“Net wat we zochten!”riep ik vrolijk door de winkel toen ik dit boek zag staan. Het is een verzameling van verschillende soorten hutten hier in Zweden, en ondanks verschillen in stijlen en toegankelijkheid hebben ze 1 ding gemeen: ze zijn gratis. Zou je je dat kunnen voorstellen in België? Hier in Scandinavië hebben we een uniek concept dat heet ‘allemansrätten’- wat wil zeggen dat -mits een aantal regels- je overal mag wandelen en kamperen. Maar je tent ergens op een verlaten stuk in het bos neerpoten en er de nacht doorbrengen is, zeker als je alleen bent, niet helemaal relaxt naar mijn ervaring. Een hele nacht hoor je vanalles rond je tent rondsluipen, huilen, krassen, schrapen,… en je kan niet anders dan denken dat er misschien toch een wolf, beer of troep everzwijnen komt rondneuzen.
Deze hutten zijn dan een gezellig alternatief, ook op koudere dagen, maar je kijkt best op voorhand na hoe je er geraakt en wat je nodig hebt, wat er voorzien is en of honden er welkom zijn.
De details van de hutten doen er op dit moment niet toe voor ons, we maken er vooral een leuke wandeling van met als doel het vinden van die locatie. Je zou denken dat dat niet zo’n uitdaging is met een heel boek als handleiding maar af en toe liggen ze goed verstopt, ben je niet zeker of je nog op het juiste pad zit of is er nauwelijks een pad te zien. Sommigen liggen vlakbij een bospad of parking (ik bedoel dan een soort open plek waar je kan staan, niet zoiets als een Ikea-parking), maar anderen kan je slechts na een lange tocht door het bos bereiken.
Oona was in elk geval klaar voor actie:
En geheel onverwacht spotte ik een vergeten hoopje sneeuw-ijs.
Dingen die we altijd meenemen op wandeling: iets eetbaars (sinds ik ooit op een lange wandeling een dipje had en amper weer aan de auto geraakte), wc-papier, GSM, camera en water. Afhankelijk van het seizoen gaan er nog extra opladers, mutsen of truien mee of een tekentang en liters muggenspray :-). In de auto hebben we standaard extra dekens, rails om uit modder of sneeuw te geraken en vaak ook extra sokken of truien. Wat ik nog zou willen vinden is een compact EHBO- kitje.
De doggies hebben altijd een halsband aan met een tag ookal hebben ze een chip. En als het mogelijk is schrijf ik ook nog eens ons nummer of mailadres op de binnenkant. Ik merkte zelf al hoe moeilijk het kan zijn om een gevonden hond weer bij zijn baasje te krijgen omdat een politiebureau of dierenarts vaak een heel eind rijden is (ik spreek dan van een half tot anderhalf uur).
Mogwai, vrij van alle zorgen, lekker rollen in het zachte mos.
Herken je de stoel van op de eerste foto?
Serieuze gesprekken gaande:
Joeri voorziet altijd de beste fika. Hier versgebakken rozijnenbrood met boter en thee. Mmmm!
En zo in de vrije natuur smaakt dat driedubbel zo goed natuurlijk 🙂
“Born to Wander” een patch die we cadeau kregen van onze vrienden van Pines and Bones (in Duitsland). Ideaal op een wandelrugzak, he.
Even samen op foto:
Ik wandel voorlopig het meest op deze botinnen, maar moest je hier een winterwandeling plannen, dan kan ik je vertellen dat je mijn voorbeeld niet moet volgen. Naar mijn ervaring zijn deze immers vrij zwaar, zo lek als een zeef en hebben ze ongeveer nul grip op natte sneeuw of ijs. Als er ijs ligt draag ik er bijvoorbeeld altijd spikes onder (die kan je hier makkelijk in de winkel vinden). De reden waarom ik ze draag is omdat ze de beste ondersteuning bieden voor mijn enkel die ik in het najaar verzwikte en ze hebben ook een verstevigde tip wat helpt om de teen te beschermen die ik een jaar geleden brak (en nog super gevoelig is). Joeri heeft bv waterdichte wandelschoenen in een hoger model en die doen goed dienst. Bij sneeuw draag ik mijn hoge sneeuwlaarzen, dus ik dacht niet dat ik hoge wandelschoenen nodig zou hebben.
