Het goedkoopste pak koffie dat er in de winkel te vinden was, daar ging de nieuwe week mee van start. Doch niet zonder een plezierige wandeling vooraf. Het was -14 en de zon straalde en als er iets is dat ik hier leerde is het wel gebruik maken van elk sprietje zon dat de winterperiode je gunt. Met plezier werk ik door op donkere avonden en weekends als ik maar eerst even mijn zonne-energie kan opdoen — en gelukkig trokken we er op dat moment uit op want, komaan, zie dat licht! Dat uitzicht! De zon op onze snoeten!
Het weerbericht gaf aan dat na een paar zeer koude dagen en sneeuw, het weekend warm en regenachtig zou worden. “Hahaha, yeah right!”dachten we nog. Regen, in februari? Toch, zoals meestal, had mijn weerbericht gelijk. Tijdens het weekend was het +3 graden, smolt er redelijk wat sneeuw en zagen we toch een paar drupjes die geen sneeuwvlokjes waren- gelukkig wel beperkt.
Mijn ijskasteel is ondertussen gesmolten nog voor ik er een foto van maakte en onze inkom is een hindernissenparcours met potjes water die tot eerder deze week ijs waren… (ik zet bakjes water buiten om te bevriezen om daar ijskastelen mee te bouwen).
Is het jullie ook al eens opgevallen hoe creepy Mogwai kan zijn?
Oeps, hier was ik de di rubberen stok vergeten.
Efkes later keerde ik terug richting auto en ik dacht dat alle honden mijn volgden maar Oona leek nog geen zin te hebben om naar huiste gaan. Ik zag haar in het midden van het pad in de sneeuw liggen knauwen op iets en ging ervan uit dat het die stok was dus liep wat verder. Tot ik toch maar besloot te roepen en er een beetje druk achter zetten. Bijna sneller dan haar poten aan konden zoefde ze de berg af in mijn richting. “Amaaaai, zo flink!” riep ik nog vrolijk. Dan bleek dat ze haar tanden niet in een stok had gezet maar in mijn beloningstube die waarschijnlijk uit mijn jaszak was gevallen! Niet zo geestig dat het ding in frut vaneen was gebeten, wel mega flink dat ze 1) af kwam en 2) het wou ruilen voor wat droge brokjes 🙂
Eenmaal terug aan de auto, doggies lekker warm achterin op hun dekentjes, spotte ik wat onder mijn zetel. Nu is het zover gekomen dat die muizen confetti maken van mijn autozetels! PotvolKoffie! Gezien ik fancy kerstkoffie strooien er toch een beetje over vond, bracht Joeri een de goedkoopste koffie die hij kon vinden mee. Ofwel verjaagt dat de muizen weer ofwel kom ik hier volgende week vertellen dat ik geen zetels meer heb dankzij muizen op cafeïne…
De zon lokte me steeds verder de bossen in, langs kronkelige paden waar geen mens ooit lijkt te komen- maar die wel sneeuwvrij gemaakt zijn. Gewoon een toertje rijden zonder plan, zonder verwachtingen en gewoon kijken waar je uitkomt, daar schep ik enorm veel plezier in.
Zo af en toe vloek ik wel eens op dat dik pak sneeuw. Er zijn dagen dat het serieus ploeteren is, maar mijn frustratie is vooral dat tal van wegen en locaties plots onbereikbaar zijn. Toch zeker voor mijn auto die wel spijkerbanden heeft maar geen 4×4. En dan nog, je zou al een hoge 4×4 moeten hebben om hier nog door te geraken. Er zijn (foto)locaties waar ik zó cerieus naar ben hoe ze er nu uit zien. Of plekken waar we vorig jaar wel konden wandelen maar nu niet (een aantal paden werden vorige winter geruimd voor werken in het bos).
Een stevige wandeling is het perfecte plan om nadien urenlang ongestoord te kunnen werken. Allemaal smijten ze zich neer op hun favoriete plekjes. Voor Lizzie is dat meestal aan de verwarming maar nu de zon weer binnen schijnt, zoekt ze die plekken steeds meer op. Mogwai ligt vaak aan mijn voeten te ronken of op de Zweedse bank aan het raam en Oona gaat ofwel bij Joeri in zijn bureau op zetel liggen ofwel draait ze op de grond mee met de zon.
Die berg aan de linkerkant van de foto is het bewijs dat we geluk hebben :-). Terwijl wij, nieuwelingen, de massa sneeuw te lijf gaan met een sneeuwschop, passeert de buurman af en toe met zijn sneeuwruimer. Een klus van een uur reduceert hij vlot tot 3 draaibewegingen en voila, alles aan de kant.
Het licht in Zweden vs België:
Zonsopkomst België: 07u58
Zonsondergang België: 17u50
Zonsopkomst Zweden: 07u41 (=19min vroeger en dus vroeger dan België)
Zonsondergang Zweden: 16u38
Het licht transformeert snel nu. Niet alleen lengen de dagen voelbaar, ook de stand van de zon is duidelijk hoger (waardoor het licht onze vloer weer raakt tot groot jolijt van de doggies) en heel wat feller. Tot voor kort kon ik makkelijk op het middaguur foto’s maken zonder dat het licht me te hard leek maar dat veranderde deze week een beetje. Voor het eerst bekeek ik een paar foto’s en bedacht ik me dat ik weldra mijn fotomomenten weer moet aanpassen. Ik weet dat ik sowiso meer direct zonlicht gebruik en waardeer dan de meeste (honden)fotografen, maar echt hard licht, zeker op sneeuw, geniet toch niet mijn voorkeur.
Trouwens, ik heb nog leuk nieuws, aleja voor mij leuk in elk geval haha. Heel binnenkort maken we een trip naar Gotland! Dit Zweedse eiland stond al lang op onze bucket list en ik ben dan ook SUPERcerieus!!
Tot de volgende!
X
