Even weg geweest, even offline. Want soms is dat nodig.
De voorbije week was eentje van wisselende emoties. Gaande van feest vieren en cerieuziteit tot herinneringen ophalen en een beetje verdriet.
Vorig jaar op mijn verjaardag moesten we helaas afscheid nemen van Ravasz. Een week voor zijn 13e verjaardag (op 28/05). Het voelt pas een paar weken geleden en toch is er reeds een jaar voorbij gevlogen. Een reden om ondanks dat ik niet zo’n feestvierder ben, toch iets super leuk te doen voor mijn verjaardag. En dus planden we, redelijk last-minute, een reis naar Ijsland.
Nog niet vergeten. Nog steeds in ons hart. Ons Kopootje. Gelukkige verjaardag Ravasz.
En dan sloeg de twijfel toch een beetje toe. Want waar zouden we met onze honden blijven? Lizzie het watje, Mogwai de gevoelige actieveling, Oona… de lastpak haha. Sinds Ravasz en Ziggy ouder werden, reisden we niet meer zonder honden, of ten minste 1 van ons twee moest thuis blijven. De laatste maanden met Ravasz ging ik zelfs helemaal nergens meer naartoe omdat het voor hem niet meer lukte. Een heel bewuste keuze die mijn reislust geen deugd deed maar waarvan ik zeker achteraf niet de minste spijt heb. Dit zou dus voor Oona en Lizzie de allereerste keer zijn dat ze ergens anders zouden gaan logeren. Voor Mogwai vonden we het eerst een plekje. Een vriendin van ons werkt in het bos en op voorwaarde dat Mo een dag zou proefdraaien, was ze welkom.
Bovenstaande foto kreeg ik even later toegestuurd :-). Mogwai was na die dag lekker moe, had zich voorbeeldig gedragen en was zelfs mee geweest naar het bureau waar ze (eigenlijk onbedoeld) gezellig was gaan buurten bij de collega’s. Met collega-hond Silas schiet ze ook super goed op dus hoera ze had haar vakantie geboekt! We besloten maar niet aan Lizzie te vertellen dat Mo naar haar grote liefde zou gaan…
Dan besloten we dat voor Oona een hondenpension de beste optie zou zijn. Het is geen makkelijke hond en er is eigenlijk niemand waarbij ze al de kans kreeg om haar zachte en lieve kant te laten zien. Dan heb ik haar liefst bij iemand met ervaring met verschillende honden. Iemand waar haar rare kantjes niet zo uitmaken.
Uiteindelijk hakten we ook voor Lizzie de knoop door. Ondanks dat ze bij vrienden welkom was, boekten we ook voor haar een plekje in het pension. De voornaamste reden was dat er niemand was waar ze de hele week terecht kon en waar ze al eens had kunnen testen (wat we binnenkort dus wel eens gaan doen). Daarbij zou het misschien ook voor Oona beter zijn als ze niet alleen zit. Toch maakte ik me om Lizzie de meeste zorgen. Ze slaapt altijd bij ons, is gevoelig, ik had schrik dat Oona haar stress op haar zou uitwerken,… of dat ze kou zou hebben. Echt, ik stond ervan versteld hoeveel zorgen ik me op voorhand al maakte. Hoeveel doemscenario’s ik kon bedenken. Tegelijk realiseerde ik me dat als ik ooit nog eens zonder honden weg moet/wil, we wel opties moeten uitzoeken. En ok, een week is ineens lang, maar ze zijn ook niet van suiker gemaakt. (ik misschien wel een beetje).
Op maandagavond vertrok Mogwai als eerste. Ik bracht haar tot bij Silas en zijn baasje waar ze meteen samen de tuin gingen verkennen terwijl ik probeerde het lijstje met commando’s probeerde te verklaren. Best grappig want bij de keuze van commando’s, jaren geleden al, stonden we natuurlijk niet stil bij een mogelijke verhuis. En dus snapte Mogwai niet altijd wat er van haar verwacht werd. Ik legde dus uit dat wijzen of handgebaren goed werken, maar dus ook een paar woorden zoals ‘auto’ en ‘besoin’.
Dinsdagochtend was het aan Oona en Lizzie om hun koffers te pakken en het zich comfortabel te maken in het pension. Tot mijn grote verwondering was het niet Lizzie maar Oona die compleet overdonderd was door de situatie. Zo hard als ze in de auto blafte, zo stil was ze eenmaal ze voorbij de kennels liep. Hun buren, twee Jack Russels, vond Oona aanvankelijk zo eng dat ze haar hok niet uit wilde komen. Lizzie daarentegen stond al nieuwsgierig te snuffelen aan de schutting.
Terwijl onze doggies zich (hopelijk) allemaal amuseerden op hun vakantieadres, verkenden wij het eiland (binnenkort meer foto’s op Fenne.be). En natuurlijk kon een hondenfoto niet ontbreken:
Op zondag, na een zeer korte nacht, een vlucht en een lange rit wilden we eindelijk maar twee dingen: zo snel mogelijk de honden ophalen en een sauna :-). Van het pension hoorden we dat Oona en Lizzie elke dag wel een keer gebekvecht hebben (ik denk door de stress) en dat Oona vooral de eerste dag stevig stond te blaffen maar dat verder alles vlot was verlopen. Bij onze aankomst blaften ze aanvankelijk luid ‘indringeeeeers!’ tot ze ons een seconde later herkenden. Dan vielen de staartjes er bijna af van het kwispelen. Ze sprongen op en neer en draaiden door onze benen. Van Lizzie zijn we wel wat gekkigheid gewend maar Oona zag ik nooit eerder zo blij en enthousiast. Ook naar de dame van het pension waren ze alletwee vriendelijk en enthousiast dus dat is ook fijn om te zien.
Mogwai haalden we wat later op want bij onze thuiskomst zat ze nog in het bos. De gelukzak! 🙂
Omdat ik vorige keer vertelde over de trainingen met Oona, hier een paar beelden. Misschien moet Joeri er volgende keer eens een paar maken want Oona’s bewegingen en recties minutieus in het oog houden én foto’s maken, verloopt niet zo heel erg vlot :).
Bij deze training nam ik opnieuw het pad langs het water en dan doorheen het hele dorp en had ik het geluk om toch een paar honden te spotten- zonder een heftige reactie van Oona! Ook het duo kleine hondjes (ik denk misschien Yorks maar was zo naar Oona aan het kijken…) passeerden we op redelijk korte afstand zonder reactie. Yess! In het centrum waren er mensen van de kommun aan het werk met tuinbanken of zoiets, maakten ook skaters wat lawaai en gibberden een paar kinderen op de speeltuin. Een hele mix van prikkels en geluiden dus een goede oefening voor Oona.
Ook midden in het dorp is er een locatie die deel uitmaakt van de Eko-musea.
Het licht in Zweden vs België:
Zonsopkomst België: 05u34
Zonsondergang België: 21u42
Zonsopkomst Zweden: 03u50
Zonsondergang Zweden: 21u58
En last but not least, de superleuke hondenblog Woody en Co publiceerde ons interview over verhuizen naar Zweden: HIER. En moest je zelf verhuisplannen hebben (of gewoon heel nieuwsgierig zijn), via de link ‘werelds’ kan je meelezen met honden die naar Nova Scotia, Italië of Frankrijk verhuisden.
