Woooaaa! Ik zit hier te stuiteren en door het raam te loeren. De verwondering was zo groot dat ik meteen naar Joeri belde die ergens in Portugal de bloemetjes aan het buiten zetten is (werk noemen ze dat dan hé)- en wie me kent, en op de hoogte is van mijn eigenaardige telefoonfobie, weet dat ik niet snel op het groene telefoontje zal klikken.
Ik zat zonet rustig te schetsen op de zetel toen Oona vanuit haar mand zacht begon te grommen. Nu moet je weten dat Oona tot mijn grote ergernis, nogal vaak zit te grommen en/of blaffen. Stilte is heilig voor mij. Liefst werk ik zonder enige vorm van auditieve afleiding. Dat wil dus zeggen dat elke keer ik mijn teen stoot of iets laat vallen, Oona laat weten dat de Vikingen onderweg zijn. Mijn eerste reactie op het gegrom was dan ook: “Oontje, ’t is ok sus.”wat de rust meestal meteen doet terug keren. Nu dus niet. Verstard, al was ze van marmer staarde ze naar de spiegel die op de muur voor me hing. Ik volgde een blik en verstarde een halve seconde toen ik beweging opmerkte achter het raam. Dan merkte ik dat het een nieuwsgierige, fluffy vos was die met een paar head tilts Oona’s gegrom analyseerde alvorens snel weer in de lange schaduwen van de nacht te verdwijnen. Wauw!
Oona is tijdens 3 seizoenen absoluut in het voordeel. Dan zorgt haar pels ervoor dat ze opgaat in de omgeving en bijna onzichtbaar wordt wanneer ze zich muisstil verstopt. Maar de winter is niet 1 van die seizoenen. En verstoppen misschien ook niet haar grootste talent… Mogwai is alvast niet onder de indruk van deze onsubtiele hinderlaag.
En je zou het misschien niet verwachten maar het is Mogwai die zich met succes verstopt voor Oona. Eenmaal van het pad af en tussen de bomen weet Mogwai perfect de plekken te vinden van waar ze roerloos een hulpeloze Oona opwacht.
Vrijdag hadden we met Ravasz een controleafspraak in de dierenkliniek. “Om 8u30,” zei Joeri- en ik dacht aanvankelijk dat dat een grap was. Maar nee, om 6u ging de wekker, maakten we Ravasz wakker die absoluut nog geen zin had om op te staan en reden we door een sneeuwbui naar de dierenarts. In overleg besloten we om deze keer geen echo te laten maken. Het zou ons een indicatie kunnen geven van de galsteen of eventuele uitzaaiingen maar na het valse goed-nieuws van vorige keer, in combinatie met Ravasz zijn weerzin en het prijskaartje werd nu enkel bloed afgenomen- wat ons nog de meeste info geeft. We geven de medicatie voor de galsteen gewoon door, opereren kan sowiso niet meer. Voorlopig is hij nog symptoomvrij en heeft hij enkel last van stijve poten na het slapen en hoort hij nu echt niet meer goed (na 12 jaar doen alsof hij doof was). Hij eet goed, drinkt goed, is happy, komt knuffelen, probeert eten te stelen of brengt ons schoenen en andere spullen als hij zin heeft in koekjes.
Voor Oona’s adoptiedag in februari bestelden we een DNA test. Spannend!
Helemaal blij met de dikke mist die plots kwam opzetten, wilde ik snel de auto nemen en er met de doggies op uit trekken. Niet dus. Na weken van heerlijke vriestemperaturen moest het vandaag zo nodig dooien. Al die gemakkelijke fluffy sneeuw transformeert dan tot een soort van onhandelbare slush die in combinatie met het bergje van de sneeuwruimer mijn plannen saboteerde. Geen kant kon ik nog uit tot ik de auto uitgegraven had. Na vorige keer wist ik al dat ik vooral niet moest proberen om me los te rijden want dan vormt zich enkel meer ijs onder de wielen. De sneeuwschup dus. En wat een klus! Waar we soms precies met poedersuiker spelen, is het nu stevig werk, amai.
Zonsopkomst in Zweden: 6u21
Zonsondergang in Zweden: 17u54
Zonsopkomst in België: 7u01
Zonsondergang België: 18u43
We komen dichterbij he 🙂
