Mr Kellogs

In deze blogpost wil ik eerst en vooral een dikke MERCI!! zeggen voor al die lieve berichten en smssen die ik vorige week kreeg ivm Eclips. Niet alleen de steun doet deugd, maar ook dat Eclips een positieve indruk naliet bij onze vrienden, famillie en iedereen die nu nog plukjes Golden-haar terugvindt 🙂

Het was een drukke week. Ik stortte me als een maniak op mijn werk. Want niet alleen misten we haar enorm, de dagen voor haar vertrek lagen mijn prioriteiten net even anders 🙂
Resultaat: een muur VOL post-its…

Eclips leek ondertussen belange nog niet aan studeren te denken. Nee, zij en haar klasgenootjes zijn eerder op studentenkamp. Onder het juk van de baasjes uit, en ze gedragen zich als losgeslagen wilde beesten!

Terwijl we al glunderden bij het bekijken van deze foto’s keken we toch uit naar de komst van onze logé.

Sinds het vertrek van Eclips gingen onze doggies in speelstaking. Ze lagen op de zetel te slapen, op de grond te slapen of op het bed…. te slapen. Ze sloften wel achter me aan de tuin in, maar nog voor ik weer deftig binnen was, lagen zij weer op hun zetel.
Al het speelgoed bleef onaangeroerd.

De logé zou vast voor wat actie in huis zorgen, hoopten we.

En actie kregen we.
Het was al een geluk dat we hem tot bij ons thuis kregen. Want niet alleen stelde hij onze GPS opnieuw in, tijdens de allereerste wandeling ging hij al achter een konijn aan. Hij vond daarin natuurlijk bondgenoten in Ziggy en Ravasz. Met 3 sjeesden ze in het pikdonker achter het verschikte konijn aan. Gelukkig zonder succes! De rest van die wandeling mocht hij toch bij mij lopen!

Eenmaal thuis ging Frosti meteen de boel inspecteren. Hij was meteen fan van mijn nieuwe achtergrond en legde zich daar languit met een beentje. Stond weer op. Wandelde op en neer door de kamer. Ging weer op de achtergrond liggen.
En sliep…

Maar kort voor mijn wekker werd ook Frosti wakker. Hij liet een zachte "Is daar iemand"- blaf horen om ons dat duidelijk te maken. Snel sprong ik uit bed om hem uit te laten. Het regende zachtjes. Terwijl Frosti op onze plaswei het beste plekje uitzocht hoorde ik hoog in de lucht een luide "KABOEM" met een koude stortbui als gevolg. Terwijl ik ondervond dat een t-shirt en sleffers totaal géén bescherming boden, probeerde ik toch zo positief mogelijk "flinke besoins" te zeggen tegen Frosti. Ziggy en Ravasz bleven wijselijk in het deurgat staan.

Dag 2 maakte Frosti een kleine inschattingsfout. Zijn geliefde beentje was tussen de vastberaden tanden van Ravasz gekomen. Maar zowel de boze blik als de starre houding van Ravasz negeerde hij. Met een fikse woordenwisseling als gevolg. Gelukkig heb ik hier nog steeds het laatste woord :-D, en legden de 2 heren zich daarbij neer.
Ravasz toonde nog wel een paar keer zijn irritatie door zijn haren recht omhoog te zetten bij druk gedrag, maar daar bleef het bij.

De 2 legden het zelfs bij met een rondje gekdoen in de tuin. Een bescheiden vorm van spelen, net voldoende om alle stress uit de poten te lopen.

Met Ziggy kon hij het dan weer prima vinden.

Onze trap vond Frosti maar niets. De bak met speelgoedjes daarentegen vond hij geweldig! 

En natuurlijk ging hij ook mee op onderzoek in de buurt:

En daarna sliep hij de hele middag (en hij is duidelijk lid van de Club Van De OnderstebovenSlapers):

Tijdens hetmaken van debuttons voor hachiko, kreeg ik ook ‘hulp’. De papieren strookjes die ik in papiermand gooide, haalde hij er weer vrolijk uit.

maar de buttons geraakten wel op tijd klaar:

 De vakantie van Frosti’s baasjes zit er alweer op. Dus nu hij weer vertrokken is, kunnen we opnieuw al die blonde haren beginnen wegwerken 🙂