Begin deze week werden we verrast door de eerste echt mooie vriesochtend van het jaar. Hoera! Tijdens de nacht vormden zich kleine kristallen op het gras en de gevallen bladeren die vervolgens tijdens de zonsopkomst magnifiek lagen te glinsteren. Ik sprong (letterlijk!) mijn bed uit en in mijn kleren, grabbelde mijn camera mee, wekte de honden en we trokken er samen op uit.
Heel lang konden we niet genieten van dit winterse tafereel want de zon won snel aan kracht en ontdooide de grassprietjes. Al snel zaten we niet langer op een grijsblauw maar een geelgroen veld en liepen de honden kleddernat rond te spetteren. Hun gekke activiteiten trokken trouwens de aandacht. Niet van menselijke passanten maar van een duo elanden. Ik zag hen op hun gemak komen aanlopen- pompidom, mooi weertje voor een ochtendwandeling… Plots versteven ze. Ik probeerde ondertussen mijn wilde bende te vangen. Niet zo handig met een Ravasz die (nu echt) niet meer zo goed hoort en twee anderen die in volle vaart over een veld vliegen. En dan was het wachten tot de elanden weer in het bos verdwenen. Maar die twee hadden andere plannen en bleven gewoon staan. Ik liet de doggies dan maar weer wat spelen tot hun kijkers het beu waren en hun weg vervolgden.
Vanuit de vertte spotte ik ook nog een vos, maar die staat helaas niet op foto.
Altijd te vinden voor koekjes maar toch te vroeg uit zijn bed gezet…
Het voorbije weekend ondernamen we voor Joeri’s verjaardag een extra lange wandeling in het Jätturn natuurreservaat, maakten we appelmoes met appelen uit onze tuin en probeerden we voor het eerst een Indisch restaurantje in een stadje hier in de buurt- en het eten was te goed 🙂
De foto’s van de wandeling zal ik later deze week nog delen.
Tijdens de keramiek cursus kwam er deze week nog een beestje tevoorschijn uit een restje klei. Het moet een slapende kat voorstellen en ze heeft vreemde bulten omdat het moet dienen als penseelhouder. Nu liggen mijn penselen meestal gewoon op tafel of balanceren ze op mijn verfbord (en dus rollen ze alle kanten uit). Deze slaafse kat gaat me dus hopelijk helpen om die penselen een beetje onder controle te houden 🙂
De komende week gaat Livia (mijn klei-juf) alles bakken zodat we de volgende (en meteen ook de laatste les) alles kunnen glazuren. Supermegaspannend!!! Die 5 weken zijn voorbij gevlogen en ik heb nog zoveel ideeën in mijn hoofd zitten…
Meestal werk ik maandag al aan de langetongendinsdagblog. Ik zoek dan alvast alle foto’s van de voorbije week op en maak een selectie van diegene die ik wil afwerken en delen op de blog of op Instagram. En meestal is het dan dinsdagnamiddag of avond dat ik aan de blog zelf werk. Deze week liep die planning een beetje mis. Ik zat weldegelijk aan de computer met een eerste selectie beelden voor me toen Oona plots uit haar dak ging. Ze rende blaffend heen en weer van de deur naar de living, over de zetel en terug. Joeri was het eerst bij haar en ondekte al snel de reden. “Fenneeee!” riep hij, “er loopt een hond in de tuin en moest hij geen bandje om hebben zou ik denken dat het een wolf was!”
Ik pakte snel wat hondenkoekjes en een leiband, sprong in mijn laarzen en rende de tuin in. “Woeffie, woeeffie!” riep ik terwijl ik in mijn handen klapte. Net toen ik me begon af te vragen waar ik mee bezig was, stond er op een paar meter, tussen mij en onze voordeur, een grote grijze hond. Stokstijf stond ie daar en keek hij naar mij. “Hela Woeffie, ben je op bezoek?” brabbelde ik vrolijk en ik probeerde de hond vrolijk te lokken. Het duurde een paar seconden voor ik enige reactie kreeg, vervolgens maakte ze een sprongetje en stormde op mij af – ooo-ooow!. Ik stak mijn hand uit en zei ferm:”Sit!” Braaf ging het grijze beest zitten en terwijl ik een paar koekjes gaf, deed ik ook een leiband om.
“Kom Woeffie, we gaan wandelen,” zei ik vrolijk, in de hoop haar baasje snel te vinden.
Doordat het allemaal nogal snel ging, heb ik helaas geen foto’s van de hond maar ik denk dat het een Noorse Elandhond was. Een stevige, jonge hond die ze hier wel eens voor de jacht gebruiken. Maar ook superlief en vrolijk, zo merkte ik al snel. Ik liep een paar buren af (en dat is best een serieuze toer hier) maar niemand had deze hond ooit eerder gezien. Uiteindelijk arriveerde ik bij een koppel hier in de straat die me voorstelden dat zij even met de politie zouden bellen. Terwijl de man aan de lijn bleef wachten, profiteerde de buurvrouw van de kans om haar nieuwsgierigheid de vrije loop te laten en profiteerde de grote grijze hond van alle aandacht en knuffels. Ik zei dat ik wel even naar het politiekantoor in het dorp kon rijden- maar dat bleek al een paar jaar gesloten te zijn. Mijn buren moesten nogal lachen. Het enige politiekantoor is op ongeveer een half uur rijden in het eerste grotere dorp. Na behoorlijk lang wachten (een nationale telefoonsport in Zweden) bleek dat de hond voor 5u daar zou moeten zijn. Omdat wij naar ook nog naar de Zweedse les moesten, stelde onze buurman voor dat hij wel zou rijden. Ik gaf de grijze hond nog een dikke knuffel en wuifde hen uit.
En hoop heel erg dat ze haar baasje gauw vinden.
Wat deze week nog online kwam? Omdat ik van verschillende mensen opving dat ze in een te lelijke/oninspirerende omgeving wonen om leuke foto’s te maken, publiceerde ik deze blogpost om iedereen ervan te overtuigen dat je overal foto’s kan maken met een beetje vertrouwen en creativiteit (een leuke hond hebben de meeste lezers hier toch al). Want, elke omgeving heeft iets uniek, iets dat je nergens anders kan vinden. Jaja echt waar! 🙂
Ter illustratie maakte ik een reeks foto’s op 1 vierkante meter, beperkte ik me in tijd, cameralenzen en in objecten die ik aan de foto toevoegde.
Normaal hadden ze voor vandaag sneeuw gegeven. Mijn camera stond klaar, de batterijen opgeladen en de geheugenkaart leeg gemaakt.
En vervolgens goot het de hele dag dikke drommelse druppels. Zoveel water, dat had zeker 30 centimeter sneeuw kunnen zijn!
Een andere keer dan maar.
Ondertussen ben ik al nieuwsgierig hoe het in België gaat zijn. Herfstig? Of moet ik mijn zwembroek mee nemen? Zonnebril en flip flops of dikke trui en regenjas?
Tot de volgende!
x
