#TongueOutTuesday (12)

Lenteberichten poppen overal op en de winkels hullen zich in pastel. In schril contrast sneeuwde het bij ons de voorbije week bijna elke dag. En niet-eens-zo-heel-stiekem vind ik dat super fijn. “Het mag wel eens gedaan zij met winter,” hoor ik overal rondom mij, maar behalve de vettige slush ben ik helemaal ok met een lange mug-en allergievrije winter vol sneeuwwandelingen en gezellige dikke truien 🙂 (Anders waren we wel naar Spandje verhuisd.)

Toch staan nu ook de regenlaarzen weer klaar, ter afwisseling want zo nu en dan komt de zon er verrassend warm door en melt mijn winters wonderland. Toch, als ik de lente even omarm en met zonnebril op wandeling vertrek, sta ik even later in de regen te brommen. Grappig weetje: ik vloekte spontaan in het Zweeds 😀

Het hoogtepunt van vorige week was zonder twijfel de klimaatbetoging in Stockholm. Omdat er slechts 2 maal een bus richting Stockholm rijdt (eentje heen en diezelfde terug een paar uur later), vertrok ik al vroeg terwijl de sneeuw rondom ons neerdwarrelde alsof we door een postkaart reden. De klimaatzorgen, eender welke zorgen, lijken op zo’n moment ver weg. Het zou makkelijk zijn om op een plek als deze te wonen en de oren en ogen te sluiten voor de zorgen van Moeder Aarde en alle wezens die de planeet bevolken. Onderweg naar de hoofdstad transformeerden de charmante sneeuwvlokken in sombere druppels.

Het was trouwens de eerste keer dat ik de bus naar Stockholm nam en de reden daarvoor is eigenlijk een beetje onozel. Net het feit dat er maar 1 bus heen en 1 bus terug was, vond ik nogal intimiderend. Ik ben zo gewoon aan het idee ‘mis ik de bus, dan pak ik wel de volgende’ dat heel het concept van een week op voorhand een ticket bestellen, een plek bepalen, digitale tickets op de GSM klaarhouden enz me overweldigde. Ik koos uiteindelijk een enkele plek aan het raam, voorzag een boek en wat snacks om de drie uur durende rit te overbruggen. Schuin voor me zat een persoon op haar GSM spelletjes te spelen terwijl ze af en toe in haar neus keuterde. Iemand lag op haar schouder te slapen. Haar zoon gokte ik, toen hij opstond en zijn broek van onder zijn kont moet opvissen.
Tijdens de heenrit moest ik vooral niet schuin voor me kijken om het gezellig te houden, op de terugrit was er geen ontsnappen aan de invasieve acties van de mensen rondom mij. Rechts zat een meisje super luid te bellen, te lachen en gekke geluiden te maken, voor me zat een oudere man die waarschijnlijk iets verkeerd had gegeten want met tussenpozen werd ik bevangen door een lucht die zijn ingewanden had gepasseerd alvorens in een verstikkende wolk rond mij te hangen. Ik greep wanhopig naar de blazers boven mij, probeerde alle knoppen maar niets was sterk genoeg dus bond ik voor de rest van de rit mijn sjaal voor mijn gezicht. Ik kijk er alvast naar uit om binnenkort in België in alle anonimiteit nog eens van de ene bus op de andere te kunnen hoppen richting ’t Stad.

De verse week ging van start met een super leuke logée: Silas! Lizzie’s beste kameraad hier in Zweden. Ook Mogwai is best gecharmeerd door hem, maar Oona weet het soms niet zo goed. Tijdens hun eerste kennismaking meer dan een jaar geleden blafte ze aanvankelijk als een woeste zot. Toch, eenmaal ze kalmeerde en los liep, ging dat prima en renden ze vrolijk rond. De laatste keer dat ze elkaar zagen, iets meer dan een maand geleden, verliep het niet zo vlot. We moesten toen, door een probleem met de levering, veel te snel haar medicatie (Clomicalm) afbouwen en dat zorgde voor bizarre bijwerkingen. Zo was ze extreem onrustig, blafte alles bij elkaar, reageerde weer heftig op Silas, had zelfs een paar keer ruzie met Lizzie en kon ook tijdens het spelen plots super gefrustreerd geraken. Zo liep zelfs Mo een paar krassen op haar rug op toen ze snel voorbij liep. Ik kan je verzekeren, we wisten het toen efkes niet. Gelukkig arriveerde de medicatie uiteindelijk wel, maar nu rest ons natuurlijk de vraag hoe het verder moet.

Om ze nog eens samen te brengen voordat Silas kwam logeren, spraken we de dag voordien af voor een wandeling. Aanvankelijk reageerde Oona goed. Ze blafte wel even toen ze Silas en zijn baasje spotte maar daar bleef het bij. Toch borrelde de frustratie op toen Silas, Lizzie en Mo snel over-en weer over het veld renden. Ik lijnde haar aan in de hoop wat rust te brengen in de groep maar dat had het tegenovergestelde effect. Met tussenpozen ging ze compleet uit haar dak. Op zo’n moment zou ik ze liefst ergens achter het behang plakken maar met het logeerpartijtje in gedachte, wilden we toch wat experimenteren en dus riep ik Lizzie en Mo tot bij mij en liet Oona los met Silas- maar met een muilband om. Ze viel nog nooit ‘echt’ uit maar ik wilde vooral geen accidenten en op die manier kon ik vooral ook zelf rustig blijven. Het resultaat was verrassend. Oona blafte aanvankelijk wel naar Silas, maar die reageerde 100% chill. Terwijl ik bij Mo en Lizzie hun lichaamstaal meestal goed kan lezen, blijven Oona’s signalen soms echt een raadsel. Achteraf bedacht ik me dat ik het had moeten filmen om het te kunnen analyseren maar op dat moment stormden er teveel andere gedachten door mijn hoofd. Na een tijdje met veel lawaai rondhotsen smeet Oona zich in de sneeuw. Vlakbij Silas. Ze ging hem niet uit de weg maar viel hem evenmin lastig. Toen ze kalm leek, liet ik ook de twee anderen weer los en geen moment liep het uit de hand.

Dus, maandachtochtend, extra vroeg uit bed om onze gast te verwelkomen. Auw! Ik probeer echt om net als de zon steeds vroeger op te staan maar ben zo’n nachtuil… en het is zo makkelijk om de tijd uit het oog te verliezen als je zit te lezen ofzo. Toen Silas arriveerden lieten we hen allemaal eerst even door de tuin rennen om overtollige energie kwijt te geraken. Vervolgens deed ik Oona even de muilband om, maar nadat ze hem brommend duidelijk maakte dat de bench verboden terrein was en dat hij afstand moest houden, keerde de rust snel terug. Silas plofte zich in kikkerstand neer op de keukenvloer terwijl Lizzie hem helemaal afsnuffelde en dat was het dan. Ik stond ervan te kijken! Ook het uitlaten en spelen ging prima. Eten gaf ik wel goed gescheiden maar zelfs de nacht verliep zonder zorgen. Ik had verschillende scenario’s in gedachte waarbij ofwel Oona in de bench kon of Silas in een andere ruimte maar uiteindelijk legde ik zijn doek in de gang, liet Oona met een klein brommetje weten dat hij wat afstand moest houden van het bed en vervolgens sliepen ze allemaal zonder gemor de nacht door. Het geweldige aan Silas is dat hij Oona effectief de ruimte laat als ze erom vraagt. Zelfs in de ochtend bleef hij gewoon vrolijk kwispelend in de deuropening staan terwijl ik snel een warme trui aan trok om hen buiten te laten.

Lizzie was natuurlijk super content dat haar kameraad bleef logeren. Ze had zelfs geen oog voor de mogelijke dieren in de tuin. Nee, ze was één en al oog voor Silas wanneer ze niet lagen te soezen.