#TongueOutTuesday (03)

Het leek wel of de weergoden deze blog mee lezen. Vorige week vertelde ik nog hoe het eigenlijk nog vrij ‘warm’ was met een comfortabele -5°C, een dag later stonden we op en was het buiten -12°C! Een reden om binnen te blijven chillen? Nee zenne. De zon scheen zo stralend dat het zonde was om de weinige uren licht binnen door te brengen. Dus gingen we op verkenningstocht naar een berg die onvindbaar bleek (ik gok dat de route die ik deze zomer nam nu dichtgesneeuwd is), speelden we in de tuin en gingen we skiën.

The Cutie vs The Beast!

Zotte Pon, helemaal dol op die fleece speeltjes! Een paar maanden geleden nog was het steeds Mogwai die won. Mo kan nogal maniakaal te keer gaan als ze speelt, waarvan Oona dan serieus onder de indruk was. Je zag haar dan met haar ogen bijna toe zo lang mogelijk vasthouden aan 1 klein sliertje fleece. Sinds ook zij haar wilde speel-grom ontdekte zijn de rollen omgekeerd. Oona is de coole griet die het touw stevig beet neemt, Mogwai vervolgens als een halve wilde laat sleuren en grommen om dan 1 keertje kort terug te grommen. Een toertje victorie gegarandeerd!

Het viel me op dat ik nauwelijks foto’s heb of maak van Mogwai en Oona samen, ondanks dat ze dikke vriendjes zijn. Mo kan wat flauw doen als Oona ’te dicht’ zit, wat ze totaal niet heeft bij Ravasz bv. En Oona heeft niet altijd interesse om mee te werken en gaapt dan wat rond. Onderstaande foto kwam dus niet zonder zware onderhandelingen tot stand. Oona wilde liever het kattenspoor in de sneeuw volgen, Mogwai zat erbij als een mistroostige hyena en geen van de twee keek me op hetzelfde moment aan. Ondertussen besloot ook het licht om compleet weg te zakken…*zucht*
Volgende keer beter! 🙂

Gepakt en gezakt met camera, hondenkoekjes, worteltjes (voor mijn hongertje) en voorzien van superwarme kleding, gingen we op zoek naar een berg waar ik de voorbije zomer foto’s maakte en genoot van een magnifiek uitzicht. Het is zo’n beetje mijn gewoonte om minstens 1 keer per week op den wilden boef de auto te nemen om nieuwe paden uit te testen en wat rond te zwerven. In de zomer check ik dan eerst google maps ofzo op satelietbeelden met plekken die me boeiend lijken, maar in de winter is dat moeilijker omdat je niet kan vertrouwen op een GPS om ergens te geraken. Veel wegen worden niet sneeuwvrij gemaakt en omdat ik enkel spijkerbanden heb en geen 4×4, riskeer ik het niet om zomaar ergens in te rijden. Vorige winter had ik al veel geluk dat iemand ter hulp kwam toen ik compleet hulpeloos vastgereden zat in de sneeuw en met de hand uitgraven/duwen/vloeken niet voor verbetering van de situatie zorgde. Maar die berg, die was dus niet te vinden. Volgende keer beter!
Wel kwam ik plots weer uit aan de groeve waar ik met Oona en Mogwai nog een mooie wandeling maakte in sneeuw zo diep dat de doggies er helemaal kwiebel van werden. Als dolgedraaide konijnen hupten ze in het rond met poten die alle kanten uitvlogen en Oona toertjes waar zelfs Mo van stond te kijken.

Mogwai na 100 meter diep-sneeuw-duiken:

Hoeveel sneeuw? Zoveel sneeuw!

Toen ik Mo aaide- met handschoenen aan- voelde haar nek zo vreemd aan. Wat hard en plakkerig. Al snel zag ik dat al haar nekharen bevroren waren en het duurde toch even voor ik me realiseerde hoe dat kwam. Er was immers geen water in de buurt, bij -12 valt de sneeuw snel overal af,…
Maar dan -eureka- realiseerde ik me natuurlijk dat het Oona’s kwijl was dat zich zo snel tot ijs omvormde. Jawadde!

Nadat mijn vorige poging om een halsband te maken voor Oona te klein bleek, is deze dan weer te groot. Zo jammer want ik vond hem echt goed gelukt en mooi bij haar passen qua kleuren. Heb ‘m dan maar op mijn Etsy gezet en ik hoop op een derde keer goede keer 🙂

En eindelijk, na héél veel aanmoediging wist ik Joeri te overtuigen om mee te gaan skiën. Driewerf hoeraaa en een rondedansje 🙂
Ik stond nog niet op mijn latten of Oona was al met eentje weg, hopsa de struiken in! Leuk speelgoed, vond ze. Het was weer een beetje warmer en er was de nacht voordien verse sneeuw gevallen dus het pad lag er eigenlijk nog wel cava bij. Niet als een echte piste, dus het blijt uitkijken voor ijsgroeven of steentjes. Ik zou Oona en Mogwai willen leren om deftig aan de lijn vooruit te lopen zodat we met hen eens een serieuze skipiste kunnen proberen. Vorig jaar probeerde ik Mo al duidelijk te maken om voorop te lopen maar ik sprak duidelijk Chinees. Ze heeft geen idee wat ze moet doen als ze eerst loopt. Voor ieders gemak liet ik de doggies de rest van de winter gewoon los mee lopen. Alle tips zijn dus meer dan welkom om een hond te leren trekken en bij voorkeur ook vooruit (want Oona zwalpt nogal).

Op vrijdag hadden we een afspraak met Ravasz in de dierenkliniek. Om 9u ’s morgens. Ondanks alle moeite om uit mijn bed te geraken (ik werk liefst ’s avonds en ’s nachts waardoor de vroege ochtend meestal in zombiemodus voorbij gaat) waren we toch supergoed op tijd. De wachtzaal was bijna leeg en we konden al snel mee met de assistentie die Ravasz zijn temperatuur opnam, zijn gewicht noteerde (+1 kilo!) zijn boekje nakeek en alles klaar legde voor het onderzoek.We twijfelden nog of we een scan zouden laten maken zoals de dierenarts had voorgesteld, maar het bleek slechts om een echo te gaan- waarbij hij dus niet in slaap moest. Omdat we dan een beter beeld zouden krijgen van mogelijke uitzaaiingen en zijn prognose, gaven we groen licht. Bloed laten trekken vindt Ravasz nog ok, maar op zijn rug liggen met een koude gel op zijn geschoren buik en al dat gewriemel, … nee daar was hij geen fan van. Terwijl je bij een Belgische dierenkliniek meestal 1 dierenarts spreekt en die erbij blijft tijdens het hele consult, krijg je hier te maken met een assistent en een dierenarts die de hele tijd binnen-en buiten lopen. En ondertussen zitten we dan te wachten. En te wachten. Voor de bloedafname, echo, nieuwe inentingen + nieuw boekje en consult zijn we 5 uur binnen geweest. Die echo was een stresserende bedoening. Ik hield Ravasz vast aan zijn kop en een assistente zijn poten. Het was doodstil in de ruimte op het zoemen van het toestel na. De dierenarts was maar aan het wriemelen, klikken, opnames aan het maken en bij elke klik zakte de moed me verder in de schoenen. Ze zei geen woord tot op het einde: geen uitzaaiingen gevonden, wel een kleie cyste in zijn nieren en een galsteen. Wat dat wilde zeggen? Dat moest ik met mijn dierenarts bespreken, daar kon zij geen uitspraken over doen. Dus met dat nieuws zaten we ongeveer een uur alleen. Al bij al is het goed nieuws denk ik- toch als we met de medicatie problemen met de galsteen kunnen voorkomen. Maar de kanker is in elk geval nog onder controle.
Een opluchting,
Een verrassing ook.
Lief Kopootje, doe er nog maar heel wat vrolijke maanden bij!