Play- rewind- music!

Joepiejeeeej * doet een rondendansje* *springt een gat in de lucht*  en meer van die zotte toestanden.

Na maanden gevloek en gepruts lukt het eindelijk weer om video’s te maken. Ons compact toestelletje had een tijdje terug de geest gegeven. Kan het ding niets kwalijk nemen. Met de intensiteit dat wij het overal meeslepen, is een burnout overmijdelijk. Een vervanger werd dus gekozen. Natuurlijk niet gelet op het video formaat…
Een voor mijn favoriete bewerkt programma onbekend formaat .mov werd niet hartelijk ontvangen. Omzetten was zo omslachtig. Dan maar een ander programma proberen.
Maarja, als je dan een drukke periode hebt, en je moet nog eens een nieuw programma leren dat op het eerste zicht Chinees is… dan is de zin snel over zenne.
Nu was ik deze week toch eens per ongeluk extreem vroeg wakker…  En met buiten nog alles donker kroop ik met weinig goede moed maar de vastberadenheid van een Pittbull voor de computer. Die paar extra gestolen uurtjes brachten dubbel en dik op. Heb én video’s én een nieuw programma onder de knie! Yes!!

Voor al wie denkt dat Eclips zo een prachtige witte Lady is; Think again!

En wie Ravasz kent als een zeer serieuze kerel… heeft gelijk. Maar voor Eclips maakt hij wel eens een uitzondering. Dan zoekt hij diep vanbinnen zijn puppykantje, om lekker met haar te stoeien.
En Eclips is dol op ‘helpen’ bij de tuinwerken. Ze leerde al dat als wij iets planten ze geen ‘zoekapport’ moet doen. En ze had ook snel door dat de waardering ver te zoeken was als ze wegglipte met de verse plantjes. Maar ze gaat met plezier een bolletje touw halen, handschoenen of een leeg potje. Wanneer ze je enthousiaste stem hoort gaat ze helemaal glunderen en gaat haar staartje fier de hoogte in. Liefst gaat ze bij de anderen nog even haar buit showen 🙂

Het laatste filmpje dat ik maakte is een samenraapsel van speelmomenten thuis en op wandeling. Gewoon hondjes die véél plezier hebben.

Naast al dat spelen zijn er ook de serieuzere momenten. Zo merkten we bij Eclips dat ze op sommige dingen reactie geeft waar ze normaal heel cool bij bleef. Vorige keer schreef ik al dat ze opeens weg sprong toen iemand haar wilde aaien. Ondertussen blafte ze ook erg opgewonden naar een persoon die ineens in het bos opdook.
Eerder deze week zag ze ook ineens geiten op een plek waar ze hen niet gewoon was, en dat was ook effe reden tot amok maken. Heb haar even een lijntje om gedaan en met haar tot bij die beestjes gelopen. Aanvankelijk zette ze haar remmen op – "hola baas, dat zie ik niet zitten zenne!" leek ze me te willen zeggen. Maar ik hield voet bij stuk. Ze zat naast me, en bekeek aandachtig de rare creaturen met sik. Toen eentje wat dichterbij kwam leek haar nieuwsgierigheid te winnen van de onzekerheid en stonden ze neus aan neus te snuffelen. Flinke Eclips!

Opgroeiperikelen gok ik.

Op zondagavond wilden we de mensen van Wagamama nog eens plezieren met een bezoekje van ons. En zoals altijd werden we met een vriendelijke glimlach begroet… tot ze Eclips in de mot kregen. Joeri stond al te stressen, maar ik was voorbereid. Bij de eerste tekenen van weigeren duwde ik Eclips’ pasje al in de handen van de dame met de vermelding dat haar baas op de hoogte was. Een beetje overrompeld holde ze richting verantwoordelijke om het probleem voor te leggen. En ja hoor, ook deze keer mochten we binnen. Het enthousiasme spatte er niet van af, maar we kregen wel weer onze vaste tafel aan het raam- de tafel het verst van de keuken. Prima voor mij.

Na een heerlijke maaltijd-met-stokjes was het cinema tijd! Met Eclips geraakten we moeiteloos de zalen in. Zelfs geen controle gehad.

Deze week zijn we ook weer naar de Hachiko- les geweest. Naast een groepsgesprek en een nieuw commando was er ook bezoek van de dierenarts. Een paar prikjes en de vieze ziekten krijgen een jaar lang geen kans!
Tijdens haar ‘consult’ sprong de Hachiko kat vrijpostig mee op de tafel, maar Eclips vond dat geen probleem. "Genoeg plaats op de tafel voor ons 2, he kat" zal ze gedacht hebben. Ze hield geamuseerd het beestje in de gaten, maar bleef toch flink staan.
Tijdens de les echter was ze een beetje bedrukt. Haar enthousiasme leek afgeremd door 1 van de hondjes waarbij ze zich enorm geïntimideerd voelt. Het was moeilijk om haar gewoon relaxt te doen werken. Ze heeft al zo een droopy-kopje, maar nu stond ze er helemaal zielig bij!

Toen ze hulphond Airco ontmoette was ze helemaal niet zielig, nee dat vond ze wel een toffe kerel 🙂

Mijn laatste projectje vond ze een beetje gek. Al dat papier op de grond dat ze moest laten liggen. Ze zou het vast ofwel willen opruimen ofwel versnipperaar spelen! 🙂

Enja, onze tijd samen begint te korten. Zelf denk ik er liever niet teveel aan. Maar ik krijg de vraag vaak. En omdat men pa zei:’he dat is nog maar een paar maanden" werd ik met mijn neus ongewild op de feiten gedrukt. Dju, ja … en die paar maanden gaan zo om zijn.
De vragen spoken dan wel even door je hoofd; gaat ze er wel klaar voor zijn? Wat voor baasje zal ze kiezen? Gaan we nog iets van haar horen? Is ze wel groot genoeg? gaat ze hulphond worden, of meldhond, of instellingshond? Zien we niets over het hoofd?

Maar het is wat het is. En wij gaan lekker genieten van onze lente en zomer samen. We gaan samen trainen, spelen, onozel doen en véél knuffelen. We gaan gewoon ons allerbeste best doen om haar klaar te stomen voor wanneer ze op kot gaat bij Hachiko.