Een blitsbezoek aan de Vasaloppet is een tegelijk een confronterende en inspirerende gebeurtenis. Exact een jaar geleden stonden we daar ook aan de finish onze ogen uit te kijken. Vol bewondering voor sportievelingen van alle leeftijden die moe maar gezwind en met blozende kaken onder die mooie poort arriveren. En dit is dan nog ‘maar’ de recreatieve versie. Vorig jaar vatte ik het plan op om ooit deel te nemen, maar vooralsnog is de conditie, techniek en het evenwicht op latten nog veel te beperkt. Ik zie zesjarigen (ofzo) die zich op latten voortbewegen alsof ze er op geboren zijn- en ik denk dat het niet veel scheelt, hier in Zweden.
Onze Zweedse juf vertelde ons bijvoorbeeld hoe haar kleinzoon van 3 leerde schaatsen en weldra start met ijshockey. Huh wat? Ik weet niet hoe oud ik was toen ik voor het eerst leerde schaatsen, maar de horrorverhalen over zwak ijs, overvolle ijshallen met discomuziek en stinkende gehuurde schaatsen zorgden in elk geval niet voor een schaats-passie. Integendeel. Zelfs hier, wanneer ik groepen schaatsers over het ijs zie vliegen als een elegante vlucht vogels onderweg naar het zuiden, krijg ik geen zin om deel te nemen. Maar die onmogelijk lange latten, daar zie ik de fun wel van in 🙂
  
1 Comment
Pingback: #TongueOutTuesday (10) – DOGvision