De rust stilte van de ochtend kwam bruusk tot zijn einde. Drie honden die zowat overal lagen te soezen veerden recht, gingen bijna uit de bocht en renden zo snel als ze konden richting Joeri: ONTBIJT! woehoeee! Eén van de twee allergrootste hoogtepunten van de dag- het andere is het avondeten en op de 2e plaats komt wandelen natuurlijk.
Zelfs Mogwai -aka de moeilijke eter- rende richting het schijnbaar goddelijke buffet van hondenbrokjes.
Deze maand kondigde niet enkel Mogwai’s 11 levensmaand aan (hoera! bijna 1 jaar) maar ook de laatste maand voor Ziggy’s 12e verjaardag! Op 15 maart vieren we een toch wel speciale hondenverjaardag. Met haar bijna 12 jaar zien we wel dat onze lieve schat nu helemaal senior is, en dan bedoel ik niet zozeer haar lieve witte snoet maar haar rustige aard des te meer. Ze slaapt meer, staat niet meer als eerste aan de deur en doet het op wandeling duidelijk rustiger aan. Voor kunstjes doen en poseren voor de foto staat ze nog wel steeds op de eerste rij te trappelen- de gekke mie. Haar staartje kwispelt nog bij elk lief woord en ze geniet volop van de knuffels en quality time- lekker onder een dekentje tegen me aan.
Ohja en terwijl ik dit schrijf verschalkt ze een speeltje van Mogwai – ze heeft niet meer de snelheid maar boet niet in aan autoriteit- en loopt ze er als een jong veulen mee rond, zwiert het in de lucht, springt er bovenop en schud het alle richtingen uit.
En Mogwai begint- zoals je op de derde foto bovenaan kan zien- een commando om iets vast te houden door te hebben, joepie! Het leek een groot hiaat te zijn in onze onderlinge communicatie. Ik kreeg haar maar niet wijsgemaakt dat ze iets effectief kan vastgouden met die tandjes van haar, in plaats van alles in het rond te gooien. En gisteren plots, als bij toverslag en nogwel terwijl ik de camera klaar had, hield ze het speeltje vast en zaten we beiden te glunderen omwille van deze doorbraak. Zalig! (Of: hoe zoiets simpel tot euforie en rondedansjes kan leiden)
