Wat een week, wat een wereld.
Soms voelt het bizar, fout misschien zelfs, om hier vrolijke hondenverhalen te vertellen en daarbij de actualiteit geen platform te bieden. Tegelijk merk ik bij de lezers hier en volgers op social media meer dan ooit de nood aan een luchtig tegengewicht. Een kleine ontsnapping. Wat vriendelijke vrolijke snoeten.
Mijn doggies hebben geen weet van wat er buiten hun eigen leven gaande is, en hun naieve uitbundigheid en zorgeloos enthousiasme is wat me dag na dag telkens weer vult met vreugde. Hun oprechte plezier kalmeert mijn wilde wervelende gedachten, zorgt voor een broodnodig moment van rust en blijmoedigheid.
Terwijl ik dit typ ligt Mogwai in het midden van de living op haar rug wat onozel te doen, *wiebel wiebel, draai, rol…* Dan springt ze op en kijkt ze me schaapachtig aan. En ik kan niet anders dan glimlachen en ze een dikke knuffel geven als ze tot bij mij komt.
DOGvision is altijd de lichte, luchtige kant geweest van yin/yang- twee tegenstrijdige krachten achter mijn creatieve werk, en het is steeds mijn bescheiden poging geweest om vreugde en schoonheid te delen met de wereld. Het leven kan soms fokking taai zijn en ons meer citroenen toewerpen dan we limonade kunnen maken, maar die harige vriendjes van ons, die maken het allemaal wat doenbaarder, nietwaar?
