#TongueOutTuesday (28)

Na een paar smeltende weken in een snikheet België, was de terugkeer naar Zweden een ware verademing. Gedaan met rusteloze nachten die niet afkoelen, gedaan met plannen maken op basis van de warmte en ook geen etentjes meer met je voeten in een badje water (echt waar, ik geef het toe). Maar, dat wil natuurlijk ook zeggen, byebye toegang tot heerlijke frietjes, zoveel mensen die we graag zien, de zee, ons ’toereke kamp’, en met de bus en tram de hele stad doorkruisen om met vrienden wat te gaan drinken.

Ja, warmte dat is niet zo mijn ding, maar toch was het alweer een waar genoegen om een dosis België op te doen. En geloof het of niet, het was een jaar geleden dat ik nog frietjes had gegeten, én dit keer was het extra speciaal want we zagen ook Hummer en haar gezin terug! Toch een emotioneel weerzien voor ons.
Iets minder goed bedacht was ons lumineuze idee om Lizzie mee te nemen naar het Hachiko-frietcafé. Ze is dol op hondenvriendjes maken, super lief, alle honden op Hachiko zijn zachtaardig en ze zal zó blij zijn om Hummer terug te zien. Tot daar mijn utopie. Bij aankomst was ze allereerst al onder de indruk van het verkeer op de baan aan Hachiko (er passeerde dan ook bussen en luide auto’s), vervolgens stond ze vrolijk te kwispelen aan de poort (hoera!) tot het hek open ging en een mix van ontstuimige Labradors, Goldens en een jachthondje kwamen toegelopen om haar te begroeten. “Help!” Zeiden haar oogjes, een kefje probeerde de bende nog op afstand te houden maar was eraan voor de moeite. Paniek maakte zich van haar meester alsof een troep vuurspuwende draken haar probeerden te verslinden. Met huid en haar.
Ik pakte haar op, zwaaide alvast in de vlucht gedag naar een paar bekenden en plaatste Lizzie in de Hachiko kennel zodat ze weer tot rust kon komen. Ik probeerde even later nog om haar via de tuin kennis te laten maken met de honden maar van het moment dat er een bende kwam aanlopen, panikeerde ze weer. Heel lang zijn we dus niet gebleven. Slechte inschatting van mijn kant, helaas. Wél supermega blij met alle bekende gezichten, babbels, frietjes en gewoon dat we nog eens op Hachiko waren. (Uit het oog, niet uit het hart)

België, dat is natuurlijk ook een hoop niet-hondendingen doen. Oftewel, schade inhalen van al die tijd in de bossen. Mensen zien. Evenementen bezoeken. Openingen van gallerijen en kunst kijken. En soms ook creatief bezig zijn. Van de dame rechts op de foto hoop ik volgend jaar heel wat bij te leren over grafiek. En het kind rechts op de foto ken ik nu bijna heel zijn leven. En wat gaat de tijd snel! Ik herinner me nog hoe hij sabbelde op een boterham met pindakaas terwijl hij nu logo’s en superhelden ontwerpt en dan vraag:”Papa, kunnen we dat sebiet op zeef zetten?” -en dan nog eens vlotjes rakels schoonmaakt ook.

Van mijn doggies fotograferen kwam deze keer niet zoveel in huis. De hitte smolt hen bijna, mijn pollenallergie die in Zweden behoorlijk lang uit bleef sloeg eenmaal in België genadeloos toe en het was overal zo druk dat we er vaak claustrofobisch van werden. Ik had de moed niet om de auto ergens naartoe te nemen en nadat ik bijna van mijn sokken werd gereden op de baan (twee keer, waarvan 1 keer heel nipt), leek het me wijzer en relaxter voor iedereen om gewoon in de tuin spelletjes te spelen.
Dat autorijden is trouwens helemaal een absurd idee wanneer je, zoals wij, nogal lang in de bossen hebt gezeten. Ik dacht dat ik het gewoon vergeten was, de files, de drukte, de toeterende ambetanterikken,… maar blijkbaar veranderde er toch heel wat sinds wij verhuisden. Terwijl ik dan vanop de tram de files zie, vraag ik me af: “Hoe is dit leefbaar voor jullie?” Eén keer reden we rond de middag naar de winkel- ahja rond de middag want dan is het minder druk denk je. Maar nee gij, wat een grap. De oprit afrijden was al een uitdaging en de file begon niet zo erg veel later. En dan lijken veel Belgen het gek te vinden dat ik alles met de tram of bus doe. Dat ik liever anderhalf uur onderweg ben dan een uur te doen over een rit die op 20minuten kan terwijl er eikels in mijn gat plakken terwijl er meer verkeersborden staan dan bomen en meer wegenwerken dan we hier kruispunten hebben.
Oh Antwerpen, ik heb je graag, maar zot word ik van die drukte!

Hier in Zweden moeten we minstens 25minuten rijden om een eerste verkeerslicht tegen te komen, hoewel we op een kwartiertje wel een rond punt hebben.

Toch 1 avond even een toertje gaan maken in een oud deel van een stad, herken jij waar ik deze foto’s maakte?

En prachtig toch, die bloemen, hoe alles zo groeit en bloeit! We kochten al kilo’s verse aardbeien en plukten frambozen in de tuin- terwijl we hier in Zweden nog niet eens zeker zijn of we dit jaar frambozen gaan hebben :-).

Jaren geleden droomde ik er nog van, nu is het mijn realiteit: een hele zomer in Zweden! De komende maanden wil ik nergens anders zijn dan hier aan de meren, op onze plek, een beetje rondzwerven ook en kamperen. Zwemmen en suppen met de doggies, feestjes aan het meer en Zweden delen met Belgische vrienden. Of ik twee maanden vakantie neem? Hihi nee, dat niet. Er zijn nog artikels die geschreven moeten worden, illustraties, drukwerk, copywriting voor websites, boeken die afgewerkt zullen worden en samenwerkingen. Oh en af en toe een doggiesit, leuk hé!