Bij de vorige Hachiko les was 1 van de pupjes van de nieuwe groep aanwezig. Een piepklein Golden retrievertje. Natuurlijk ging ze de hele groep rond. Veel ooh’s en aaah’s later belandde ze ook op mijn schoot. Zo’n koddig ding!
Eclips is een kleintje, ookal is ze een teefje, de rest van de groep zijn een stuk steviger. Soms lijkt het alsof ze gewoon niet groeit. Maar als je dan zo een piepklein pupje op je schoot hebt zie je meteen het verschil. Langzaam maar zeker zal ook Eclips een echt Golden worden. -ookal blijft ze voor ons altijd kleine Wollebol 🙂 –
Ook Joeri had het kleintje even op zijn schoot, t stond hem wel * hint hint* 🙂
Als de mensen van de werkwinkel me voor onozele toestanden laten opdraven, kan ik het natuurlijk niet laten om ook wat leutig te doen. Zodoende ging Eclips dus mee naar de werkwinkel toen ik een "uitnodiging" (even vrijwillig als de chinese vrijwilliger) kreeg voor een infosessie over solliciteren.
Na ze even uit te laten op het mooie groene pleintje voor het politiebureau en wat upjes, afjes en springetjes op de aanwezige hindernissen stapten we dus met 2 het gebouw binnen.
Het eerste wat ik hoorde toen ik mij vreselijk vrijwillig aanmeldde was: "Mevrouw, hier mogen geen honden binnen!" Het blondje achter de balie was duidelijk de best geïnformeerde van de hoop, gezien ze aan de deur de bekende sticker "hulphonden toegelaten" hebben kleven.
"Dit is een hulphond in opleiding, mevrouw,"legde ik uit, terwijl een andere medewerkster tot bij ons trippelde en vermeldde dat het ok was. Het blondje bracht nog aan dat ik voor de bijeenkomst kwam – hoe dat een probleem kon zijn geen idee- maar ook dat was voor de andere dame geen probleem.
Ik bedankte haar voor het wijzen van de weg en volgde de aangewezen route. Twee verdiepen hoger arriveerde ik in een vrij volle zaal, met zo’n 25 paar ogen die me verbaasd aangaapten. Net een stel koeien in de wei. Met een brede grijns zei ik: "goeiemorgen". Ergens zo ver mogelijk achteraan – oh wat voelde dat weer aan alsof ik op school zat- vroeg ik een man of hij een probleem had met honden, nee? ok, prima! En ik placeerde me rustig op de vrije stoel naast hem. De priemende blikken van een paar mensen vakkundig negerend.
Eclips legde zich zoals altijd extreem braaf naast mijn stoel, sloot haar ogen en liet alles aan zich voorbij gaan. Oh wat wou ik dat ik hetzelfde kon doen. Ik had echt, sinds mijn schooltijd niet meer zo een saaie 2uur moeten luisteren naar iemand die zo traag door de powerpoints ging, dat ik dacht dat ik bij de Anonieme Achterlijken was beland. De gestelde vragen waren zo voorspelbaar, net als de inspiratieloze antwoorden.
Om de gigantische tijdverspilling dan toch nog goed te maken oefende ik met Eclips op het netjes wandelen op de trap, wat ze overigens prima deed.
En een "plaats":
Vrijdag 6 mei was het de Cesar Millan– show in het Antwerpse sportpaleis. Vrij onverwacht hadden we tickets in handen gekregen, dus gingen we weer met Eclips op pad.
We waren duidelijk niet de enigen, maar wel bij de weinig gelukkigen die hun hond konden meenemen. Zo moeilijk als we anders mensen vinden aan de ingang van het sportpaleis, zo makkelijk vonden de de andere Hachiko-mensen. Honden + gele jasjes: daar moeten we zijn.
We zagen Ramona & Yosca, Xaltoen, Daphné & Valéas en Kurt van Goofy.
Binnen geraken was niet zo evident. Niet alleen zag ik nog een baasje waarvan ik de week ervoor de hondjes fotografeerden, mensen spraken ons ook aan over Eclips en Hachiko. Na veel uitleg, reclame en links naar de website van Hachiko geraakten we dan toch vlot op onze plaatsen. Heel nieuwsgierig naar wat er ging komen.
Met alle heisa op twitter, facebook en andere kanalen was ik wel nieuwsgierig naar hoe de show zou verlopen.
Kort voor ons vertrek richting sportpaleis zag ik nog een filmpje waarin Martin Gauss opperde dat Cesar Millan een stap in de tijd terug zet op gebied van hondentraining.
Ik ben geen doorgewinterde Cesar- fan en heb verre van elke aflevering gezien. Maar op basis van zijn show kan ik enkel concluderen dat de fundamenten van ‘Cesar’s way’ louter gezond verstand is.
Terwijl Martin Gauss geen ongelijk heeft dat samenwerking zo prachtig is, blijft het wel onze taak als mens om onze huisdieren te begeleiden in onze maatschappij. We hebben de verantwoordelijkheid om zowel hen gelukkig te maken als hun te laten integreren in onze samenleving.
Wij moeten dus wel de leiding nemen. Baas spelen dus.
Kalm en zelfzeker zijn is iets heel anders dan je hond onderdrukken of geweldadig zijn. Het is een fijne lijn tussen leiderschap en narcisme.
Eigenlijk was het wel ongeveer wat ik hoopte en verwachtte. Soms een beetje chaotisch – werken met dieren is nu eenmaal geen wiskunde- maar steeds grappig, onderhoudend en down to earth. Een gezellige hondenavond zonder dat je in de regen staat met een zak koekjes 🙂
2 Comments
Zalig blogbericht!
Prima om een glimlach op m’n ‘ochtendhumeur-gezicht’ te krijgen. 😀
Oh!!!! Godot is ZO schattig!!!!
En dat Eclips klein en fijn is: des te beter! Sommige mensen zijn klein, fijn of breekbaar en hebben zo geen gigant van een hulphond nodig zoals Valeas is bijvoorbeeld. Elke klas heeft een kleinste en het zijn totaal niet de slechtste: kijk maar naar Facile hoe flink ook zij is!
Haha de infosessie over solliciteren is gigantisch grappig! Op zo’n momenten ben ik ook blij een hulphond bij te hebben voor de afleiding: je doet het voor de training, oefening, socialisatie, enzovoort. Het heeft toch nog nut, zo’n infosessie, als je er een uitstap-training van maakt!
Je omschrijft perfect wat ik ook denk over CM vs MG. Ook: het is niet elke hondenliefhebber gegeven om op de CM way om te gaan met zijn hond. Jij kan dat, Caroline kan dat, ik kan dat soms, maar bijvoorbeeld ik heb wat zelfvertrouwen nodig, ik moet al wat een band hebben met de hond, ik had ook de clicker nodig om de band met Valéas goed te maken. 99 procent van de bevolking kan klikkeren met de juiste begeleiding, lessen, coaching, en geeft op die manier eigenlijk makkelijk leiding aan zijn hond. Voeg daar aan de CM-gedachte toe als inzicht, als het ware, een beetje zout bij de soep om het te perfectioneren, en het blijft jaren goed gaan.