Voor een keer heb ik er geen zin in. Geen zin in een nieuwe week, geen zin in bloggen. Na het onverwacht slechte nieuws van Ravasz zijn laatste bloedproef was het een rollercoaster in mijn hoofd. Op de donkere dagen knuffelde ik Ravasz helemaal plat en was ik overmand door rusteloosheid. Op de paar zonnige dagen die plots aanvoelde als lente wist ik niet waar eerst te beginnen met de lopende projecten. Gelukkig moest ik van de meeste enkel nog een paar beelden doorsturen en stond alles al klaar.
Een groot deel van de sneeuw smolt weg. Het sneeuwlabyrint waaraan ik werkte zijn slechts een paar zielige hompjes ijs en verraderlijke ijsplekken die verstopt liggen onder een fijn laagje verse sneeuw maken wandelen (en autorijden) gevaarlijk. We hadden zo half-en half een bezoek aan België gepland in februari voor de verjaardag van mijn oma en mijn metekindje maar we kregen van de dierenarts het advies om nu niet te reizen met Ravasz dus blijven we hier.
Toch is het niet allemaal somberheid en tristesse. Verre van. Ravasz is nog steeds 200% cookiemonster en hij geniet met volle teugen van elke nieuwe dag (en elke hap lekkers) en Oona en Mogwai maken ons aan het lachen met hun gekke toeren en guitige acties.
Vooral Oona moet ik goed in de gaten houden want ze gaat aan het meer speeltjes verstoppen en als ze die niet terug mee sleept, vinden we ze pas tegen de lente terug- als ze al niet onder water verdwijnen.
Dit was nog een foto van Joeri en Mogwai op het meer, een plek die we nu weer vermijden. De voorbije week was het tot +4 graden en zou het ijs te dun kunnen zijn om veilig over te wandelen.
Wat wel eindelijk lukte zijn deze hangers van hondenhaar. Ik moet ze nog verder afwerken natuurlijk maar het procédé op punt stellen was niet zo makkelijk. Heel wat experimenten en mislukkingen later heb ik toch een reeks gelukte. Zodra ze af zijn, maak ik nieuwe foto’s en laat ik ze weer zien.
Voor vandaag hou ik het hierbij zodat ik voor het donker nog een frisse toer kan maken met de doggies in de verse sneeuw die deze nacht heel stil neerdwarrelde. Ravasz staat hier naast mij al te kijken alsof hij weet dat ik op het punt sta de koekjes in te pakken en mijn laarzen aan te trekken.
Jaja, ik kom eraan!
We gaan wandelen!
