Hier ben ik weer met de wekelijkse update en gekke smoelenfoto’s. Wanneer ik hier aan de computer ijverig de letters in druk om tot woorden te komen, lijkt het buiten alsof de wereld op pauze staat. Er is geen zuchtje wind dat met de kale takken speelt, geen levende ziel te zien, geen auto’s die voorbij rijden. De sneeuw reduceerde het landschap tot (bijna) zwart-wit. Het is zwaar bewolkt en zonder klok is het amper in te schatten hoe laat het is. Zonder klok heb ik vaak geen idee of ik nu bezig ben aan een middagmaal of mijn avondeten.
De donkere dagen houden de dagelijkse wandelingen niet tegen- ik maak alleen een beetje minder foto’s 🙂
Een beetje ja, want dat beetje licht wordt ten volle benut! Toen de zon er het voorbije weekend dan toch nog eens door kwam, moesten alle andere plannen wijken voor ons zonnebad. Warm ingepakt dan wel met mutsjen, sjaals en warme sokken want het was plots -12!
Ik deelde ze al eerder maar toch nog een eervolle vermelding voor de Lussekatter die we samen met wat vrienden maakten. De superdeluxe versie met extra chocoladestukjes voor een Belgische toets en rozijnen voor de liefhebbers van traditioneel. Een smakelijke manier om ons eerste jaar in Zweden te vieren, niet? In de achtergrond zie je trouwens 1 van de zelfgemaakte potjes, gemaakt op een draaischijf en afgewerkt met blauw glazuur.
Het voorbije weekend bracht een bestelling die ik zelf wilde afhalen ons tot de omgeving van Stockholm. Omdat het de eerste keer was bij deze invoerder van fotomateriaal en we geen idee hadden hoe dat werkte, besloten we maar gewoon aan te bellen en onze vragen te stellen. Je moet je voorstellen,… waar wij wonen is het al flink winter met redelijk wat sneeuw. We hadden niet bedacht dat Stockholm warmer zou zijn dus arriveerden we in wollen truien, mutsen en stevige schoenen in een hipster-chic industrieel kantoor VOL met superknap fotomateriaal en mannen in glimmende schoenen en nette hemden. Twee verdwaalde Belgen die in gebroken Zweeds een uitleg doen en lopen te prutsen met het Zweeds toetsenbord (want ik heet niet Lena Jansson ofzo dus kreeg ik het toetsenbord aangereikt). Maar we werden supervlot verder geholpen, voorzien van alle uitleg en uiteindelijk konden we onze bestelling in het depot afhalen. Dat was duidelijk niet echt Stockholm, we arriveerden op een industrieel terrein waar we rondjes reden op zoek naar ‘ons’ bedrijf maar zonder enig aanknopingspunt. We zagen grote trucks broodjes ophalen, een kantoorruimte, deuren zonder namen op,… Uiteindelijk gingen we het in 1 van de kantoren toch maar even vragen. Waar we moesten zijn? Om de hoek, aan een kleine, bijna onzichtbare deur die uitkomt op een magazijn. Je moet het maar weten! Stonden we daar een beetje verloren tussen een hoop truckers die allemaal perfect wisten waar ze moesten zijn, voor wie en welke levering. Een belevenis 🙂
Om dat nuttige aan het aangename te koppelen, maakten we er maar een uitstap naar de stad van. Oona was mee dus ook voor haar was het een super goede oefening. Eigenlijk deed ze het best goed in die drukte, op de kerstmarkt, met vreemde honden en franke duiven. Er waren 2 dingen waar ze niet happy om was: stenen leeuwen en een duo straatmuzikanten die de Lambada speelden (daar ging ze van steigeren!).
Begin deze week, op International Migrants Day, deelde ik een blog met ons eerste jaar in Zweden. Een korte samenvatting die toch behoorlijk lijvig bleek bij het uploaden :-). Een vogelvlucht door 12 maanden van wisselende seizoenen, groot verdriet, vriendschap en ontdekkingen. Je leest het hier.
De foto hierboven is trouwens glögg met appel in. Meestal drinken we het met stukjes amandel en rozijnen in. Van wijn ben ik niet zo’n fan maar iets zoet als dit kan er altijd wel in 🙂
Zo, ik ga het hierbij laten voor deze week. We hebben nog heel wat af te werken voor we feestvreugde hier kan losbarsten en we de laatste donkere dagen kunnen vieren.
Tot de volgende!
x
