Happy New Year!

Een nieuw jaar, nieuwe avonturen die op ons wachten. Oude zaken afsluiten en nieuwe kansen omarmen. 

1 van de belangrijkste gebeurtenissen van het afgelopen jaar is voor ons toch wel de komst van Eclips. Ik herinner me alsof het gisteren was dat we die kleine Wollebol meekregen van bij Hachiko, nieuwsgierig naar wat ons allemaal te wachten stond. Het kleine ukjedat zo braaf in haar benchke lag te slapen dat ik dacht dat ze verdwenen was. Het bolletje wol dat in de grote Ravasz een mentor zag.  Vanaf het begin waren ze 2 handen op 1 buik. 

Een paar dagen geleden was ik Eclips aan het bekijken terwijl ze aan het spelen was. En begon me af te vragen… Hoe zou ze zijn, in vergelijking met een mens?

Eclips als kleuter was zoals een stille klasgenoot die eerder achteraan gaat zitten dan op de eerste rij. Op de speelplaats zou ze vast ergens alleen zitten tekenen, of naar de vlinders kijken. Als iemand naar haar zou toekomen zou ze wel vriendjes maken, maar zich opdringen zou ze zeker niet doen. Ik denk dat ze dol zou zijn op vingerverf. 

In de lagere school was ze met momenten nogal onzeker. Als het spel het te bruut werd kroop ze weer in haar schulp.  Ze groeide niet zo snel als haar klasgenootjes en bleef zo een beetje het kleine ukje dat soms wat onderdrukt werd door ‘de groteren’. In haar vrije tijd zou ze vast veel lezen en met vriendjes buiten spelen en in bomen klimmen.

Nu ze naar het middelbaar gaat wint ze duidelijk aan zelfvertrouwen. Ze zou vast aan teamsport doen. Hockey ofzo. En daarin een gewaardeerde speelster zijn. Loyaal, enthousiast, geweldig humeur. Een echt zonnetje in huis dat een hele groep kan motiveren. Ondanks het schattige uiterlijk is ze toch eerder een tomboy. Ze doet niet liever dat in weer en wind buiten rondhossen, door het slijk rennen, en met de jongens meespelen 🙂

Ben al cerieus wat de toekomst voor haar zal brengen.
Voor ons is het ook wat wennen hoor. Met een pup van jezelf weet je wat je zelf van het hondje wil maken. Dingen die belangrijk zijn dat ze leren. Situaties, commando’s…. Eclips is niet van ons en zal dat ook nooit zijn. We proberen dan voor ogen te houden wat haar nieuw baasje van haar zou verwachten.

Bij Hachiko was het ook een beetje feest. De laatste les van het jaar brachten alle groepen samen door. Dat resulteerde in een wervelwind van honden in het Hachiko-centrum :-). De oudste klas was de D-klas. Eclips zat met de E klas in het midden, en de kleintjes van de F-klas zorgden voor de vertederende momenten. Na een intro in het centrum trokken we er met zen alle opt uit voor de training.

 Vorige week leverden ze ook dit kadootje bij me thuis, merci HV!

De karting was iets waar we Eclips niet mee naartoe namen. Algoed.Hier was de rest van het team de bochten nog aan het bestuderen. K had dat misschien beter ook gedaan :-), maar t was wel super plezant!

Cirque Du Soleil stond ook Eclips haar lijstje van uitstappen. We hadden op voorhand al contact om te voorkomen dat we aan de ingang problemen zouden tegenkomen. Maar binnen geraken was totaal geen probleem. Integendeel. De dame die onze kaartjes nakeek vroeg of Eclips nog in opleiding was. En ze gaf toe dat ze wist dat je die honden niet mocht knuffelen maar dat ze dat zóó moeilijk vond 🙂

Een paar foto’s maken was minder evident. Ik kon snel een paar opnamen maken voor Mr Security me onderschepte.
Tijdens de show was Eclips heel braaf. Ze lag aan mijn voeten, net aan het gangpad. Haar dutjes wisselde ze af met nieuwsgierig meekijken naar de fenomenale artiesten. Ze leek dit in elk geval toffer te vinden dan het optreden van Deus 🙂

In het Wijnegem shopping center staat met de feestdagen een groot kasteel. Meestal mijden we dat zoveel mogelijk. Al dat drukke gedoe, rondhossende kinderen etc zijn niet aan ons besteed. Deze keer echter was ons doel net dat kasteel. Voor Eclips natuurlijk :-).
En eigenlijk was het voor mij meer een oefening dan voor haar, die krakende brugjes vond ik toch wat eng, zij zag er geen graten in.

Beneden moest ik even wachten om een foto te maken. Eclips lag al netjes klaar, wilde net afdrukken, toen een man voor zijn foto door de knieën ging en een bouwvakkersdecolté toonde waar ik bijna hoogtevrees van kreeg. Achter me hoorde ik voetstappen, gevolgt door een heel lief stil stemmetje "mevrouw?" Een klein mannetje vroeg me heel beleefd of hij alstublieft even het hondje mocht aaien. De N van Nee lag al op het puntje van mijn tong toen ik toch voluit Ja antwoordde. Eclips ziet niet vaak kindjes, en zo een braaf mannetje (en zijn zus) zou voor haar enkel een goede ervaring zijn denk ik.  En dat was het ook. Ze vroegen haar naam en aaiden haar heel zachtjes.

Met de feestdagen mochten de doggies natuurlijk ook meedoen. Ze kregen ook wat lekkere hapjes, kadootjes en hadden hun eigen filmmoment: Santa Buddies. Vooral Ziggy was er helemaal weg van 🙂 Als die rondhossende puppies vond ze super.