Dikke, zware wolken pakten donker samen boven onze hoofden op een hete zomerdag in België. De warmte bleef nog even hangen maar het werd plots een stuk donkerder en een vreemd licht, een gloed bijna hing ergens tussen het wolkendek en de dorre grassen. Alles was droog. Kurkdroog. De aarde onder onze voeten verlangde naar een stevige plensbui.
Maar die bleef voorlopig nog even uit.
En wij bewandelden een pad dat we ooit als onze broekzak kenden. Waar we kwamen uitwaaien na een drukke dag, of waar we kwamen fietsen en joggen en waar we dan voluit konden sjeezen tot wij net zo moe waren als de doggies.

Het is nu ongeveer een half jaar zonder Zigje en nog steeds voelt het oncomfortabel om foto’s te maken zonder haar. Vooral groepfoto’s. De eerste jaren waren we met z’n twee, zij en ik. Dan vervoegde Ravasz onze roedel, nog even later hulphonden Eclips en Hummer en uiteindelijk ook Mogwai. Maar Ziggy was altijd mijn Stardust.
Vaak voel ik een vreemde weerstand tegen het maken van groepsfoto’s van mijn doggies. Alsof ik een lege plek moet laten voor Ziggy. Het past niet, er lijkt altijd iets mis met de foto/

De dingen zijn niet hetzelfde zonder Ziggy. En hoewel ik haar ontzettend mis beschouw ik dat tegelijk als iets positief. Het wil zeggen dat ze onvervangbaar is. En uniek. Net zoals ook Ravasz, Mogwai en Oona dat zijn. Elks met hun eigen grappige en idiote kantjes. Met hun kuren en gewoonten. Misschien is het tijd om net meer van die groepsfoto’s te maken. Uiteindelijk is dit mijn nu. Onze nu.Ons verhaal dat verder kabbelt, klautert en kroelt. Een nieuw hoofdstuk, nieuwe avonturen die zich ontplooien zonder dat we de prachtige momenten uit het verleden vergeten of onrecht aandoen.

…