Daar is ze weer, de zon! Na een lange periode van dagelijkse sneeuw en een witte lucht, piepte de zon weer tussen de hoge bomen door. Lange blauwe schaduwen dansten langzaam over het sneeuwtapijt. Plots kleurde onze zwart-witte sneeuwwereld in alle tinten van blauw, oranje en een spatje roze hier en daar.
En na ons dipje vorige week was dat precies wat we nodig hadden om de zon ook weer in onze gedachten te laten schijnen. Niet dat we plots helemaal happy-go-lucky zijn of ons niet bij het minste niesje of stijf pootje mega veel zorgen maken om Ravasz, maar we beseffen wel dat we gewoon het allerbeste moesten maken van de tijd die ons nog rest. Zo dachten we eerst om Ravasz thuis te laten op deze koude exploratiedagen, maar nee, we deden hem een extra fleece aan en besloten de trip gewoon aan hem aan te passen (en de temperatuur in de auto op ‘smelten’ te zetten).
We smeerden ee stapel overheerlijke rozijnenboterhammen, maakten thee, pakten natuurlijk ook de smeerkaas mee voor de doggies en hopla, weg waren we voor zolang de zon scheen. En moest je je afvragen waarom de voorkeur nu even uit gaat naar tubekaas, het is eigenlijk gewoon te koud om telkens de handschoenen uit te doen om een koekje uit je jas te krijgen- of wanneer ik wat foto’s maak en ene koekje gebruik om hun aandacht te trekken, valt het soms al uit mijn handen of zabberen ze mijn handschoenen helemaal nat wat ook weer voor koude vingers zorgt. En het laatste dat je wil is kou krijgen natuurlijk.
Op maandag gaf de thermometer -20 aan! En dat bracht Joeri op een idee. Hij kookte water, opende het raam en smeet het hete water de lucht in. En wat gebeurde er denk je? Het transformeerde instant tot een wolk! Ik heb het half-en half op video staan dus ik zal het proberen te uploaden.
Omwille van de koude besloot ik alleen met de twee jonkies te gaan wandelen en Ravasz rustig bij Joeri aan de verwarming te laten liggen. Een goede keuze denk ik want toen hij met Joeri voor een kort ommetje ging, keerde hij na de noodzakelijke behoeften gewoon weer naar huis. Super dat hij zijn grenzen aangeeft, nietwaar?
Oona en Mogwai maken voorlopig helemaal niets van de koude en ik moet zeggen dat het ook voor ons eigenlijk best meevalt. Minus 20 klinkt echt afgrijselijk koud, maar de zon scheen en er was totaal geen wind. Met een warme skibroek (danku tante Veerle) enlaagjes fleece of wol kan je je prima voorbereiden op dit soort koude. Eenmaal de wind opzet is het een totaal ander verhaal natuurlijk, maar we hebben hier echt absurd weinig wind. Als het ook maar een beetje waait valt het al op.
Een paar weken geleden toonde ik wat we zoal voorzien wanneer we het meer op gaan, (belangrijk want elk jaar zijn er wel ongelukken al dan niet met dodelijke afloop) nu een overzicht van wat ik zoal meeneem wanneer ik met de honden ga wandelen of we er een dag op uit trekken:
– zand/kiezel om onder de auto te gooien moesten we vast zitten.
– schup (ook voor de sneeuw)
– iets eetbaars dat niet kan bevriezen
– dekens
– extra trui
– GSM (ik leerde hier om altijd mijn GSM mee te nemen + hem elke nacht op te laden)
– als we wat langer onderweg zijn ook een thermos thee.
