Voor deze gekkebekkendag werd een hele typische Oona-blik vastgelegd. Een heerlijke mix van haar poging tot heel serieus en braaf blijven zitten in de hoop op lekkers, maar tegelijk die tong niet in bedwang kunnen houden. Love it!
Terwijl we hier de regen verwelkomen en uitkijken naar midzomer, kijken we tegelijk ook uit naar onze reis naar België. We probeerden alvast op te lijsten wat we willen eten en wie we graag zouden willen zien. Ok, ik geef toe, het is echt in die volgorde. Ik kan ons favoriet Indisch restaurantje in ’t stad immers niet in mijn koffer steken en ook aanlokkelijke bakkers met rijen volk hebben we hier niet. Nee, er is slechts 1 deftige bakker binnen de 100km ofzo en dat is een Belg! Ik wil dus heerlijk gaan window shoppen en met mijn neus tegen het raam geplakt staan kwijlen voor al de taartjes. En frietjes, ik heb al maanden zin in frietjes! En de kunstwinkels, die verkopen misschien niets eetbaars maar ik wil minstens een uur gewoon al het papier voelen en wel 100 potloden testen! Ik wil ook die lawaaierige stadstram nemen richting de mastertentoonstelling van Sint Lucas (mijn vroegere school) en daar de inspirerende sfeer opslorpen van wilde dromen en artistieke vrijheid.
Ik hoop ook dat ik alles met tram of bus kan doen, want ik weet eerlijk gezegd niet of ik het Belgisch verkeer nog te baas kan. Ik denk niet dat ik de voorbije maanden meer dan een handvol keer een rood licht zag, laat staan file, toeterende bestuurders of een snelweg met meer dan 2 rijstroken. In België had ik vaak moeite met lange afstanden rijden, ik geraakte er uitgeput en gestresseerd van en moest vaak iets eten om niet suf te worden. Maar hier merkte ik dat het helemaal niet aan de afstand ligt maar aan de chaos en de overload aan prikkels (zoveel andere auto’s, overal verkeersborden, lichten, …).
Terwijl we stilaan plannen maken, gaan zowel het werk als de avonturen hier natuurlijk ook verder en konden we eindelijk die shoot uitvoeren die al zo lang op de planning stond. En toegegeven, op het moment zelf vervloekte ik toch even het idee dat ik dit specifiek voor Oona had uitgewerkt. Ze had aanvankelijk bananen in haar oren, sprong alle richtingen uit en terwijl ik over en weer sprong om haar aanwijzingen te geven en te belonen, probeerden de muggen me op te eten. Maar dan plots vond Oona toch haar ritme en genoot ze van al dat lekkers en aandacht. Af en toe heeft dat puppybrein wat extra tijd nodig 🙂 
Het is natuurlijk niet te zien aan een paar foto’s, maar Oona is sterk veranderd sinds het afscheid van Ravasz. Ze is veel rustiger geworden, gebalanceerder, aanhankelijker en dat alles op een heel positieve manier. Alsof er een last van haar schouders viel. Niet dat ze ruzie hadden die twee, enkel eten was een heikel punt, maar Ravasz zijn natuurlijke overwicht intimideerde Oona. Soms als ze met 2 op de zetel bij ons lagen, verkoos ze soms op ergens wat verder te gaan liggen omdat ze die nabijheid niet aan kon.
En nu zie ik haar met Mogwai gewoon met 2 op de zetel liggen, zelfs met snacks, zonder vieze blikken of zenuwachtig gedoe.
Het voorbije weekend gingen we trouwens nog eens wat koken :-). Hopelijk kan ik binnenkort het resultaat van dit experiment tonen! Kan je al zien wat het gaat worden?
Het licht in België vs Zweden:
Zonsopkomst B: 5u25
Zonsondergang B: 22.00
Zonsopkomst Z: 3u31
Zonsondergang Z: 22u26
