Grote haast was er niet bij. Met Mogwai en Oona ging het eigenlijk prima en na de moeilijkheden met Oona’s socialisatie hier in de winter, besloten we enkel nog tijdens de zomermaanden voor een extra roedelgenoot te gaan. Omdat het hier in Zweden moeilijk is om herplaatsers te vinden, keken we opnieuw naar een aantal sites in België en Nederland. Ondanks de negatieve reactie van sommige organisaties zoals bv Mirtos om een hond te adopteren vanuit Zweden. (Zij hoorden volgens mij nog nooit van skype want ojee telefoonkosten en meer van dat soort opmerkingen die duidelijk maakten dat zo’n geconstipeerde organisatie geen goede match is voor ons + het hondje waarvoor ik mailde heeft nog steeds geen baasje gevonden). Gelukkig vonden we verschillende organisaties die wél het gesprek met ons wilden aangaan en die ons super vriendelijk alle info gaven die we maar nodig konden hebben in een zoektocht naar een match. Uiteindelijk waren er 2 honden waar ik verliefd op werd: Frida van Adopt Cretan paws en Donna van Puppy Rescue team.
Onze vertrekdatum naar België stond al een tijdje vast, dus het was even spannend afwachten en vervolgens dikke tranen van verslagenheid toen ik vernam dat Frida een paar dagen voor ons vertrek reeds een leuk baasje vond. In geen 100 jaar had ik die emotionele reactie verwacht voor een hondje dat ik enkel op foto en een paar korte filmpjes had gezien. Ik gok dat het de mix was van Ziggy’s kleuren en Ravasz zijn kort staartje dat ik het gevoel had dat ik mijn lieve oude rakkers weer kwijt geraakte. Kort daarna kreeg ik ook het bericht dat het transport van Donna pas een week later zou arriveren- op de dag dat wij weer zouden vertrekken. Dju tot de tweede macht!
Maar er was ook positief nieuws: een zus, twee broertjes en de mama van Frida waren ook klaar voor ene nieuw leven en zouden op zaterdag 23 juni arriveren in Nederland!
En dan begingen we een doodzonde.
Terwijl heel Zweden als kikkers rond meipalen stond te dansen, muisden wij er vanonder uit. Dag feest. Hop naar Groningen!
Na een lange maar vlotte reis, arriveerden we een tikje nerveus voor onze ‘date’ met het zusje van Frida. We werden meteen enthousiast onthaald door het gastgezin waar zusje Lizzie en mama Lola verbleven sinds hun aankomst in Nederland die nacht. Mama Lola was vooral moe en sliep het grootste deel van ons bezoek maar vanuit een mand naast de zetel keken twee verschikte ogen van een vermoeide pup ons aan. Kleine Lizzie was zo klein, veel kleiner dan ik dacht. En zo tenger. Ik aaide haar voorzichtig terwijl ik op de grond naast de mand zat.
Eigenlijk waren we meteen verkocht, maar omdat we natuurlijk aan onze twee andere honden moesten denken (en ik wilde die wildebrassen na 2 dagen auto niet meteen op een pup loslaten om te testen), besloten we haar even mee in de tuin te lokken om te zien hoe ze reageerde. Op ons en op de omgeving. Verschrikt kroop de kleine pup achter een vuilbak, maar toen ik helemaal plat op mijn buik ging liggen met Dé Tube Kaas, kwam ze heel nieuwsgierig maar nog steeds voorzichtig een kijkje nemen. En dát was eigenlijk al wat ik op dat moment wilde zien: het vermogen om een klein stapje te zetten ondanks angst en onzekerheid.
Eenmaal weer binnen tekenden we de nodige papieren, haalden we Oona’s puppytuigje boven dat we op de kleinste maat moesten instellen en knuffelden we ook mama Lola gedag.
Met puppy Lizzie op de arm wandelden we een klein toertje met Oona en Mogwai tot de grootste nieuwsgierigheid er vanaf was en dan restte ons eerst en vooral de rit nog naar Antwerpen – waarbij Lizzie de volle 3 uur in mijn armen lag te slapen.
Hoe Oona en Mogwai reageerden? Mogwai volledig naar verwachting: aanvankelijk afstandelijk en brommerig. Maar Oona was de grote verrassing! Omdat ze zo’n wildebras kan zijn, stonden we al klaar om haar in te tomen. Maar nee, ze toonde zich van haar allerbeste, liefste en zachtste kant door Lizzie heel voorzichtig te begroeten en zo nu en dan aan haar oortjes te gaan likken.
En wij zaten stilletjes in de zetel, te kijken en af te wachten. En plots stond Lizzie naast de zetel, met die grote, vragende ogen. Ik tilde haar op, nam haar op mijn schoot en ze viel meteen als een blok in slaap.
De dagen daarna ging het telkens een heel stuk beter. Omdat ze op onze schoot vrij rustig was, besloten we haar toch al mee op pad te nemen. Zo ontmoette ze op dag 2 Sam, een hondje uit Bosnië die haar niet met rust liet tot ze vrolijk mee kwam spelen. Zo prachtig om te zien hoe ze eerst zeker een uur stil in het gras lag te kijken om dan toch met Sam mee te lopen! En na Sam, gaf ze ook Oona een kans en begonnen ze vrolijk door de tuin te rennen.
Wie de Instagram stories op dat moment bekeek, kon ook zien dat Lizzie ook van ons gezelschap genoot. Ze viel zelfs in slaap tegen me aan terwijl ze op mijn handen aan het knabbelen was :-).
