Eerst en vooral: Hip Hip Hoeraaaaa! Want Lizzie vierde maandag (20/01) haar 2e verjaardag! Feest!
Of toch een beetje, want eigenlijk liep bijna alles in het honderd.
Onze week ging gemoedelijk van start met onze dagelijkse wandeling, rustig weer en plannen voor Lizzie’s verjaardagsweekend. Wantja, waarom zou je maar 1 dag vieren als je 3 feestelijke dagen aan één stuk kan hebben? Dan was er die eerste vreemde ontdekken: een teek op Lizzie. Huh? In januari? Een teek? Normaal zien we die niet voor mei. Een nieuw jasje dat we weken geleden al bestelden voor haar verjaardag was nog steeds niet geleverd. En dan op vrijdag, tijdens een doodgewone wandeling, begon Liz ineens als een gek te krijsen. Ze hobbelde meteen tot bij ons, wilde niet op haar pootje staan en stond te trillen als een espenblad. Ik hield haar even vast tot ze stil was en checkte dan het zere pootje, maar dat leek vrij snel weer beter. Ze wilde wel weer verder, zag ik. En dan, terwijl ze een beetje voor me uit liep, nog steeds bedrukt maar wel op 4 poten, zag ik plots, schuin onder haar staart een grote rode plek. Het was moeilijk te zien wat het juist was. Het bloedde amper maar stond gezwollen en ze had er duidelijk last van.
In België rij je dan gewoon even langs de dierenarts, juist? Niet hier.
Normaal moet je eerst bellen voor een afspraak zodat ze weten dat je afkomt. Ik lap die techniek regelmatig aan mijn laars omdat je eerst op een bandje nummers moet ingeven, de helft niet verstaat, dan een hoop gedoe hebt aan de telefoon wanneer ze eindelijk terug bellen en je dan toch nog altijd tot daar moet rijden én een spoedconsult moet betalen. (zelfde dag is altijd spoed vinden ze hier). Mijn idee is dat als we toch extra moeten betalen, ik net zo goed kan opdagen want als je er staat helpen ze je toch op 1 of andere manier verder.
Maargoed, we hebben een verzekering dus Joeri probeerde voor het eerst “firstvet” een soort app waarbij je een afspraak maakt en (vrij snel ik geef het toe) een videogesprek met een dierenarts krijgt. Die dierenarts geeft dan advies, zoekt eventueel een locatie op etc maar kan geen medicatie voorschrijven ofzo. Tegen dat Joeri de afspraak had gemaakt had Lizzie al een kap om, was de wonde uitgekuist, had ik propere doeken klaar liggen en had ik mijn schoenen al aan en zat haar boekje in mijn handtas net als 2 appels en een stuk chocolade. Dat gesprek ging dus door aan de kant van de weg haha. Door de gezellige openingsuren op een vrijdagnamiddag, konden we uiteindelijk pas in Falun (meer dan een uur rijden) terecht. De firstvet-DA had de kliniek dichterbij wel gebeld maar die hadden geen tijd en zouden weldra sluiten, zei ze. Voor uitmuntende klantenservice zal Zweden nooit wereldberoemd worden. Met Falun zijn we ondertussen al vrij bekend. Ze zijn er goed uitgerust en kennen hun procedures. Ik vertrouw erop dat mijn honden er een goede behandeling zullen krijgen. Maar net zoals elke andere dierenkliniek in Zweden werken ze met het ergerlijke systeem van assistenten waar ik paars met groene bollen van uitsla.
Dat gaat als volgt: Na aanmelding waarvoor je een ticket moet nemen ookal zijn er geen andere wachtenden (ikzelf skip dat, brave mensen doen dat wel) zit je in de wachtzaal. Even later roepen ze je met de naam van de hond. “Lizzie!”- yup, dat zijn wij! We gaan door de grote deur richting behandelkamers en stoppen even aan de weegschaal. Terwijl we Lizzie wegen checkt de assistent haar chip en worden we naar de behandelkamer geleid. Daar doen we ons verhaal aan die assistent. Die maakt een paar notities en vertrekt vervolgens met de melding dat de dierenarts weldra tot bij ons komt. We zitten daar dan een tijdje alleen in die kamer te koekeloeren. Vervolgens komt de dierenarts kijken, checkt haar poot, de wonde, luistert naar haar hart, werpt een snelle blik op haar tanden en geeft als advies om de wonde goed uit te kuisen maar het te laten genezen zonder draadjes. Goed nieuws vonden we, want op een verdoving zitten we natuurlijk nooit te wachten. Vervolgens verdwijnt de dierenarts, komt de assistent terug die de haartjes rond de wonde weg scheert en alles goed uitkuist. Dan vertrekt ook zij weer om een minuut later terug te komen met de dierenarts zodat hij haar werk kan goedkeuren. Als alle adviezen besproken zijn, mogen we terug naar de wachtzaal waar ze ons niet meteen laten afrekenen maar waar we wachten tot alle verslagen uitgetypt zijn en ze ons afroepen.
Met dit systeem hebben we met Ravasz een keer- zonder zwans- ZES volle uren bij de dierenarts gezeten voor een bloedafname en echo..
Dus voor alle niet-dringende zaken of dingen waarvoor ik liever met een mens praat dan een robot, gaan we nog steeds langs onze dierenarts in België. Ik heb daar al mijn honden laten sterriliseren, vraag daar al het advies rond Oona’s medicatie en zelfs toen Ravasz nog in behandeling was, vroeg ik steeds een 2e opinie van wie in mijn ogen zijn echte dierenarts was (Ruth Fortrie) . Het is zeker niet dat ze hier onkundig of onvriendelijk zijn, maar ze zijn voorzichtig, ingedekt, gestructureerd zodat alles wat onpersoonlijk aanvoelt. Ookal zijn we daar al verschillende keren geweest, als je niet het juiste persoonnummer opgeeft, kunnen ze je niet identificeren.
Het weekend verliep dus anders dan we hoopten. In plaats van een lange wandeling, zaten we vooral thuis met Lizzie en deden we om de beurt een wandeling met Mogwai en Oona. Gelukkig voor Lizzie tastte die wonde haar eetlust niet aan want Joeri bakte heerlijk ruikende pindakaaskoekjes! Echt, heel het huis rookt naar feest en snoeperij :-). Al van het moment dat Joeri deeg aan het mengen was, liepen Oona en Lizzie als rond te trippelen en oo-oooh die oogjes toen ze de eerste koekjes mochten proeven!!
Omdat ik redelijk nutteloos ben in de keuken, stortte ik me op een ander projectje: een verjdaardagsshoot voor Lizzie. Ik wilde heel graag een kroon maken. Met bloemen dacht ik eerst, maar komaan, bloemen hier in het noorden in de winter, is dat niet een beetje absurd? Maar ik wilde wel kleur. Dusss…. pomponnen! Ja, dat zou wel moeten lukken. Via youtube vond ik een handleiding en voor het passen was Oona de Chinese vrijwilliger (want ik wilde Lizzie laten rusten). Niet aan gedacht natuurlijk dat Oona’s kop bijna dubbel zo groot is. Het is dus een reuzenkroon geworden haha. Maar een kroon alleen, zou dat niet wat verloren gaan in een foto? Ik dacht dat het visueel niet helemaal zou werken dus besloot ik zondagavond om nog een sjaal te haken- met skills die geen update kregen sinds begin jaren 90…
We zijn ondertussen dinsdag en ik heb nog altijd een voze duim maar het is me wel gelukt om iets sjaalachtig te maken, hoera! Samen met Lizzie maakte ik een wandeling over de velden met een kader op mijn schouders en roze pomponnen in de hand pom-pom-pidom langs de buren enzo. (na het vliegtuig en de grote zwarte stoel kijken ze van niets meer op denk ik). Niet alleen de pindakaaskoekjes maar ook al die tijd alleen met mij was een feest voor haar. Ze was zo vrolijk en uitgelaten, deed 101 truukjes ookal hoefde het niet en liep rond met haar neus in de lucht en de wind in haar flapoortjes. Heerlijk om haar zo te zien. Zeker als ik even terug blik naar onze eerste kennismaking anderhalf jaar geleden waar een hoopje ellende amper van het kussen durfde komen. Een held zal ze waarschijnlijk nooit worden maar met wat steun verkent ze met plezier de wereld. En ze heeft pit. Ze weet wat ze wil en weet hoe ze dat moet communiceren. Ze loopt sneller dan de wind, babbelt en vliegt over de velden of springt bovenop me als ik yoga doe en dan ’s avonds, elke avond, kruipt ze heel lief tegen me aan, rolt zich in een klein bolletje, zucht een heeeeel diep en valt dan in slaap.
We moeten soms streng zijn en tijdig grenzen aangeven aan die gretige oogjes en dat vrolijke staartje, maar dat snapt ze wel denk ik. Ik hoop vooral dat ik haar nooit teleurstel. Ze is echt zo’n schat. Laten we er vooral nog heel wat van die energieke en kleurrijke jaren bij doen 🙂
Voor wie nieuwsgierig is naar het licht hier in Zweden:
Zweden
Zonsopkomst: 8u35
Zonsondergang: 15u44
– dat is al meer dan een uur extra licht sinds kerst.
België
Zonsopkomst: 8u33
Zonsondergang: 17u12
Vandaag was het ongeveer +6 graden met volle zon en nauwelijks wind. Dat voelt serieus aan als lente. Vorige week gingen we tot +9 graden, wat dichter bij de gemiddelde temepratuur van Midsommar ligt dan wat een winter hier hoort te zijn. Normaal gaan we minstens een paar dagen tot -25 maar het vriest al weken niet meer. Op dit moment zijn verschillende meren al bijna volledig gesmolten terwijl het nu dik genoeg zou moeten zijn om een auto to houden. Ook veel van de wegen liggen er vreselijk bij. Veel Belgen denken dat rijden op sneeuw de grootste griezel van de winter is, maar dit is lastiger want door het vocht verschuift er heel wat, krijgen we mega putten en hobbels en toeren we met dubbdäck en winterbanden door een gesmolten landschap.
:
