September road trip deel 1: van Zweden naar Slovenië

Begin september en op kousevoetjes schuifelde de herfst reeds over Zweden. Van noord naar zuid kregen we frissere lucht, kille nachten en bomen die hun toppen in gouden verf doopten. We haalden onze reistassen boven en propten ze vol met alles wat we nodig zouden hebben voor 3 volle weken onderweg vanuit Zweden door Denemarken, een meet-up in Duitsland, dan weer verder door Oostenrijk naar Slovenië voor een week, dan een afspraak in Oostenrijk en ter afronding een paar pastadagen in Italië.

We vertrokken een tikje holderdebolder want tot 2 dagen voor vertrek was het onzeker of we wel zouden kúnnen vertrekken. Net het weekend voordien werd Joeri geteisterd door rugpijn zo hevig dat ik hem naar de spoed reed. Het verdict: nierstenen. Maar, zo zei de dokter, in Slovenië hebben ze ook dokters, dus het zal wel goed komen. En zo vertrokken we voor het eerst in lange tijd weer naar het zuiden.

Voor ik van start ga met een overload aan foto’s, een woord van dank voor de sponsors die onze doggies klaar maakten voor dit grote avontuur: Dog Copenhagen, Hiro & Wolf en Ruff & Tumble drying coats.

Na een eerste overnachting op een camping in Malmö trokken we de brug over, Denemarken door en zeiden we Scandinavië geedag voor de komende weken. Dag fluffy wolken, dag vroege herfst! Op naar nieuwe avonturen.
In Duitsland was het opmerkelijk warmer, vooral ook tegen de avond was het verschil immens maar wel fijn natuurlijk. Oost-Duitsland was nieuw voor ons en door de open velden, de kleine dorpen en hier en daar verval en street-art protesten sprak het me eigenlijk enorm aan. Hoe meer ik zag van restanten uit de oorlog of de tijd voor de muur, hoe meer ik wilde zien en ontdekken hier. Meer nog dan een plek die gewoon mooi is, boeit een plek met een verhaal me. De kracht van lelijkheid en doorleefdheid. Ook opvallend, waar Scandinavië vaak behoorlijk minimalistisch is (zeker qua tuinen) spotte ik plots overal creatieve oplossingen en decoraties met hout en steen.
We vonden een rustige camping in Malliß waar ook de doggies zonder probleem welkom waren, maakten nog een wandeling met in de achtergrond honderden koeien, wasten het groen nog even van Mo die in een beek was gesprongen en kropen dan doodmoe in onze slaapzak.

Hoe meer we zuidwaards reden, des te warmer het werd. En dat was weer even wennen 🙂

En dan plost, DJU! alarmeerde een vreemd geluid aan de auto ons en gezien de vele kilometers op onze planning, namen we het zekere voor het onzekere en zochten we een garage die ons uit de nood kon helpen. Ik herinner me nog hoe we ooit hulp zochten toen we problemen hadden met de California, nergens hadden ze tijd of we mochten 3 weken later nog eens terug komen, of ze hadden geen zin. We keerden toen bijna verslagen weer huiswaards. Dit keer verliep het helemaal anders. De auto werd meteen meegenomen voor een testrit (en daar stond ik dan in reis-tenue met 3 honden op een fabrieksterrein), het personeel ging er meteen naar kijken, ik kreeg koffie en thee aangeboden en zelfs voor de doggies was er een bakje water en koekjes voorzien!
Ik probeerde nog -een tikje gegeneerd- subtiel een chocoladeplek van mijn broek te krabben….

De camping met de super koddige cat was in Löbejün, een prachtige locatie op een heuvel met charmante oude trailers voor de nacht. Zeker na de prachtige zonsopkomst tussen de heuvels en de appelbomen, was ik helemaal weg van deze plek maar het was toeval dat we hier de nacht door brachten. We hadden immers, behoorlijk last-minute, onze route aangepast om Melanie en Tula van Pines and Bones te kunnen ontmoeten. Onze allereerste Instameet! Het was dus Melanie die ons deze camping als suggestie gaf.

Omdat Oona soms moeilijk is met nieuwe honden en ook Tula onzeker kan zijn, besloot ik enkel Mogwai en Lizzie te introduceren. Goede afspraken maken goede vrienden en dus kwamen Melanie en ik op voorhand tot een actieplan dat ruimte voorzag voor alle honden om tot rust te komen voor ze elkaar van dichterbij zouden begroeten. Mogwai liep los, Lizzie en Tula aan een lange lijn. Eenmaal het grootste zot er wat af was en we een open plek omgeven door steile bergwanden bereikten, leek dat de ideale plek om ze lekker samen te laten rennen.
Het was zeer jammer dat we onze meet-up later op de dag moesten laten doorgaan omwille van autopech want het werd al snel donker. Dat kon de pret echter niet te bederven. De doggies speelden tikkertje terwijl honderduit liepen te babbelen en zelfs na de wandeling stonden we nog lang te praten tot we enkel 2 stemmen in een pekzwarte nacht waren. Opeens ging er een alarm af in het dorp aan de voet van de heuvel waar wij op stonden. De haren op mijn armen en in mijn nek gingen recht omhoog staan van het geluid. “Een alarm uit de oorlog nog,” wist Melanie me te vertellen,” dat ze nu gebruiken voor de brandweer.” En ja even laten vlogen er een paar brandweerwagens met loeiende sirenes voorbij.
Helemaal op het einde verrastte Melanie ons met een mooi ingepakt kadeautje voor de doggies! Oona kreeg een nieuwe tag voor bij haar halsband, Mogwai een nieuw speeltje en Lizzie haar grote-honden-halsband met naamtag, allemaal handgemaakt. Wauw!

En dan in de ochtend, na rustig wakker worden in de zon met zicht op de vallei, was het tijd om onze spullen te pakken en aan de langste rit van onze reis te beginnen: van Duitsland door Oostenrijk tot in Slovenië.