Het is lente!
Ofja, een soort winterlente misschien maar misschien is die nog wel leuker dan het moment waarop alles in bloei schiet en ik met een zuurstoftekort zit te niezen en krabben 🙂
Ondanks dat het echte warme weer en frisgroene blaadjes pas tegen mei arriveren en ook de meren er nog roerloos bij liggen, kon ik de voorbije week voor het eerst zonder jas gaan wandelen! Een primeur, hoera! Toch, tijdens de nachten vriest het nog stevig, tot -17 graden zelfs. Op alles wat er uit ziet als sneeuw ligt daardoor een laagje ijs wat het voor de dieren moeilijk maakt om voedsel te vinden. Nadat Oona dagelijks bezoek spotte van herten die wat vogelvoer probeerden of zekfs een vergeten blaadje van de rozen, zijn we dus wat voer buiten beginnen zetten. Heerlijk om dan stilletjes van achter het raam toe te kijken 🙂
De start van de lente wil ook zeggen dat Ravasz tegen alle verwachtingen in ook de wissel van de seizoenen meemaakt. Ik wacht nog steeds met een klein hart de resultaten van zijn bloedtest af en verwacht eigenlijk geem positief nieuws, maar ondertussen is hij er wel. En hoe! Als een gelukkig veulen met lentekriebels dartelt hij door de sneeuw en nu ook de zon er weer is heeft hij des te meer goesting om er op uit te trekken. Geen twijfels meer aan de voordeur, integendeel!
Op Instagram post ik trouwens regelmatig fimpjes van onze wandelingen in de stories.
Het pad daarzo aan de rechterkant, daar wilde ik gaan wandelen. Maar helaas, een meter sneeuw met een krokant korstje, daar geraken we niet door. Het pad aan de linkerkant was wel geruimd voor houtkap, dus daar konden we gelukkig rustig wandelen – ookal lag ik na 2 meter al op mijn poep omdat ik een ijsplek had gemist. Ofja net niet gemist eigenlijk 🙂
Ik weet niet precies hoe de wegen overkomen op foto natuurlijk, net omdat ik ze te goed ken om ze met de ogen van een buitenstaander te aanschouwen. Maar het zijn dus rustige boswegen die aangelegd werden om bepaalde delen van het bos te kunnen bereiken voor de houtkap- ook om die reden worden ze dus onderhouden. Al deze paden eindigen in een grote lus waarvrachtwagens kunnen keren. De laatste auto die we er tegen kwamen was 2 maanden geleden toen een jager op zoek was naar zijn jachthond.
En kijk hoeveel sneeuw de zon nog moet smelten:
Het lentegevoel begon met een veelbelovende +0,5 graden die na een lange periode van winter meteen aanvoelde als een tropische lentedag :-). Hopla, ramen open, en genieten van die zonnestralen!
Oona, de grote puppy:
Oona is een gluiperd! Ze stal eerst al Mo’s speeltje, daagde haar er de hele tijd mee uit en probeerde het dan te verstoppen in een zelfgegraven gat. Algoed dat ik het had gezien, we zouden nog lang kunnen zoeken! (Ja oeps, overbelicht, ik was iets anders aan het fotograferen en heb gewoon in de vlucht geklikt om toch een beeld te hebben.)
“Zo zot als een achterdeur”
Voor het eerst in maanden staat de zon weer hoog genoeg om boven de boomtoppen uit te reiken, helemaal tot in mijn werkkamer. Heerlijk! En ideaal voor de productiviteit. Het is al niet makkelijk om te tekenen/schilderen bij kunstlicht, maar ik merk ok dat werken bij dit soort licht een extra vijfdubbele boost geeft. Terwijl ik de voorbije maanden de uren licht reserveerde om er op uit te trekken, reserveer ik nu ook de uren licht in de studio voor teken/drukwerk.
En het is 100% genieten van dat uitzicht. Die witte vlakte is het bevroren meer waar nu sneeuw op ligt.
Ook nog even de vergelijking in het oog houden:
Zonsopkomst Zweden: 5u54
Zonsondergang: 18u15
Zonsopkomt België: 6u40
zonsondergang: 18u56
De voorbije blogweek kreeg ik 13 blogvragen, vierden we een heel klein beetje Ziggy’s verjaardag, en wachten we nog steeds op de uitslag van Oona’s DNA-test. Op DOGvision.eu verscheen ook een Engelstalige blog met 4 tips voor de branding van een Instagram shop.
