Terwijl ik vorige week nog schreef dat het misschien wel eens de laaste reeks sneeuwfoto’s kon zijn, vonden we het voorbije weekend op onze road trip toch nog sneeuw en ijs en ging ook de lente van start met een nieuw laagje winter.
Tijd om ervan te genieten hadden we echter niet. Na een zieke Ravasz op maandag en een slapeloze nacht, sprongen we bij de eerste tekenen van een nieuwe dag uit ons bed om richting dierenkliniek te rijden. Elke hond is wel eens onwel dachten we aanvankelijk. Zeker ’s ochtends komt het wel eens voor, maar dan is het meteen beter met wat eten. Niet dus. Ravasz bleef rusteloos en wilde enkel buiten sneeuw en gras eten. En hoewel hij na de middag en avond rustiger leek, beseften we ’s nachts dat het niet gewoon over zou gaan, dat er iets aan de hand was. Naar de dierenkliniek dus. Meteen de grote waar we nu ook voor zijn behandeling een specialiste vonden. Normaal kan je er niet zonder afspraak terecht maar gezien ik niet wilde wachten tot het openingsuur om dan nog eens 1,5uur te gaan rijden, rekende ik erop dat de symptomen serieus genoeg waren om toch een consultatie te krijgen. Goede gok want meteen werd ook de specialiste opgetrommeld om hem te onderzoeken. Als een gewoon consult in Zweden een halve dag in beslag neemt, dan is een uitzonderlijke situatie goed voor een hele dag.
Na een reeks tests van bloed, urine, scan (om te zien of het gelinkt was aan de kanker) en een echo kwam het verdikt: een obstructie in de dunne darm.
Aanvankelijk een kleine opluchting dat het niet de kanker was. We hadden twee opties meldde de dierenarts: 1) zo snel mogelijk opereren of 2) inslapen.
Euh wablieft?
Als ik denk aan 2 opties dan had ik iets verwacht dat weldegelijk een optie zou zijn. Kopootje werd er dus meteen tussen gepland voor zijn operatie. Dat ook een ingreep nie zonder risico is, daar zijn we ons van bewust. De narcose, de kans op infecties bij dit soort operaties, … De kanker is momenteel redelijk onder controle (in de mate van het mogelijke), hij is vrolijk, gelukkig en lijkt uit te kijken naar de lente. Zijt maar zeker dat hij een kans verdient!
’s Avonds kreeg ik telefoon dat de operatie zelf gelukt is. Nu is het duimen en hopen dat hij geen infectie krijgt, dat zijn verteringsstelsel weer op gang komt en hij naar huis mag.
We denken aan je Kopootje en we missen je!
*Update: Ravasz moet toch nog langer blijven. Hij eet nog niet goed en heeft nog pijn. Omwille van de risico’s en aangepaste pijnmedicatie willen ze hem kunnen observeren.
3 Comments
Ik brand een kaarsje voor je liefje! Hopelijk mag hij spoedig naar huis en heeft de lieverd geen pijn.
Veel beterschap voor Ravasz! Hopelijk is hij snel beter!
Pingback: #TongueOutTuesday (15) | DOGvision