Tweedaagse vlottentocht in Värmland (Zweden)

Ergens behoorlijk bovenaan mijn gigantisch lange bucketlist, stond al een hele tijd “vlot bouwen”. Het oorspronkelijke plan was om wat tonnen te zoeken, hout en touw en gewoon een vlot te bouwen om hier op het meer rond te dobberen. Mijn ogen rolden dan ook bijna uit hun kassen toen ik een advertentie spotte van een vlottentocht in Lapland (in het noorden van Zweden). “Oooh, kijk Joeri!”en ik schoof hem de computer onder de neus. Na wat hulp van Mr. Google vonden we ook dichterbij in Värmland een organisatie die vlottentochten aanbood en waarbij je in 1 of meerdere dagen een rivier kan afvaren. Al het materiaal wordt voorzien, bouwen doe je natuurlijk zelf- maar wel onder begeleiding van een instructeur.

De avond voordien reden we reeds naar de camping waar het avontuur van start zou gaan, zetten ons tentje op (normaal waren er huisjes voorzien maar deze waren helaas niet beschikbaar met honden) en haalden pizza in de buurt. En niet zomaar een pizza maar per ongeluk de grootste die ik ooit heb gezien, haha. We hadden niet enkel avondeten maar dus ook ontbijt en wat extra hapjes voor de doggies. Na een uitbuikwandeling met de doggies kropen we al vroeg in onze slaapzakken. Een tikje moe maar vooral ook nieuwsgierig.

En die nacht dacht ik dat onze tent zou wegstromen van de lage wolken die als waterballonnen boven ons leeg stroomden. “O-ooow,”dacht ik, “als dat maar goed komt morgen…”

Maar die ochtend was alles weer rustig, alsof de wolkbreuk nooit had plaatsgevonden. De wolken maakten zelfs regelmatig plaats voor een gezellige zon die de donkere rivier blauw toverde. Urenlang sleurden we met boomstammen – en gelukkig start je met de zwaarste want na tientallen stammen en hondenden knopen had ik spagetti-armen. Maar dan was ons vlot klaar en konden we de Mississippi Klarälven op.

Eenmaal op het water is het even zoeken. Hoeveel moeten we sturen? Hoe voorkomen we zandbanken? Of een aanvaring met de brug.
Maar eigenlijk is het vooral vertrouwen hebben op de stroming. En die laat ons op ’t gemak verder dobberen. Zo rustgevend. Zelfs Oona viel ervan in slaap!

Zo ongeveer wanneer onze magen begonnen te rammelen, arriveerden we op een plek die de gids had aangegeven als ideale kampeerplek. We trachtten aanvankelijk naar de kant te peddelen maar geraakten moeilijk uit de stroming dus sprong Joeri heldhaftig het water in om het vlot naar de kant te trekken en met een lang touw vast te knopen aan een boomstam- kwestie van het de dag erop nog terug te vinden he. We droegen al onze bagage naar de kant, maakte onze slaapplek klaar en spraken dan af dat ik met de doggies ging wandelen en Joeri ondertussen het eten zou maken. De doggies crossten lekker door het bos en liepen alle gekte van de dag er even uit tot hun tong lang en moe uit hun bek hing. Tijd voor een heerlijke warme maaltijd na een dag op het water! Eenmaal terug aan de tent werd me meteen duidelijk dat er iets aan dat plan niet zou doorgaan. We hadden dan wel nog net voor ons vertrek bedacht dat we de aansteker vergeten waren (en dus nog snel eentje gekocht in het winkeltje) maar we hadden de bidon camping gas niet nagekeken en het stuk waarop je kookt was van een niet-compatibel merk. Geen warm eten, geen thee. Maar weet je wat, na een hele dag buiten op het water smaakt een blik koude ravioli als een koningsmaal.

Na een pikdonkere nacht, zo eentje waarbij je letterlijk geen hand voor je ogen ziet, kwam de zon voorzichtig weer op en wekte ons met een paar welgemikte stralen. We rekten en strekten onze stramme spieren (vooral die biceps auw), pakten slaapzakken en tent weer in en zeulden alles weer tot op het vlot dat de hele nacht geduldig op ons had liggen wachten. Eenmaal aan boord was het tijd voor ontbijt want we wilden vooral niet teveel tijd verdoen aan de waterkant- met de weersvoorspelling in het achterhoofd. Zelfs na een stralende zonsopkomst kwamen er al snel wolkenvelden langs maar later die dag zou het opnieuw gaan gieten. Daarom wilden we zo vroeg mogelijk vertrekken om zo lang mogelijk te genieten van zonnig dobberen 🙂

Zowel wij als de doggies droegen trouwens de hele trip onze reddingsvesten ondanks het vaak ondiepe water. Better safe than sorry. Je weet immers nooit wat je tegenkomt, of er een hond overboord gaat of een mens een stommiteit begaat.

Goed op tijd voor de regen arriveerden we aan het afgesproken strandje waar we het vlot konden ontmantelen en de stammen automatisch in een houtval dreven – zodat wij ze dus niet weer op het droge moesten zeulen. Door de handige knopen die we leerden, ging dat ontmantelen verbazingwekkend snel en het water nam al het zware werk van ons over. Enkel de kist met touwen naar de berging dragen was nog een zware klus. Daar, aan onze eindhalte stond ook de DOGvision mobiel braaf te wachten. Helemaal klaar om die vermoeide reizigers weer huiswaards te rijden voor de storm los brak.

Extra info:
– We boekten de trip via Vilmark i Värmland.
– Normaal is 1 nacht verblijf in een stuga (klein huisje) inbegrepen maar hier waren honden niet toegelaten. Ook voor de trip krijg je normaal een tent mee maar omwille van de honden brachten we onze eigen tent mee.
– Ons vlot was ongeveer 3mx3m en zonder zeil om onder te schuilen- grotere bouwsels en de schuilhut zijn enkel voor langere trips. Dat was -voor ons alvast- niet zo duidelijk op de website dus gelukkig hadden we genoeg plastic zakken bij om onze spullen te beschermen.
– Overnachten kan op het vlot of je kan wildkamperen. De instructeur gaf ons een map mee en een suggestie voor een slaapplek die inderdaad super fijn was. Let op: wildkamperen is toegelaten maar laat geen sporen na of vuil achter.