#TongueOutTuesday (23)

Vandaag is het voor het eerst in lange tijd al de hele dag donker en dikke druppels doen de bladeren van de berk voor mijn raam zwaar doorhangen. Het waait zelfs stevig wat hier vrij zeldzaam is.
Zo af en toe regenweer is absoluut welkom om een keer binnen wat te werken, nog eens warme sokken aan te trekken en een heerlijke tas thee te drinken terwijl foto’s afgewerkt worden. Het ideale moment dus ook om de zonnige foto’s van gisteren te selecteren en hier met jullie te delen 🙂

Terwijl ik vorige week nog peinzend uit het raam staarde en me bedacht dat alles zo verdomd groen was, fleuren deze week tal van bloesems onze tuin op. En dat ruikt heerlijk!! Ik plukte een paar bosjes van de struiken om onze keuken te vullen met een subtiel zoet parfum.
Ik denk dat onderstaande bloemen van een vlinderstruik komen, maar moest iemand me kunnen vertellen wat voor struik de bloemen op de eerste foto draagt, laat het me vooral weten want ik heb geen idee. En google gaf zijn geheimen ook nog niet prijs.

Vorige week berichtte ik nog over de noodzaak van zwemles voor Oona want zodra haar poten het contact met de bodem verloren, was ze als een duiveltje in het wijwatervat en stonden haar ogen op stand ‘grote paniek!’
We profiteerden dus voluit van de zonnige momenten om aanhet meer wat te gaan spelen en ik kan nu met oprechte trots en opluchting melden dat Oona kan zwemmen! Ze is zeker nog geen waterrat maar ze kan boven blijven en sturen in de gewenste richting.
En hoe we haar zo ver gekregen hebben?
Met dezelfde truuk die ook Ziggy wist te overtuigen: drijvende koekjes! Zo moesten we haar niet forceren en kon ze op eigen tempo moed verzamelen om telkens een stapje verder te gaan.

Ook superspannend voor Oona was het bezoek van twee kleine meisjes die geluiden wisten te produceren waarvan ze het bestaan niet afwist. De schrille klanken en overwachte bewegingen maakten haar onzeker maar toch won de nieuwsgierigheid het van de angst. Na een beetje stiekem snuffelen, gekke puppysprongen en wat gegil (ze deden elkaar telkens schrikken) besloot Oona dat de meisjes goedgekeurd waren, kregen ze kusjes en bouwden ze samen een kamp van dekens en kussens op onze livingvloer- iets dat per definitie scoort bij onze salonprinses die altijd bovenop een kussen te vinden is 🙂
Na hun bezoek hebben zowel Mogwai als Oona anderhalve dag geslapen. Geen pap konden ze nog zeggen. Er was nog net genoeg energie over om wat te eten en naar de zetel te strompelen.
Weer een overwinning voor Oona!

Iets heel erg gek, waar ze net als wij vol verwondering naar keken waren de vossenpups die we na onze wandeling tegen kwamen. Nieuwsgierig en muisstil keken ze door de ramen van mijn auto tot 1 van de vosjes te dicht bij kwam en zich bijna binnenstebuiten schrok van het blafconcert: