Begin deze week was het zover. De Hachiko- honden kregen hun voorlopige baasje toegewezen na een paar intensieve trainingsdagen. In spanning wachtten we bij de telefoon. Wat kan dat lang duren als je ongeduldig bent!
We wisten dat de kandidaten zaterdag al nieuws hadden, maar wij moesten wachten tot maandag tot iedereen opgebelt werd.
"Ik heb niet zo een goed nieuws" zei trainster Elke aan de telefoon.
Eclips bleek ondank een paar mensen waar het goed mee klikte, toch niet haar perfecte match te vinden.
Het gevoel is dubbel. Ik wilde natuurlijk allerliefst dat ze een heerlijke baas zou vinden waarbij ze de rest van haar hulphondencarriere kon doorbrengen. Dat ze iemand héél blij zou maken.
Anderzijds is het feit dat ze tijdelijk weer bij ons komt wonen de 2e beste optie :-).
Nog een keer afscheid nemen zal moeilijk worden, maar we gaan nu vooral heel erg genieten van onze kleine Wollebol!
Dinsdag na de Hachiko-les met Hummer mocht ze mee naar huis. Terug naar haar roots.
Elke waarschuwde me al dat ze behoorlijk… eum… onfris was.
En dat was ze. Als product van het Friends-tijdperk kon ik niet anders dan denken aan: "smelly cat, smelly cat,.."
Maar we trokken het ons niet aan. En Eclips al evenmin. Gezien haar super- enthousiaste reactie was ze ons duidelijk belaaaaange niet vergeten. Ze piepte zachtjes en gaf likjes terwijl ze praktisch mijn schoot op kroop.
Eenmaal thuis werd ze begroet door Ziggy en Ravasz. Ze gooide zich meteen op haar rug voor die 2. Hummer bekeek het wat raar. "Uitslover!", moest ze gedacht hebben.
Het onfrisse lieten we maar even zo. Bij wijze van welkom stond een boswandeling op het programma. Eentje met veel plassen en slijk.
Maar voor de wandeling nog even op de foto:
1 Comment
Kan geloven dat het een dubbel gevoel geeft. Maar geniet er maar van dat ze terug is.
Haar supermatch zal ze sowieso wel vinden!
En ik moet toegeven: ik heb toch ook meer zin om haar te knuffelen bij het zien van de ‘after the bath’- foto’s dan bij die ‘before the bath’-foto’s. 😀