Grrr!!!

 "Grrrr, Grrrrrrrrrr, Grrrrrr!" Hoorde ik op een avond toen ik rustig aan mijn computer aan het werk was. Een diepe grom steeg op vanuit de duisternis achter mijn scherm. Ik dacht "allé de Ziggy is weer bezig". Maar nee hoor, het was Eclips.
Ze ondekte eindelijk hoe je dat geluid kon fabriceren. En gelijk ook wanneer je zoiets kan gebruiken. Ze had immers een knauwbeentje weten bemachtigen… en Ravasz aasde op haar buit. Hij lag – totaal niet onder de indruk- een metertje verder naar haar te kijken. Heel geduldig wachtte hij tot ze zo dorstig werd, naar de keuken ging drinken, en dan pikte hij het beentje genadeloos in.

Het grommen leerde ze dan al wel, qua sluwheid heeft ze nog een lange weg af te leggen!

Maar Eclips laat zich er niet door van de wijs brengen. Ze blijft even vrolijk door het leven dartelen.

 En van ‘de nieuwe’ die door het water plenst kan ik ook maar geen genoeg krijgen. Voluit gaat hij achter zijn bal of stok aan. Dolenthousiast en pijlsnel vliegt hij het water door. Prachtig!

 Naast spelen is er voor Eclips natuurlijk ook nog haar job.  Nuja job. Ik dacht, een workshop plexi in het atelier  is een goede oefening. Veel volk, boren, schuren, … en nog van die lawaaierige toestanden. Maar madam kwam aan, keek even rond, kreeg van mij de opdracht ‘plaats’ en sliep tot ik klaar was met werken. 

 De werken in onze bijna- groene oase bekijkt ze daarintegen eerder voorzichtig. De man die ons hielp met de boompjes vond ze verdacht. Zolang hij gewoon bezig was, geen probleem. Ze pikte vrolijk zijn handschoenen en touw om ze mij te brengen, maar een aaitje wou ze niet.

Moest ze dus als hulphond niet kunnen functioneren zit een job als professionele zakkenroller er nog wel in.

 "zal ik effe helpen baasje?" En hij ging even later pal in de weg zitten.

Na al dat werk even samen genieten van de lentezon:

Katten hebben we nog steeds niet in huis. Een goede reden dus om Eclips mee te vragen naar een etentje bij vrienden :-). De 2 katers waren aanvankelijk niet erg happy met het grote witte harige monster. Voorzichtig keken ze van op de gang om het hoekje. Schijnbaar koelbloedig paradeerde eentje al richting krabpaal. Schijnbaar, want bij de minste zucht of beweging schoten ze alle 2 snel weg.
Eclips bleef ondertussen lekker aan mijn voeten liggen. Ze bedwong haar nieuwsgierigheid en hield de katten vanuit haar ooghoeken in de gaten.
Haar aanpak werkte. Eentje kwam zelfs zo dicht dat hij met zijn poot voorzichtig tegen haar voorpootje tikte. En Eclips? Die bleef nog steeds rustig liggen. Ze leek te weten dat haar nieuwsgierigheid de fascinerence beestjes enkel maar zou wegjagen.

"he toe baasje, flodder nog een keer ipv alleen maar te werken!"

Een ander geweldig idee van me was – op een immense pechdag (koud douchewater, tegenwerkende printer, enz) mijn sportieve kant een extra boost te geven.

Ik twijfelde nog toen ik buiten stapte – zou ik dit niet beter overdag testen en een kleinere afstand…?- maar nee, het gezond verstand won niet van het optimisme.
Na een jaar van heupproblemen vond ik de tijd rijp om de fiets nog eens te proberen. Richting het sportcentrum dan nog. Dat is een ritje van Ranst naar Edegem.
Goed te doen op zich dacht ik.

Ware het niet dat ik ongeveer halverwege het gevoel had op een kasseiweg te rijden ondanks een net fietspad… Band plat. Ik dacht- ach ik geraak er nog wel- Ik wilde persé mijn doel bereiken. Daarbij, de weg terug was pikdonker en ongeveer even lang. En dan zou ik gewoon weer thuis uitkomen.

Ik probeerde aan voorbijrijdende fietsers te horen voor een pomp, checkte ALLE fietsen aan het station- in 2 richtingen- onderzocht elke geparkeerde fiets die mijn pad kruiste, en toen ik net de moed begon op te geven zag ik iemand in een deuropening staan. Alsof ze mijn laatste redding waren vroeg ik om een fietspomp. Die paste niet. De vader snelde met duidelijke kennis van zaken – wat mij ferm ontbrak- te hulp en wist in no time de band weer vol lucht te blazen. Ik was dolgelukkig! Sprong snel de fiets weer op en trapte alsof men leven er vanaf hing. (en aiai die heup) Zo ergens in Hove voelde ik weer – "doenk, doenk, doenk". Ik vloekte luidop, probeerde het geluid van de duidelijk kapotte band te negeren en sjeesde met het geluid van verwrongen rubber de parking op. Smeet daar men fiets in het rek en haastte me naar de les. 2 minuten te laat! Maar geen haar op men hoofd dat eraan dacht om de les te skippen. Niet na dit avontuur :-))

Enja zo geraakte de fiets weer thuis:

En zo blij dat ik was dat iemand me thuis wou afzetten! Dus merci Karin!

Ravasz zal dus nog even mogen wachten tot we weer samen gaan fietsen. Sorry jongen!