“Zou dat lekker smaken, zo’n plantje?”
Een paar jaar geleden, toen we nog naarstig op zoek waren naar een nieuwe plek om te wonen, schuimden we niet enkel digitaal de huizenmarkt af, maar bezochten we Zweden een paar keer om locaties te gaan bekijken. Eentje daarvan, eigenlijk niet meer dan een charmant krot, sprak me heel erg aan maar het lag nogal afgelegen. Zo afgelegen dat de mensen hier het zelfs ’the middle of nowhere’ noemden!
Eigenlijk een ideale locatie voor een vakantiehuis, niet voor een duo hondengekken die gaan migreren. Tóch gingen we eens kijken, want nieuwsgierig zijn we natuurlijk wel. Ik herinner me nog goed dat we ergens in april- wat nauwelijks het einde van de winter betekent in Zweden- onze auto over onverharde wegen stuurden met hier en daar nog sneeuw en ijs. We giechelden om het gehobbel en het geluk van een GPS terwijl we steeds dieper de bossen in trokken. Het huis stond aan de rand van een gehucht in een omgeving die zo mooi was dat we toch graag een wandeling in de buurt gingen maken. Ok, ook omdat we best een tijd in de auto zaten.
Fast forward naar onze eerste winter in Zweden en het plan om dat gehucht nog eens te bezoeken wat een toffe rit maar met een grimmige sfeer opleverde. Eerst en vooral was het op de donkerste dag van het jaar, er was geen licht maar dikke donkere wolken en in die omgeving is bijna geen levende ziel te bespeuren… tot daar opeens uit een mistig landschap een jager opduikt. Echt zo’n beeld uit een Nordic noir serie haha.
Maargoed, dat pad vonden we dus niet en toen besloten we om de zoektocht te hervatten tijdens de zomer wantja licht en de afwezgheid van een meter sneeuw maakt het zoeken honderd keer makkelijker.
Deze zomer ondernamen we een paar pogingen. We trokken rond in wat we dachten dat die omgeving was, zochten meren op, probeerden ons geheugen op te frissen met uitzichtpunten en zelfs een ets die ik ooit maakte naar een tekening die ik daar maakte. We zochten zelfs naar geolocaties van oude foto’s. En dan vonden we -of dat dachten we toch- de naam van dat gehucht, aha!
We smeerden een zak boterhammetjes voor onderweg en trokken vol goede moed de bossen in.
En ja hoor, al na een tijdje herkenden we de bochten door het bos, realiseerden we ons dat we een paar weken geleden zooo dichtbij waren en bolden we even later nieuwsgierig langs de rode huisjes, inclusief het krot dat er nu toch een beetje opgeknapt uit zag. Het huis lag er prachtig in de zon met bloemen en appelbomen rondom. De grootste verwondering was de zomerse levendigheid. Wasgoed dat fris in de wind wapperde, een tuinfeest, bloemen, … overal sporen van mensen op een plek die ik enkel al zag als doodser dan doods. En opnieuw bedacht ik me wat een prachtige plek dit is om de zomer door te brengen zo afgelegen aan prachtige meren. (maar ook dat ik een zwak heb voor desolate plekken)
We reden nog even rond, niet meteen met de verwachting om ons wandelplekje nog te vinden, toen ik op Joeri’s GPS rondsnuffelde en met een mix van voorgevoel en geluk een plekje aanklikte en zei: “Daar wil ik graag nog eens gaan kijken.” (Er was iets aan de manier waarop de baan langs dat meer liep.) Je voelt het natuurlijk al aankomen, we vonden EINDELIJK die plek van zoveel jaar geleden terug! Helemaal getransformeerd uiteraard, volop zomer, geen sneeuw en ijs te zien maar zacht mos, brute rotsen en vlinders. Zoveel vlinders!
Maar dat is niet alles. Terwijl we eigenlijk gewoon een wandeling wilden maken en de stroom van het water wilden volgen naar het volgende meer, arriveerden we plots op een plekje zo idyllisch dat we het zelf niet konden bedenken. Een strandje met stenen, vuurplek, de zon van de partij en het water aanlokkelijk. We konden niet snel genoeg de auto ophalen om tot daar te rijden en voor de rest van de dag anuleerden we alle plannen en verwachtingen. In plaats daarvan legden we de doeken en kussens in de zon en genoten van de rust en van elkaar.
Oona verstopt zich graag in het gras:
“Van mij!” toont OOna.
Beetje zot doen hoort erbij!
Een dag zo perfect, ik zou er niets aan willen toevoegen, maar de Zweedse weergoden hadden een ander plan en ze trakteerden ons op een regenboog zo helder en volmaakt dat we de hele boog over het landschap konden volgen. Ik had geen GSM bij dus moet Joeri nog eens vragen naar de panorama foto 🙂
Het licht in Zweden vs België:
Zonsopkomst België: 06u36
Zonsondergang België: 20u53
Zonsopkomst Zweden: 05u24
Zonsondergang Zweden: 20u37
PS: als de doggies of verhalen op deze blog je vermaken of inspireren, deel de posts gerust op Facebook. Ook de foto’s die ik op de Facebook pagina deel, kan je sharen met anderen. Op die manier kunnen we samen meer mensen inspireren en help je mijn blog en mijn werk om gezien te worden. Ook liken of een comment nalaten op de DOGvision pagina helpt me om ook voor Facebook zelf relevant te blijven want meestal krijgt slechts een handvol mensen de berichten te zien.
