Is er nu echt alweer een week voorbij gevlogen? Waar is die pauzeknop?
Deze week stonden we voor een bijna onmogelijke opdracht: een zelfportret mét alle doggies erbij. Op zich is een foto wel haalbaar natuurlijk maar gezien deze bij een gedrukt interview in een lokale krant komt, krijg ik natuurlijk wel een stresske. Niet alleen zit ik veel comfortabeler aan de andere kan van de camera, het is ook de ideale plek om de honden richting de lens te laten kijken. Op 3/4 van de foto’s staat Joeri nu immers te wijzen 🙂 of ben ik – van ver dan- tegen mijn camera aan het praten.
Ik gok dat we zo’n 50 pogingen nodig hebben gehad om een foto te maken waar we allemaal onze ogen open hebben en onze mond min of meer toe, waar we geen superbizarre pose aannemen of waar de honden niet kijken alsof ze er niet bij willen horen.
Voor het eerst sinds februari werden de studiolampen weer boven gehaald om de bijna-jarige Oona nog eens op foto te zetten. Het was spannend afwachten hoe ze zou reageren op de flitsers en het millimeterwerk (want ik heb hier niet zo veel plaats) maar ik denk dat Oona zelfs niet heeft gemerkt dat die lampen flitsten. Want:KOEKJES! dat was het enige waar ze oog voor had. De hele sessie is ze haar ontstuimige zelve geweest om nadien als een blok in slaap te vallen— ik moest haar zelfs uit de zetel sleuren om nog even buiten te gaan. Ze had echt echt echt geen zin om nog een poot te verzetten.
Nu de foto’s op de computer staan, valt het des te meer op dat PomPon echt geen pup meer is. De weegschaal van de dierenarts stond onlangs al op 20, jaja TWINTIG kilo! Dat is 3,5 kilo meer dan de berekening die ik een half jaar geleden maakte op basis van haar gewicht toen én het ziet er niet naar uit dat ze al klaar is met groeien. Nu, in haar hoofd is ze stiekem nog een ukkepup hoor. Ze doet niets liever dan ’s ochtends op bed springen om op mijn vingers te bijten (ik leerde haar al dat ze van mijn tenen moet afblijven) en ze weet vaak met zichzelf geen blijf. Op vakantie had ze na lange tijd nog eens een ongelukje…. op mijn slaapzak!!! We stonden gelukkig op een camping waar ze ook een wasmachine hadden. Yup, zindelijkheid is niet haar sterkste punt maar ze gaat erop vooruit. Een paar maanden geleden nog kon ze zo in haar spel opgaan, plots stoppen en dan met verschrokken blik richting de deur lopen maar zelfs die net niet halen.
Nog 2 dagen en dan is het feest!
Dit zijn de eerste beelden die ik van Oona op internet tegen kwam (toen nog in Bosnië):
De meesten zullen de oplossingen van het zoekspelletje al op facebook gezien hebben, maar moest je het gemist hebben dan voeg ik de oplossing toch nog eens toe:
De voorbije week schreef ik tevens 2 reviews: eentje over mijn nieuwe (kanariegele)regenjas en eentje over de twee lenzen van Lensbaby die ik mocht testen.
Ook mijn Etsy-shop begint stilaan vorm te krijgen. Hopelijk deze week nog zullen mijn herfstige presets voor lightroom beschikbaar zijn alsook mijn zines en handgemaakte boeken. Een nieuw platvorm, een nieuw avontuur.
Zo, dit was het laaste nieuws vanuit het herfstachtige en nog steeds druilerige noorden. Ik heb geen vertragingen, files noch vallende sterren aan te kondigen maar het is hier zoals altijd wel opletten geblazen voor dieren op de weg. Deze week nog stak bij valavond een eland met haar jong over, vlak voor onze neus!
Hej då!
