Hierop zaten we al een tijdje te wachten: een zonnige dag!
Ons geluk kon niet op want het was dan wel ietswat warmer dan de voorbije week, de sneeuw bleef mooi liggen en het was wederom windstil- en vooral dat laatste doet enorm veel qua gevoelstemperatuur.
“Brrr!”, denken de meesten wanneer ze aan een Scandinavische winter denken, en het is hier natuurlijk geen exotisch paradijs, maar de koude voelt anders aan dan in bijvoorbeeld België of Nederland en het is ook niet gek om je goed in te pakken. Met warme kledij in de juiste materialen en laagjes, is de warmte bewaren goed doenbaar. Enkel mijn gezicht heeft soms wat moeite wanneer het kwik onder -10*C zakt. Vingertoppen zijn ook risicogebied wanneer we de doggies koekjes geven. Daarom zal je ons af en toe met een tube kaas zien rondlopen 😀
Die kaas is niet volledig random. Het is Oona’s grote favoriet en superdeluxe beloning voor wanneer we in het dorp gaan trainen. Normaal zijn vooral vreemde honden haar grote uitdaging en hoe minder druk het is, hoe meer kabaal je van haar kan verwachten- helaas.
Vorige week echter ging de training super goed, we waren allemaal relaxed, werkten leuk samen, … tot ze plots volledig panikeerde en wegschoot. Gelukkig heb ik met Oona de leiband steeds stevig vast, maar ze was wel bijna met mijn arm weg. Ijshockey, zo blijkt, is levensgevaarlijk. De indrukwekkende handigheid van de sporters die elegant over het ijs glijden, lijken Oona weinig te deren, maar het geluid van de sticks, dat is 300% reden tot pure paniek. Ik weet zelfs niet of ze een goed beeld kreeg van de piste- ik alvast niet zo op 50+m afstand.
Gezien ik me als Bambi op ijs beweeg, kan ik haar niet geheel van haar ongelijk overtuigen, maar zulke paniekreactie is natuurlijk voor niemand plezant. Iets waar we dus aan gaan werken! (Gelukkig is het nog wel even winter hé)
