De voorbije week was eentje van ups en downs. Van uitbundige en zonnige momenten maar ook een donkere wolk.
Net voor het weekend kregen we te horen dat onze goede kameraad Perro waarschijnlijk een bottumor heeft. Perro is al jaren de beste vriend van mijn doggies. Eerst van Ziggy (die twee konden vroeger nogal rennen en ravotten!) en later ook van Ravasz, Mogwai, Hummer en Eclips. Het is nu even afwachten hoe het verder gaat maar we hopen heel erg dat we nog op tijd in België geraken om afscheid te nemen. 🙁
Als tegengewicht voor het afscheid dat boven ons hoofd hangt, wist Morris ons weekend met heel wat fluffyness op te vrolijken. Dit kleine kereltje is een 3 maand oude mix tussen een Pomeranian en een Vlinderhondje. En nee, hij gaat (helaas) niet blijven 🙂
Met mijn drie wildebeesten was enige voorzichtigheid wel een must. Ik wilde vooral niet dat de jachthond in Oona zou boven komen of dat Mogwai zou denken dat hij een konijn is. Ravasz was eigenlijk als eerste compleet verkocht. Ik moest nogal lachen toen kleine Morris een papiertje stal en daarmee Ravasz ging uitdagen. En Ravasz? Die zal de rest van de week stijf zijn van de gekke sprongen en spelbuigingen die hij maakte. (Hij is nog aan het bijslapen van dit weekend)
Mogwai besloot de eerste avond voor een heropvoering van ‘The Shining’ te gaan. Met één groot, gemeen oog loerde ze tussen 2 stoelen door naar Morris. We probeerden haar af te leiden met snoep en spelletjes maar ze bleef de rest van de avond in Border Collie modus. Het was pas de volgende ochtend toen ze na heel wat gestaar besloot om toch maar eens rustig te gaan snuffelen en ze *Poef* door had dat Morris ook een hond was. Gewoon een beetje kleiner. Van het ene op het andere moment was die geobsedeerde blik weg, legde ze zich rustig neer en kwam ze weer knuffelen. Oef!
(Edit: Nordic Autumn presets: “Moody Days”)
Nummer drie, Oona, was mijn grootste zorg omdat ik geen idee noch ervaring heb met haar en kleine of jonge honden. Behalve de onwetendheid in verband met haar jachtinstinct maakte ik me vooral ook zorgen om haar lompigheid. Ze valt nog wel eens uit bed, mist regelmatig een bocht en vergeet vaak dat een trap treden heeft. Wat dat zou geven met een hondje dat niet veel meer weegt dan een pakje boter,…?
Aanvankelijk mocht ze het kleine ding enkel vanuit een andere kamer bekijken. Vervolgens sliep de kleine in dezelfde kamer maar in een bench en uiteindelijk liet ik hen onder begeleiding samen. En het was Morris die steeds terug keerde naar Oona om haar te gaan uitdagen. Blijkbaar vond hij haar lomp gedrag niet zo eng als dat ik een op hol geslagen olifant zou vinden. Ze leken wel Tom & Jerry. Kleine muis Morris glipte overal tussen stoelen en tafels door en stal knauwbeentjes en speeltjes. Lompe Oona kwam vijf sprongen later, gleed uit en knalde tegen de stoelen, kreeg naar haar voeten van Joeri en kon met de beste wil van de wereld de kleine muis niet bijhouden die toertjes liep van de keuken door de hal en living en weer terug. Hilarisch!
Behalve een nieuwe week is het vandaag ook Halloween! Al een paar weken was ik aan het puzzelen met de Halloween shoot dus ik ben nu natuurlijk super content dat het eindelijk de 31e is en ik de foto’s kan delen 🙂
Zelf een kostuum maken, dat zag ik niet zitten. Ik heb werkelijk geen idee hoe je daar aan moet beginnen 🙂 –> maakten jullie een griezelkostuum of Halloween foto’s?
Het is hier de laatste tijd in elk geval al wel spooky. De nacht neemt het steeds meer over van de dag en door een paar dagen van hevige wind zijn bijna alle herfstige blaadjes verdwenen. Wat overblijft zijn kale takken met lange vingers die geluidloos met de wind mee wiegen. Tijdens de lange nachten vallen de geluiden van buiten des te meer op. Ik hoorde de vossen en een uil en hier en daar een schreeuw die ik niet meteen thuis kan brengen. Misschien is het Mo’s nieuwe vriendje wel:
De vijfde en laatste week van de keramiek-cursus stond helemaal in het teken van kleur. Alle versgebakken probeersels stonden nieuwsgierig in de rij te wachten op een bad van kleur. Deze avond zou het tweede bakproces van start gaan en heel misschien kan ik mijn baksels nog voor het weekend ophalen! Supermegaongeloofelijk spannend! Tijdens het maken zelf zit ik er niet zo mee in als iets mislukt of helemaal anders uitdraait dan ik in gedachte had, maar deze ene onderdompeling heeft zoveel invloed op het eindresultaat dat het best een stressy onderneming is.
Zo, dat was onze voorbije week in vogelvlucht, nu ga ik nog verder werken aan mijn boeken want binnenkort neem ik met mijn illustratiewerk deel aan een zinefest in Antwerpen!
x