Een week van radiostilte, een week zonder nieuwe blogs. Of we van de planeet zijn gevallen? Nee hoor, gewoon een beetje druk met wandeldates, bezoekjes en een paar onverwachte extra opdrachten. “We gaan wat langer naar België deze keer, dan hebben we een zee van tijd!”… Dachten we. Kwestie van het rustig aan te doen enzo. We wilden vooral niet een hele week rondrennen om dan pompaf weer de hele rit naar Zweden te ondernemen. Maar ook voor Ravasz willen we geen hoog tempo aanhouden. Zijn comfort staat voorop. Op zijn leeftijd en met zijn gezondheid is het best een hele onderneming, zo’n reis en alle indrukken die daarbij komen kijken.
Wat we zoal ondernemen nu we hier op ons ‘zuiders vakantieadres’ zitten?
Wat altijd moet gebeuren, noord en zuid, is wandelen met de doggies natuurlijk. Ahja, die beestjes moeten al eens buiten, zot doen, door modderplassen rennen en zorgen dat die modder je om de oren vliegt. In sterk contrast met onze ‘eenzame’ wandelingen in Zweden, doen we hier met veel plezier aan doggydates. Vriendjes groot en klein van Mogwai en Ravasz, maar nieuw voor Oona.
En je merkt aan Oontje wel dat het best spannend is voor haar, nieuwe honden ontmoeten. Ze heeft steeds een minuutje (of 5) nodig om te ontspannen, maar dan is ze weer haar guitige zelf. En kijk, bij hondenkapsalon Hond In’t Groen ontmoette ze haar spiegelbeeld Nolan:
Maar Oona is dan wel een modderliefhebber, het was Mogwai die een afspraak had. Oona’s pootjes zijn makkelijk schoon te vegen, maar Mo had harige tenen en stoffige pels en kon wel een serieuze opfrisbeurt gebruiken. En met een speciale reden natuurlijk: een bezoekje aan mijn oma!
Met propere voetjes, een heerlijk frisse pels en een mooie strik was Mo helemaal op haar Paasbest:
En maar flodderen terwijl Ravasz van het brood via de appels richting badkamer trok om alles te inspecteren:
Net voor het weekend kondigde Mr. Laptop zijn pensioen aan. Met onmiddellijke ingang nondedju (daarom dus niet zoveel nieuwe beelden). Ik probeerde hem nog te overtuigen een foto te bewerken maar na 60 laaaange minuten discussiëren over het toevoegen van een klein beetje contrast aan een foto, daagde het me dat het verloren moeite was. Dus bij deze, lieve oude laptop, bedankt voor je bewezen diensten.
Ik ontdekte daarnet trouwens dat ik op sommige punten net zo achter sta als die oude laptop. One Direction? Dat is voor mij een enkelrichtingstraat. Dat daar muziek zou uit komen is een totaal nieuw gegeven. Jaja, ik keek daarnet weer mee met onze huisgenoot naar de Graham Norton show en moest vaststellen dat ik van een andere planeet kom. Salma Hayek of Nicole Kidman, die herken ik nog wel maar de talentenshows of zogenaamde bekende koppen roepen bij mij enkel vraagtekens op. En ik dacht dat na de jaren ’90 de boy bands definitief verdelgd waren. Niets is minder waar zo blijkt. En ik maar wachten op die message in a bottle… Een verpakking droge noedels doet me helaas nog steeds denken aan het kapsel van ‘N Sync.
Het voorbije weekend was eentje waar we al lang naar uitkeken: een weekend aan zee met de doggies! Het weerbericht gaf 2 dagen regen, maar blijkbaar kan een mens geluk hebben. Heel veel geluk zelfs! We konden elke dag een leuke uitwaaitoer maken zonder een druppel regen. Mogwai en Oona waren door het dolle heen en konden hun enthousiasme onmogelijk verbergen. Ze liepen niet maar VLOGEN over het strand! Voor Ravasz had ik me voorgehouden dat 1 wandeling waarschijnlijk voldoende zou zijn, maar nee, hij had er zooooveel zin in en was niet te stoppen. Omdat het soms moeilijk in te schatten is hoe lang/ver hij kan stappen, liepen we een stuk heen en weer zodat we makkelijk het strand af konden als het voor hem teveel zou worden. En het was best een uitdaging, vooral de tweede dag met een stevige westenwind die zijn oren én zijn lippen deed flapperen terwijl hij hongerig om koekjes bedelde. Ondertussen geraakte Oona afgeleid door een groepje meeuwen en zette ze de achtervolging in. Nadat ik tevergeefs tegen de wilde wind in trachtte te roepen, ontging een vloek me. “Die zijn we kwijt…“dacht ik even. Maar Joeri plaatste zijn handen aan zijn mond en riep uit volle borst: “Ooonnnaaaa! Kooomieeeeer!” En ja hoor, dat tienvoud aan decibels bereikte Oona. Een beetje verdwaasd en met de oren die alle kanten uit vlogen keek Oona om terwijl ze bruusk remde. Wanneer ze het geluid localiseerde, draaide ze zich al even snel om en spurtte ze weer tot bij ons. Zo’n flink meisje! Wat waren we trots op haar!
Voor de doggies is het hier volgens mij 1 groot feest. Ze zijn al blij dat ze tussen twee dates in wat kunnen slapen :-). Voor ons tweebeners staat er natuurlijk ook werk op het menu. Wat je meestal ziet op de blog zijn uitstappen, reizen en foto’s, maar natuurlijk komt er heel wat meer kijken bij het runnen van een blog en een kunstenaarspraktijk. Zo staan er een paar workshops en fotosessies op het menu, afspraken met klanten, e-mails voor nieuwe samenwerkingen, research en tentoonstellingen en inkopen voor mijn atelier. Deze keer kan ik helaas geen papier mee nemen maar inkt, verf, lino en etsmateriaal staan wel op het lijstje. Mijn laatste boek zal binnenkort op het Grafixx zinefest te koop zijn en daarna gaat het nieuwe project van start. De ontwikkelingen van dat nieuwe zine zal je kunnen volgen op www.Fenne.be.
En nu, beste lezers, is het ook voor mij tijd om mijn ogen en snavel dicht te toen om er morgen weer met evenveel enthousiasme te staan.
Merci alweer om hier even te passeren en tot de volgende keer!
Vele groeten en pootjes van de doggies!
x
