Eerlijk is eerlijk,… eigenlijk wou ik gewoon een mooi portretje maken van Oona. Het zachte avondlicht waarvan de gloed nog net de toppen van het gras aantikte, de wilde bloemen en het zachte ruisen van de wind door de bladeren. Een mooi zomers moment. Zo eentje waarvan je dan helaas de neiging krijgt een serieuze foto te maken.
Gelukkig had Oona een ander idee en trakteerde ze me op een heerlijk onozele snoet waarbij ik spontaan in lachen uitbarstte. Want ja, dit is ze hé-le-maal!

Zondag arriveerden we na een lange maar fijne rit weer in Zweden en hoewel we het superleuk hadden in België deed het toch deugd om weer thuis te komen, hoe gek dat ook klinkt. Thuis is nu 1600 kilometer van ons oorspronkelijke leven vandaan en toch is de brug over rijden, de rode huizen spotten en de meren zien glinsteren in het zonlicht alles wat hoort bij het thuiskomen (ohja en dus ook weer het 4G icoontje op de gsm).
Thuis is waar m’n Stella honden zijn! “t is echt!

Na een kleine crash op de zetel – zo’n rit kruipt natuurlijk wel in je kleren- konden we dan ook niet wachten om met de doggies te gaan zwemmen. Of toch, Oona en Mogwai zwemmen en Joeri, Ravasz en ik kijken met droge poten van op de kant toe 🙂 De zwemvest waren we vergeten maar dat weerhield Oona niet om heerlijk rond te spetteren en zelf hier en daar een kleine zwembeweging te ondernemen om Mogwai’s speeltje te verschalken. Ik denk, of hoop misschien dat als het weldra een tijdje goed warm is en en het water gezelligere temperaturen aan neemt, ook Oona het plezier van zwemmen zal ontdekken. Elke keer gaat ze een stapje verder, durft ze een beetje meer en schrikt ze minder. Ik herinner me dat Ziggy aanvankelijk ook absoluut geen waterheld was en dat er heel veel koekjes nodig waren om die onzekerheid te overwinnen– en uiteindelijk zwom ze soms zelfstandig zo’n kwartiertje rond. Gewoon voor de fun. En Oona moet zeker geen tweede Ziggy worden, dat is onmogelijk en ik wil vooral dat ze een gelukkig hondje wordt, maar geeft wel hoop en moed wanneer we het hele proces voor ogen te houden. We zijn de Spice Girls niet dus een nieuw team is niet op 1-2-3 op elkaar afgestemd. Dat heeft wat tijd nodig. Zeker met de valse start die Oona in het leven kreeg.

Iets helemaal anders> Een totaal nieuwe gewoonte die Oona in België aan nam is: uitslapen! Terwijl ze in Zweden meestal ergens tussen 5 en 6 al aan ons bed stond te zeuren om buiten te mogen, moest Joeri haar in België wekken om met de rest buiten te gaan. Ik vreesde een beetje dat het met de hoeveelheid licht te maken had en Joeri kreeg het idee -Oh help!- om gordijnen te installeren in de slaapkamer. Nu bestook ik Joeri elke ochtend met dezelfde vraag: “Hoe laat was Oona wakker?”- in de hoop dat ze een gezellige uitslaper blijft en we dus niet op gordijnenjacht moeten 🙂
In België waren gordijnen een noodzakelijk kwaad om toch ietswat privacy te hebben en zowel de buren als random passanten buiten te sluiten maar gezien we hier geen directe buren hebben en ons bezoek ons huis soms niet eens vindt, lijken gordijnen nu vooral lichtopslorpende stoffigheden.

Deze komende dagen belooft het nog druk te worden met bezoekjes (van onder andere Mogwai’s beste kameraad ‘Gizmo’- zonder zwans) en nog heel veel klusjes zowel in huis als de tuin die we klaar willen krijgen tegen dat onze zomergasten arriveren. De meest gewaagde onderneming is waarschijnlijk de installatie van een nieuw toilet, maar ik kijk eerder uit naar proper geschilderde tuinmeubels en een vuurplek voor lange zomeravonden. Ook mijn ‘vuile’ werkkamer (het schilder-en etsatelier dus) moet nog een laag verf op de muren krijgen en dan zou ik ein-de-lijk mijn atelier deftig kunnen inrichten en in gebruik nemen.
Ik hoop tussendoor ook door mijn foto’s te kunnen gaan van de voorbije week in België, wat beelden te delen van een super leuk pakketje dat vandaag arriveerde (wel al te zien op de instagram-stories) en de nieuwe hoes die ik voor onze camper maakte.

… to be continued… (tenzij we het huis onder water zetten)

Save

Save