Na de radiostilte van de voorbije week heb ik behoorlijk wat in te halen. Ik voegde alvast heel stiekem een #tot foto toe voor vorige week (maar sssshh niet verder vertellen he) en vraag me nu af waar te beginnen.
Eerst en vooral kwam er al een blogje online met foto’s van onze wandeling in Jätturn (Dalarna, Zweden) en van de fleece speeltjes die ik onderweg van Zweden naar België voor de doggies maakte.
Exact een week geleden reden we door een donker maar met sneeuw bedekt landschap naar huis na 3 woelige weken in België. Normaal vertrekken we vroeg in de ochtend om te profiteren van de schamele uren daglicht die november te bieden heeft. Uitzonderlijk vertrokken we nu pas na de middag. Doordat ik de week ervoor ziek was, wilde ik nog voor ons vertrek mijn oma gaan bezoeken. Ik had mijn komst niet aangekondigd, dus de verrassing was groot toen ik plots met Mogwai aan de deur stond! Na een gezellige babbel, een dikke kus en een knuffel waren we klaar voor vertrek.
De hele rit door Duitsland viel de regen somber neer. Zelfs door de doggies werden de pauzes tot een minimum beperkt. Snel een plasje en hup weer lekker warm en droog de auto in. Omdat de nacht koud en nat zou worden, besloten we om – vooral voor het comfort van Ravasz- te overnachten in Duitsland. Best spannend eigenlijk want dit was Oona’s eerste keer op hotel. Ik hoopte op een kamer dicht bij een uitgang omdat Oona vaak plots wakker schiet en dan meteen héél, héél dringend moet. Maar nee. Door ons late vertrek haalden we maar net Flensburg waar we ergens 3 hoog zaten in een stad zonder veel groen en gangen vol donzig tapijt. We waren al moe toen we arriveerden en moesten dan nog op een miezerig en zompig grasveldje in de stromende regen smeken aan onze doggies om toch nog maar een extra plasje te doen. Die drie weerbarstige beesten vonden het natuurlijk ook veel te nat en als respons kregen we bozige blikken en een plasstaking. Maar we hielden vol, strompelden vervolgens naar boven, poetsten nog snel onze tanden en sliepen al voor we goed en wel in het kraak witte bed lagen.
Een nieuwe dag arriveerde al vroeg voor Joeri die door Oona gewekt werd omdat ze buiten moest. Nondedju! Snel wat kleren aan en naar beneden sjeezen om gelukkig nog op tijd een perkje te bereiken. Die nieuwe dag kwam trouwens met evenveel regen als de vorige. Regen die tot ver in Zweden aan hield. We leken weinig vooruitgang te boeken. De nacht viel snel, we hingen achter trage vrachtwagens en zelfs de Coca-Cola vrachtwagen passeerden we zonder de kerstmuziekjes en verlichting die nu echt welkom waren. Het verlichte reclamebord van een wok-keten dat plots van achter de bomen op rees leek wel een mirakel. Een warme oase in een barkoude omgeving. Een echte warme maaltijd met groentjes en noedels na twee dagen zompig geworden sandwiches,… We hoorden nog net geen klokken luiden of Engelen zingen.
Hoe dichter we onze thuis naderden, hoe meer sneeuw er langs de kant lag. Een kriebel van blijdschap en nieuwsgierigheid overwon al snel de vermoeidheid. Hoe zou onze tuin er bij liggen? Zouden we morgen in de sneeuw kunnen gaan wandelen? O-ooh ik was zo blij om weer thuis te zijn.
Bij aankomst lag er in een klein doosje een kadootje op ons te wachten. Een verzending die volgens de website vermist was, maar die ze blijkbaar dan toch leverden tijdens onze afwezigheid. Wat een opluchting! Wat er arriveerde? Een doosje vol kerstgevoel van Vicia Faba design uit Finland 🙂
Hoe blij ik ook ben om weer thuis te zijn, het is met veel plezier dat ik terug denk aan ons bezoek aan België ook al moesten we helaas afscheid nemen van onze liefste hondenvriendje Perro. Het waren drie boeiende weken waarin we samen kwamen met vrienden en famillie, op uitstap gingen naar zee en onszelf rond aten op etentjes (alsof ze hier in Zweden geen eten hebben!). Op het zinefest Grafixx verkocht ik dit jaar zelf ook boeken (veel dank aan diegene die een boek kochten!) en volgde eveneens de lezingen en performances — een weekend lang tekenwerk, grafiek, illustraties, boeken, handgemaakte spullen,… De geur van inkt en papier en nieuwsgierigheid. Heerlijk!
Het waren ook drie weken waarin ik gewoon naar de winkel kon en iets kon vragen zonder stotteren of prutsen 🙂 Wist je trouwens dat het binnenkort de verjaardag is van onze verhuis? Wat is dat jaar voorbij gevlogen!
Terwijl ik nu mijn huiswerk Zweeds ga afwerken, kunnen jullie nog even meegenieten van de herfstige wandelingen in Antwerpen.
Tot later! x
