wanneer ik door de zoeker kijk en zie “Yes! Dat is ‘m!”, dan maak ik altijd wel een paar foto’s vrij snel achter elkaar want met honden weet je nooit, ze kunnen net knipperen of een gekke snoet maken of een kleine beweging kan voor ander licht zorgen. Een kleine reeks dus met variaties die net groot genoeg zijn om jezelf niet telkens te herhalen, want als je met 100 dezelfde foto’s naar huis gaat, wordt het ook saai he 🙂