Final day.

Het zit er bijna op, ons avontuur met Eclips. Vanaf morgen gaat ze op kot in Gent.

Morgen eerst nog een afscheidsetentje met de hele groep, en Eclips is klaar voor haar "Master in de hulpverlening en optimisme". Voor haar afstudeerproject moet ze de gekende commando’s verfijnen, een aantal nieuwe leren én een goede match vinden om de rest van haar carrière mee door te brengen.

Inpakken, daar doen we nog niet aan mee, terugblikken evenmin. Vandaag is een dag in het heden, zonder toekomst en zonder verleden. Vandaag is een dag voor de hondjes. Buiten deze blogpost ga ik enkel nog als een paparazzi achter onze Wollebol aanlopen en Genieten.

Eclips heeft trouwens heel goede manieren, vertelde ik dat eerder? Wanneer ze iets pikt ( ze vond een waanzinnig interresant servetje), legt ze netjes iets in de plaats:

 Maar als ik aan het werken ben, is haar favoriete plaats niet ergens zacht in een mand, maar aan mijn voeten. Of beter nog óp mijn voeten 🙂
Hier netjes, maar af en toe ondersteboven, of in een rare kronkel.

De voorbije week is een week van afscheid nemen geweest. Vorig weekend hielden we een mini afscheidsfeestje met wat vrienden. Wie dat niet haalde, kwam in de week nog een dikke knuffel geven. Ze kreeg zelfs een paar lekkere beentjes!

Natuurlijk stonden er ook een paar bezoekjes op het programma. Eclips moest natuurlijk nog even dag gaan zeggen aan mijn Oma en Moemoe. ( en ik zie net dat ik van bij moemoe geen foto heb dedju!) EDIT: toch een paar foto’s doorgekregen van men pa.

Bij oma toonde ze zich van haar meest werklustige kant. Toen oma haar sleutels opzij legde was ze er als de kippen bij om deze te gaan apporteren. Fier liep ze ermee rond om ze dan aan mijn Oma af te geven.

Helemaal anders liep haar bezoekje aan mijn moemoe in het ziekenhuis. Behalve een vergeten (en gelukkig ongebruikte) zakdoek die ze me bracht, toonde ze hoe braaf en rustig ze kon zijn. Ze liet zich gewillig aaien door mijn moemoe… en andere mensen die zelfs speciaal tot bij haar kwamen voor een knuffel. Hoewel de meesten het zich niet lang zullen herinneren, was het een plezier om te zien hoe ze voor vreugde zorgde.

Na al onze uitstapjes wilde ik natuurlijk nog een paar foto’s van Wollebol en ik samen. Binnenkort meer uit die reeks:

En nu is het tijd om de hondjes wakker te maken en erop uit te trekken, De zon schijnt en er is nog zoveel dat ik wil doen!