#TongueOutTuesday (02)

Week 2 van het nieuwe jaar en langzaam maar zeker wordt het kouder. Na een periode van een comfortabele 0°C meten we nu dagen van ongeveer -5°C. Een beetje frisser maar omdat de wind meevalt en we ons thermisch ondergoed alvast weer bovenhaalden is het prima te doen. Vorig jaar rond deze tijd was het -25°C, dus dan is het nu in vergelijking bijna tropisch warm 🙂

Onder de noemer ‘Zweedse winterklusjes’ en dingen waar we in België geen omkijken naar hadden: hout aanvullen voor de brander (en kappen als de stukken te groot zijn), kiezel strooien op het pad en/of sneeuwruimen, vogelvoer aanvullen en hondenpootjes waxen. Zodra het ijs zeker dik genoeg is, zal ik ook op het meer de grassen weer een kopje kleiner gaan maken. Omdat ik nu – in tegenstelling tot in België- ook echt gebruik maak van de garage, hoef ik gelukkig niet te staan krabben voor vertrek.

Nu ook de zon zich na bijna 2 weken nog eens voluit liet zien, konden we niet anders dan gulzig als een hoopje Labradors zonne-energie te gaan opslorpen.  En dat ik nog altijd van die bizarre en onelegante poses aanneem tijdens het fotograferen, bewijst deze foto van Joeri…. Ik heb zeker mijn roeping als ballerina niet gemist! Wat ik in beeld bracht? Dat zie je in de 3 foto’s na deze 🙂

(Omdat sommige mensen denken dat het een photoshop effect is, dat is het dus niet.)

“Weet je waar ik zin in heb?” vroeg ik Joeri terwijl we door een winters sneeuwlandschap reden en in geen uur nog een mens hadden gezien.

“Nee, zeg is,” antwoordde Joeri.

“Frietjes!” zei ik smachtend 🙂

“Maar dat gaan we hier niet vinden zenne…” reageerde Joeri droog. En het is nog waar ook. De hamburgerrestaurants hebben een soort gefrituurd aardappelproduct maar dat kan je als Belg nauwelijks friet noemen he 😉

Een onderonsje tussen Ravasz en Joeri (ik gok op onderhandelingen over de hoeveelheid groentjes dat hij krijgt tijens het koken):

Een paar maanden geleden spotte ik nog eens een hond- in onze tuin dan wel-, die ik toen makkelijk kon aanlijnen tot een oplossing zich aandiende. Maar toen we deze hond verdwaasd over de baan zagen lopen, wisten we niet wat te doen. Het was duidelijk een jachthond. Goed voorzien van een reflecterende halsband en zender maar omdat de zon reeds onder ging en hij over-en-weer bleef lopen, probeerde ik hem toch te pakken te krijgen om het nummer op zijn halsband te kunnen bellen. Ik probeerde lokken, koekjes gooien,… Zonder succes. Hij trachtte nog snel tegen mijn auto te plassen (potverdekke!) en bleef voor de rest op een afstand voor hij weer verder liep. We reden nog een tijdje achter hem aan, hij keerde weer terug, wij ook,… tot we besloten een paar kilometer terug bij een huis aan te kloppen en melding te maken van de hond.  Op de hele route stonden er slechts 2 huizen waar bij 1 iemand aanwezig was. Zij kenden de hond niet en hij was niet van hen, maar ze zouden het mee in de gaten houden. Meer kon ik op dat moment niet doen, behalve dan hopen dat de eigenaar hem voor het donker (of voor de wolven) vindt.

Ik schreef al eens eerder dat Oona echt suuuper onhandig is. Dat ze af en toe uit bed valt bijvoorbeeld, of op haar bek gaat in het bos. Een werkpunt dus om haar bewuster te maken van alle 4 haar poten en dat uitgegroeide puppylijf waar ze geen blijf mee weet. Ik laat haar klimmen, kruipen, springen en balanceren en langzaam maar zeker boekt ze vooruitgang. Ze leerde zich opkrullen in een wasmand en kartonnen doos, met 4 poten op een autoband staan, achterwaarts op een object stappen enzovoort. Allemaal dingen die voor Mogwai bijvoorbeeld vanzelf komen, maar voor Oona duidelijk niet.  Toen we hier op wandeling een stuk ijs als oefening gebruikten voor Mogwai, zag Oona dit en wilde ze het persé ook proberen. Met wat aanmoediging en een hele hoop mislukte pogingen stond ze daar toch eindelijk- zo fier als ne gieter– bovenop die ijsblok! Jaja, ze heeft een stevige portie wilskracht dat kleine duveltje :-).

Nu vrijdag gaan we met Ravasz naar Strömsholm, de dierenkliniek, om zijn bloedwaarden te laten controleren. Ik probeer me wat voor te bereiden op slecht nieuws maar ik weet dat je dat nooit echt kan zijn. Anderzijds is hij het voorbije weekend nog vlotjes een uur bergop mee gaan wandelen- inclusief stok :-).

De voorbije week verscheen er nog een miniblog over de trektouwen van fleece die ik voor de doggies hun Kerst maakte en blikten we op 4 januari helaas terug op 1 jaar zonde rmijn liefste Zigje. Op Fenne.be verscheen er nog een reeks beelden van experimenten waarmee ik bezig ben en de nieuwe reeks ‘Wednesday Wanderings‘ waarin de focus op natuurfoto’s van onze wandelingen ligt.

Zozi, dat was het weer voor deze week. Morgen hopelijk nog een dagje zon en tegen het einde van de week verwachten we een nieuwe lading sneeuw. Ideaal want ik wist Joeri eindelijk te overtuigen om eens mee te gaan skieën! Benieuwd wat dat gaat geven 😀

Tot de volgende! Hejdå
x