Sneeuw, zei mijn weerbericht-appje en aanvankelijk wilden we het niet geloven. Tot vorige week was het redelijk warm hier, droegen we nog geen jassen of mutsen en voelde zelfs de lucht warm aan. Vaak ging ik nog wandelen in een dun truitje en zomerbroek.
Het voorbije weekend werd het plots kouder en kreeg de wind een kille en scherpe wending. Plots moest ik op zoek naar een extra warm laagje, dikkere sokken en een dikke trui… om het dan tijdens de wandeling veel te warm te hebben natuurlijk 🙂
Het frissere weer was echter zonder enige twijfel ideaal om nieuwe paden te verkennen, zowel van die kleine sporen die ons nooit eerder opvielen (en pas zichtbaar worden tijdens de herfst) als een netwerk van wandelroutes dat we onlangs ontdekten in Falun.
Falun is een mijnstad(je) waar in de 17e eeuw de grootste kopermijn in Europa te vinden was- en waar ook de originele rode verf (Falu rödfärg) vandaan kwam die het Zweedse landschap zijn typische aanblik geeft. Tegenwoordig is de mijn niet meer actief maar je kan de mijn nog bezoeken en tal van locaties die gelinkt zijn aan de vroegere mijnindustrie.
Onlangs vroeg iemand me of het waar was dat de rode verf van walvissenbloed kwam, maar van die stelling is geen spoor te vinden. De rode verf ontstond uit bijproducten van de mijn toen het koper zelf op geraakte. De verschillende tinten rood van felrood tot bijna zwart, kan men bekomen door het pigment op verschillende temperaturen te verhitten.
Ik ben zelf nog niet in de mijn geweest omdat ik die samen met mijn metekindje wilde bezoeken. Vorige keer dat ze hier was, was ze nog net te klein en de voorbije zomer stak Corona er een stokje voor.
(Ik zal de foto’s van de wandelingen in een andere post delen.)
En dan op dinsdagochtend ging mijn wekker af net voor zonsopgang, met een half oog open was er nog geen vlok te zien dus zakte ik nog even weg onder mijn warme deken. Even later vielen de eerste witte minivlokjes dan toch uit de lucht. Nog voor vroege-vogel-Joeri sprong ik al uit bed om me klaar te maken voor een wandeling. Joeri, die aanvankelijk nog lekker ver in dromenland vertoefde, keek slaperig op en presenteerde hem de keuze om ofwel op te staan binnen de tijd dat ik een chocomelk zou drinken, of gewoon lekker verder te dutten. Ook hij wilde die eerste sneeuw niet missen, ook al was het maar een fijn laagje poedersuiker :-).
De voorbije jaren misten we die eerste sneeuw vaak omdat we net dan meestal op bezoek zijn in België. Niet dit jaar! Nu gaan we helemaal nergens naartoe en kunnen we alle seizoenen in volle glorie van thuis uit meemaken. Een beetje jammer maar tegelijk perfect. Ik herinner me nog dat telkens we onze spullen inpakken en ons dorp uit rijden richting België, dat met een mix is van ongeloofelijk opwinding voor alles wat België te bieden heeft en verlangen om gewoon te blijven wanneer de meren dichtvriezen en te zien hoe de eerste sneeuw het landschap toedekt.
Ik hoop in elk geval dat dit kleine moment van natuurmoois jullie wat rust en plezier brengt in een woelige tijd. We volgen het Belgische nieuws en zagen besmettingen en opnames stijgen en vingen ook de sluiting van de horeca op. Regelmatig zie ik ook berichten passeren over Zweden en ookal nam ik me voor om me niet te mengen in de discussie (en ook bv geen statements te maken voor de krant), hier op mijn platform, mijn website, wil ik toch graag laten weten dat je die berichtgeving met een stevige schep zout mag nemen.
Enerzijds omdat men hier koos voor een aanpak die per definitie onethisch is door bepaalde mensen zorg te ontzeggen- maar niemand daarover schrijft, anderzijds omdat we hier echt niet zomaar alles kunnen doen zonder consequenties zoals men op verschillende sites doet uitschijnen.
Horeca en evenementen zijn hier sowieso beperkt en de grote kerstmarkt in de mijn van Falun gaat bijvoorbeeld ook niet door. Wat we dan wel zoal doen? Een populaire activiteit hier in een fika of lunch voorbereiden en naar een mooie plek trekken. En niet enkel tijdens de zomer hoor. Ook tijdens de winter kan je op tal van plekken mensen spotten die hot dogs maken boven een vuurtje terwijl de kinderen, volledig ingepakt als Michelin mannekes, wat rondlopen.
Ik herinner me nog dat het voor ons zo gek aanvoelde, die Zweden die overal maar vuurtjes stoken en fika’s houden, maar ookal beperken wij het stoken, dat rondhangen in de buitenlucht is wel deel van ons dagelijks ritueel. In de winter past Joeri zijn werkschema zelfs aan zodat we elke middag een wandeling van minstens een uur kunnen maken. In het weekend vullen we onze rugzak met een thermos thee en fika en trekken we de natuur in. Niets spectaculair maar net de eenvoud van deze gewoonten draagt bij aan de innerlijke rust.
En weet je wat je hier vaak hoort?:
Det finns inget dålig väder, bara dåliga kläder 🙂
