#TongueOutTuesday (04) en Lizzie’s ultrakoude verjaardag

Herinner je nog hoe we vorige week liepen te slibberen over gladde paadjes? De voorbije week was al dat ongemak na een nachtje sneeuw volledig opgelost. Een sprookjesachtig wit landschap begroette ons ’s ochtends samen met een vrolijke zon.

Gisterenavond las ik op verschillende pagina’s de aankondiging dat ook België en Nederland op sneeuw getrakteerd zouden worden. Enerzijds super vrolijke mensen, anderzijds ook tal van waarschuwingen en bezorgde berichten. Ik besefte dat, ondanks ik hier nog niet zo lang woon, niet bij alles stilsta zoals ik voorheen zou doen. Dus even een paar kanttekeningen.

– Ik krijg soms de vraag of mijn honden geen schoentjes nodig hebben. Voorlopig gaat het prima zonder maar we vetten de pootjes wel in om ijs tussen de tenen te voorkomen (vooral Mogwai heeft daar af en toe last van). Op de wegen hier gebruikt men geen strooizout (behalve op de grote verbindingswegen) maar schrapen ze een laag af en strooit men eventueel hier en daar een soort zand. Bijgevolg hebben onze doggies geen geïrriteerde zooltjes door het zout en de geschraapte sneeuw loopt zacht en vlot.
– De koude is hier meestal anders dan In belgië/Nederland. Er is zo goed als geen wind (echt gek weinig wind) en de lucht is droog. Ik draag wel een paar truien over elkaar maar als we een stevige wandeling maken, heb ik het meestal veel te warm. De honden houden we natuurlijk goed in de gaten en wanneer het vriest of er is wind, dan krijgt Lizzie haar jas aan. Oona en Mogwai hebben geen last van de koude maar indien we na de wandeling nog een rit met de auto maken, dan zijn we wel voorzien van badjassen of truien.
– Mo is de enige waarbij er soms sneeuw in de vacht blijft hangen en dit hangt af van het soort sneeuw/temperatuur/… Vorig jaar knipte ik haar haren kort, dit jaar wilde ik eens testen of lang haar beter is- maar dat lijkt niet zo te zijn.

– Ik las heftige berichten/waarschuwingen over honden op het ijs en ondanks dat ik ervan uitga dat iedereen in de lage landen weet dat ijs gevaarlijk kan zijn, voor alle duidelijkheid: wij doen hier niet aan waaghalzerij. Ik hou van mijn honden en probeer op basis van gezond verstand een balans te vinden tussen hen te laten genieten van wat vrijheid en hun welzijn. We lopen allerminst onbezonnen het ijs op. Om te beginnen houden we de temperatuur en sneeuwval in de gaten, we hebben steeds ijsprikkers mee, vermijden risicovolle zones en kijken ook wat de locals doen. Een goede indicatie is bv wanneer ze ijs uithakken voor het vissen want dan kan je exact zien hoe dik het ijs is en van welke kwaliteit. Daarbij gaan we ook enkel de meren op wanneer er sneeuw op ligt en de honden (en wij) dus prima grip hebben.

Ik schrijf hier niet vaak over veiligheid of gezondheidsaspecten omdat ik vooral leuke momenten en inspiratie wil delen, maar het is natuurlijk niet onbelangrijk. Elk jaar lees ik wel over ongelukken ivm ijs, zowel hier in Zweden als in België of Nederland.

Nu terug naar de sneeuw, de fun, de foto’s! (maar moest je je ook bedenkingen maken bij iets of vragen hebben, stuur me maar gewoon een mailtje of kom langs voor een fika).

Terwijl de lucht weer opklaarde na de sneeuwbui, ging ook de temperatuur in vrije val tot zondag. Het koudste moment gemeten was -17 graden maar toen zaten we lekker warm in de auto. Tijdens Lizzie’s verjaardagswandeling was het ongeveer -14 graden maar – en ik val waarschijnlijk in herhaling- echt koud voelde het niet aan. Enkel het puntje van mijn neus was fris tot we warm liepen en mijn muts trok ik goed over mijn oren.

Honden moeten natuurlijk ook nuttig zijn. Want met alleen maar schattigheid komen we niet ver hé. Dus leren we Lizzie maar sneeuwruimen, dat bespaart ons hopen werk! 🙂 (was het maar waar!)

Miss Knuffelkont, behalve wanneer je denkt er een foto van te maken… dan krijg je dit soort snoeten…
En dan, wanneer ze denkt dat niemand kijkt:

Bij deze, lief klein Lisje, een mega gelukkige eerste verjaardag gewenst! Drie dikke zoenen en een warme knuffel! Joeri bakte speciaal voor de gelegenheid verse koekjes met pindakaas, en lekker dat ze die vonden!!

Voor Oona zijn we op zoek naar een hondentrainer/therapeut om te werken aan haar issues met vreemde honden en misschien iets van hondensport. (Ze is ook in samenspraak met onze dierenarts in behandeling* voor verlatingsangst maar dat gaat voorlopig prima). Terwijl het in België al moeilijk kan zijn om de juiste persoon te vinden, lijkt het hier helemaal hopeloos. We hadden van de dierenarts een paar namen doorgekregen maar geen websites of contactgegevens. Uitdaging 1: tussen Johannsonss ofzo nog eens de juiste vinden, maar ik vertrouw mijn honden of mijn tijd ook niet aan eender wie toe. En wat doe je dan? Je zoekt naar info over opleidingen, werkwijze, visie,… Iets.
Van de personen die we doorkregen, hebben er 2 een website. De eerste reageert niet, de 2e is op meer dan 3u rijden. Dan is er nog 1 iemand met een zo goed als inactieve facebookpagina waar letterlijk geen hond op te zien is. De laatste hoop leek dan iemand waar ik tenminste een artikel van vond maar nadat de foto me al tegenstak en een grondige vertaling bleek dit het type ‘ik heb een show Duitse herder en ik ben de baas’- type te zijn. Met een kapsel als een gebleekte schuurborstel dan nog. Ik noch Oona staan te springen voor een Sieg-heil soort van training dus nee bedankt.
Van degene die ik zelf vond, is niemand bekwaam/bereid om met issues om te gaan en ze geven enkel apporttrainingen, wandelen aan de leiband of puppylesjes.
Als mijn eerste keuze niet reageert zal het waarschijnlijk die persoon op 3u rijden worden-als we daar reactie van loskrijgen.
Frustrerend!
Vooral omdat ik niet goed weet wat zeggen tegen onze dierenarts. Zij zou natuurlijk graag zien dat we professionele hulp inschakelen om vooruitgang te boeken en omdat niemand Oona fulltime op medicatie wil zien maar hoe kan ik in hemelsnaam op een beleefde manier zeggen dat er hier niemand zelfs maar als een pro overkomt?

* Op dit moment krijgt Oona een zeer lichte vorm van antidepressiva/angstremmer.