Terwijl ik dit schrijf, of typ eigenlijk, is het al laat op deze gekketongendinsdag. Ik zit in een vreemde en ongemakkelijke bocht waarbij mijn oude laptop balanceert op mijn ene knie en Oona luid ligt te snurken op de andere. Ik zou niet durven bewegen! Toch nog een moment gevonden om deze blog te typen! –maar ik ga het kort houden deze week want ik moet bekennen dat we daarnet met onze huisgenoot en de doggies met een dikke vette ijscreem voor de TV belandden en ik me een kriek heb gelachen met een praatshow met oa Diane Keaton. In plaats van te werken aan deze blog dus…
De voorbije week stond volledig in het teken van mijn boeken die ik ABSOLUUT klaar moest krijgen voor het zinefest in Antwerpen ondanks papier dat tegen werkt, nietjes die in mijn vingers belanden (aaaauuwww!), paper cuts, strepen in de print, nietjes die zich verstoppen en nog veel meer dingen die natuurlijk mis kunnen gaan op het moment dat de tijdsdruk toeneemt. Ik hoor anderen vaak zeggen dat een naderende deadline het beste in hen boven brengt maar ik ben het absolute tegengestelde 🙂
Maar toch, precies op tijd kon ik de hele reeks vers ingebonden en gesneden boeken inpakken en klaar zetten voor de reis.
De tweede spannende deadline was een artikel voor een Noors magazine waarvan de aanvraag vrij laat binnen kwam maar dat natuurlijk goed op tijd klaar moet geraken omdat de uitgever mijn tekst nog moet vertalen naar het Noors. Vanuit het Engels dan wel, ik ga het die arme Noren niet aan doen om een lokaal equivalent te vinden voor mijn neologismen en andere vrije interpretaties van onze taal 🙂
En ondertussen arriveerden we wel heelhuids in Antwerpen. Moe maar nieuwsgierig en met meer plannen en afspraken dan tijd. Maar het eerste dat we deden- na een kort slaapje- was een moeilijk bezoek aan Perro. Hij was blij om ons te zien (ok misschien vooral blij om die jonge Oona te besnuffelen) maar het gaat echt niet goed met onze oude vriendje. Moeilijk. Heel moeilijk. Afwachten wat komen gaat.
Misschien wil ik toch eindigen met een positieve noot. Een moment van pure vreugde. Daarstraks twijfelde ik of ik Ravasz mee zou nemen naar het bos hier in de buurt. Hij is wat ouder aan het worden, staat niet meer zo stevig op zijn pootjes en op sommige momenten is het daar zo druk dat je vreemde honden en mensen niet kan ontlopen… maar het is wel 1 van zijn favoriete wandelplekken. Dus toch maar met z’n allen. En hij genoot er 200% van! Minstens! Zoveel te snuffelen, door de modder baggeren en stiekem een hapje paardenstront eten (foei foei!). Nu ligt hij wel K.O. op de zetel maar bijna de hele wandeling liep hij in zijn typische draf. Oh zo gelukkig ben ik nu dat we die wandeling nog eens samen konden maken.
En met deze vreugdevolle herinnering rond ik hier af. Tijd om net als de doggies naar dromenland af te reizen.
Tot later!
x
