Verstopt onder een dikke laag sneeuw groet deze dinsdag jullie in alle stilte voor de vierde keer dit jaar. Het leek onmogelijk dat de stilte nog nadrukkelijker aanwezig zou kunnen zijn. De wind laat zich niet merken, het ijs houdt zich stil. En de sneeuw die dagen aan een stuk bleef neerdwarrelen, isoleerde elk geluid. Geen auto hoor je rijden, geen paard dat de kadans van zijn voeten laat horen.
Ravasz ondervond dat je bij +/- 50cm sneeuw niet zomaar even off-road moet gaan snuffelen… Hij zakte meteen tot aan zijn buik in de sneeuw en keek ons aan met een blik :”Wat gebeurde er zojuist??” Oh, we moesten zo lachen om zijn blik vol ongeloof. Oona en Mogwai hadden ook snel door dat er een massa sneeuw lag, maar zij werden er net helemaal koekoe van. Op en in dan tuimelen en achter elkaar zitten, elkaar in de sneeuw duwen en totters maken.
Weet je nog dat ik vertelde dat we ons strikt hielden aan onze dagelijkse middagwandeling? Om licht op te doen enzo. Dat is nu dus zo goed als onmogelijk. Eerst en vooral omdat niet alle wegen hier geruimd worden. Met Joeri’s auto waagden we ons dapper door de verse sneeuw richting onze favoriete wandelplek- om halverwege toch op te geven (aleja Joeri dan toch, ik zou de grenzen van zijn auto wel willen kennen). Ok, dan maar de paden onze onze buurt, dachten we. Pff, het is als bergop strompelen in los zand dat tot aan je kuiten komt. Niet alleen vermoeiend voor ons maar zeker ook voor de doggies.
Speciaal voor Ravasz – en uiteindelijk ook voor ons- maakten we in de tuin wandelpaden. Eentje naar de straat, eentje naar de garage, eentje naar zijn favoriete boom,… 🙂 Soms is hij in een avontuurlijke bui en dan springt hij als een puppy rond in de diepe sneeuw, maar vooral ’s avonds is dat maar even een paadje kiezen en klaar.
De voorbije week kregen we supertoffe post aan uit Zwitserland, een cadeautje van Betty Woof. Terwijl ik het eerste speeltje nog aan het uitpakken was, was Oona al met een ander gaan lopen. Alle 4 de handgemaakte hemp-speeltjes vielen hier serieus in de smaak. Het is een dummie, een Monkey Fist, een trektouw en een beestje. En die laatste is zo schattig dat het mijn favoriet is 🙂
Na een paar strompeltochten hier in de buurt, besloten we het op een andere manier aan te pakken: op latten! En hoewel het minder vechten is tegen weerstand, was er van glijden geen sprake. Maar, groot pluspunt: het meer is 100% vlak. Geen griezelige afdalingen voor Joeri dus 🙂
Hoewel het ijs reeds dik is en het al wekenlang goed vriest, proberen we steeds goed voorbereid op stap te gaan. Bij een wandeling of skitoer op het meer heb ik steeds deze prikkers rond hangen. Geen idee wat de officiële naam is, maar het zijn dus 2 scherpe metalen pinnen aan touwtjes (en er hangt een fluitje bij ook) waarmee je je uit het water weer op het ijs kan sleuren in geval je er door zakt. Hopelijk hoeven ze nooit gebruikt te worden!
Op zaterdag na een rustige dag, zette ik Joeri af aan het station. Eigenlijk een gekke benaming. Wanneer ik het woord station hoor, denk ik meteen aan Antwerpen centraal: verschillende verdiepen, peronnen, drukte, architectuur, … Een typische plek waar ik het noorden kwijt geraak en van de stress 100 keer moet checken of ik wel de juiste trein heb. En dan heb je ons lokaal station… 1 spoor en een verlaten grindweg via een houtzagerij die er naartoe leidt. Als je iemand ophaalt kan je meestal tot op een paar meter van het spoor rijden en daar rustig in je auto zitten wachten.
Oona ging Joeri mee uitwuiven op het perron, was gelukkig niet onder de indruk van de trein en huppelde vrolijk weer mee naar de auto. Het was alweer donker en het sneeuwde nog een klein beetje. De meeste wegen waren geruimd, maar toch reed ik gelukkig traag genoeg om voor een hert te stoppen dat nog snel over wilde. Het blijft telkens schrikken en hopen dat je kan stoppen. En dan de opluchting om weer veilig thuis te zijn. En dan… MILJAAR!… Totaal niet zien aankomen. Mijn bocht een beetje te ruim genomen, in diepe sneeuw gereden en mijn auto kon geen kant meer uit. Serieus? Op mijn eigen oprit. Of toch bijna. De poep van mijn auto nog net op het randje van de baan, de snoet vaag richting garagedeur. Ik strooide zand, groef mijn auto uit, probeerde een paar keer los te komen. Niets. Noppes. Nada. Daar stond ik dan, als in een sneeuwbol met zacht dwarrelende sneeuw te koekeloeren naar mijn auto.
“Ach,”dacht ik,”morgen is er weer een dag…”Dus ik maakte snel nog wat extra oprit vrij voor het geval ik dringend weg moest en Joeri’s auto zou kunnen buiten rijden, en liet mijn koppigaard daar in de sneeuw achter.
De volgende ochten herhaalde ik het zand en het graven en haalde ik er ook een pak zout bij (’t gaan smakeloze patatjes worden nu). Zelfs wanneer de wielen volledig vrij leken en niets mijn auto leek te hinderen, geraakte ik geen millimeter vooruit. Maar toch nog wat extra schrapen, nog een poging en opeens WOBBEL! hopte de dogvision-mobiel vooruit. Toch maar snel de garage in voor ik weer ergens vast zou zitten 🙂
De volgende dagen zou het +4 worden. Ik hoop stiekem dat het blijft vriezen. Niet dat ik zo’n ijsbeer ben, maar als die gigantische hoeveelheid sneeuw smelt en nadien weer bevriest, gaat het spekglad zijn op de wegen. We hebben alvast voldoende eten in huis zodat we niet persé naar de winkel moeten. En ondertussen amuseren we ons met de sneeuw. Voor de doggies ben ik een labyrint aan het maken. Vooral Mogwai vindt het supertof. Ze volgt redelijk braaf de paadjes die ik maak (en af en toe is er dan plots een nieuwe weg) maar Oona gaat gewoon overal los over en door. Ze springt over een meter sneeuw alsof ze veren onder haar pootjes heeft.
Het is hier ondertussen laat aan het worden en de doggies liggen heerlijk tegen me aan te ronken en te dromen. Kleine bolletjes geluk met een natte neus en flapperende oren. Ik zou wel willen weten welke avonturen ze in hun dromen beleven. Ik gok dat Oona in dromenland wel achter eekhoorns mag en bij Mogwai regent het misschien wel speelgoedjes. En van Ravasz denk ik dat hij in zijn dromen nog een supersnelle jonge hond is die talloze sporen in het bos onderzoekt van wilde kazen en huppelende knauwstaafjes.
Tijd dus om me klaar te maken voor dromenland.
Wie vorige week de update over Ravasz zijn gezondheid mistte, hier kan je bijlezen.
Tot de volgende!
X
1 Comment
Pingback: #TongueOutTuesday (06) – DOGvision