#TongueOutTuesday (16)

Een dag later dan gepland, de bibber gelukkig uit mijn lijf geslapen.

We kwamen net terug van de fitness en het plan was een rustige avond met de laptop op de schoot de blog schrijven terwijl de hondjes heerlijk snurkten. Zo gaat dat namelijk op een gemiddelde blogdag. Maar gisteren kreeg de avond een onverwachte wending. Ik had net mijn pijama aan, de honden hadden hun brokjes gekregen – Ravasz en Mogwai in een puzzel en Oona in de Wobbler. Joeri sorteerde de was (+ gaf Ravasz naar zijn voeten omdat hij sokken probeerde te stelen- en hij die op eet) en ik had de thee al klaar staan en wilde net de laptop halen toen het me opviel dat ik Oona niet zag. En dat komt wel vaker voor. Eerder deze week liep ik het hele huis af op zoek naar onze Pompon, nergens te bespreuren, wilde net Joeri bellen toen ik met een paniekje riep:”Oonaaa?” Een verschrikte pup sprong van schuin achter me op. Ze had de hele tijd super onschuldig in een klein maar zonnig hoekje liggen slapen.

Maar nu kwam er geen reactie. Ik zocht het hele huis af, trommelde Joeri op en keek zelfs onder het bed en in de kasten. Niets.
Met blote voeten in laarzen liep ik de tuin in, ergens met de verwachting dat ze daar heel onschuldig zou opkijken. Niets.

Het was muisstil buiten en pikdonker. We vloekten stilletjes maar probeerden Oona zo vrolijk mogelijk te roepen. Ik rendde weer naar binnen op zoek naar koekjes, een piepertje en een zaklamp- die uiteraard nu niet meer werkte. Met slechts het licht van de GSM stonden we in het donker met de koekendoos te rammelen, te roepen en te piepen. Niets.
We liepen elk een kant uit in onze straat. Ik richting de grotere baan en Joeri richting de buren maar ook dat leverde niets op. We tuurden in de pikzwarte nacht, liepen zo ver we konden op het ponton en luisterden of we iets hoorden ritselen of spetteren maar het meer lag er muisstil bij. Het is bizar hoeveel verschillende rampscenario’s een mens kan verzinnen in zo’n situatie. Het enige waar ik geen schrik voor had was de mogelijkheid dat iemand haar zou stelen. Nope, dat was highly unlikely 🙂

Ik stuurde al een sms naar een vriendin die aan het pad woont waar we regelmatig fietsen en Joeri sprong de auto in om richting het dorp te gaan zoeken. En ondertussen bleef ik rond het huis met koekjes rammelen in de hoop dat ze zou opduiken.

Joeri passeerde nog eens met de auto, op weg naar een ander pad en net toen hij weg reed, hoorde ik geritsel. “Oona?”riep ik afwachtend (hopende dat er niet plots een eland voor mijn neus zou staan). In het flauwe licht van de voortuindecoratie zag ik iets bruin afkomen. “Oonepoon?” riep ik opnieuw en piepte met het speeltje- en ja hoor, daar kwam ze aangelopen in een heel onderdanige houding, en terwijl ik snel haar halsband vastgritste, trok ze zo snel ze kon richting voordeur. Eenmaal binnen inspecteerde ik haar van kop tot teen maar behalve modder kon ik niet meteen iets vinden. Oef!

Als straf vloog ze in bad om het vuil van haar wilde nacht af te wassen 🙂

Gelukkig verlopen de meeste dagen eerder rustig, of staan onze cerieuze neuzen tenminste in dezelfde richting!

Hier waren we bijvoorbeeld aan het luisteren naar de kraanvogels in de verte, het geluid dat ons laat weten dat de lente er nu echt wel aan komt. Een paar bochten verder konden we een duo spotten op het veld- en zij hadden ons natuurlijk ook al lang zien aankomen en lieten zich goed horen! Oona stond erbij en keek ernaar, geen idee wat ze daarmee moest aanvangen.

Nu de sneeuw langzaam maar zeker in kleine beken naar de meren stroomt, komen er weer andere kleuren vrij in het landschap. Beige en bruin vooral maar hier en daar een hint van nieuw groen. Weldra zullen geel, groen het overnemen van wit, maar hopelijk blijft blauw wel van de partij.